Θάρρος ή αλήθεια; Ελπίδα ή προσδοκία; Ουτοπία ή πραγματικότητα σε έναν κόσμο που μας φαίνεται τον τελευταίο καιρό ψεύτικος και ανούσιος, που ο κάθε ένας από εμάς αισθάνεται πώς του έχουν τελειώσει τα αισθήματα περί αλληλεγγύης και ομόνοιας. Που ο κάθε ένας από εμάς, στρέφεται εναντίον του άλλου, εάν η άποψη του είναι διαφορετική. Τι είναι αυτό που μας κάνει να δειλιάζουμε και να μην θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα που είναι μπροστά μας; Τι είναι αυτό που μας κλείνει τα μάτια και δεν μπορούμε να δούμε παραπάνω από όσα πρέπει και επιβάλλεται.
Που ζούμε σε μια ουτοπία και δεν μπορούμε να δεχτούμε την πραγματικότητα, και πράττουμε όπως τα κακομαθημένα παιδιά που του παίρνουν το παιχνίδι του, και χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα και στο τέλος κυριαρχεί αυτός που έχει την εξουσία. Δεν είναι η πρώτη φορά που στην ιστορία καταγράφονται πανδημίες με πιο σοβαρές επιπτώσεις…Πανδημίες όπως της ευλογιάς, Φυματίωσης, πανώλης, Ισπανικής γρίπης και τώρα η πανδημία της Γουχάν.
Μια πανδημία που μπορεί να μην βρισκόμαστε σε άλλους αιώνες, εντούτοις όμως κατόρθωσε να χωρίσει τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα. Στην αρχή η πανδημία της Γουχάν, ξεκίνησε με την φήμη ότι σπέρνει τον θάνατο σε άτομα μεγάλης ηλικίας γιατί οι κυβερνήσεις θέλουν να εξοικονομήσουν χρήματα από τα ταμεία του κράτους, αργότερα καθώς προχωρούσε και έσπερνε το θάνατο σε νεαρότερες ηλικίες λέγονταν ότι αυτός που αποβίωνε είχε διάφορα νοσήματα… Και τώρα, έναν χρόνο μετά, σε κάποια νοσοκομεία του κόσμου, ανήλικα παιδιά δίνουν μάχη να κρατηθούν στην ζωή.
Και ο κόσμος χωρισμένος σε δύο στρατόπεδα, τους μεν και στους δε…Και η γνώμη του κάθε ενός πρέπει να είναι σεβαστή και όχι κατακριτέα. Δεν είσαι ούτε ειδήμων, ούτε κάποιος που μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο. Ένας απλός άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, είσαι, που στο τέλος της ημέρας θέλει να ξέρει την αλήθεια πριν να είναι αργά, πριν όλο αυτό επιφέρει την καταστροφή, την διχόνοια, τη μιζέρια, την εξαθλίωση και προπαντός τον θάνατο…Και όχι μόνο από την πανδημία αλλά από την ψυχολογική πίεση και την απομάκρυνση από άτομα που αγαπάμε…
