Όταν κοιτάζω τα στοιχεία της έρευνας της CARDET για την ψυχική υγεία των νέων στην Κύπρο, κάτι με «τσαντίζει» – και όχι με κακό τρόπο, αλλά με τον τρόπο που πρέπει να μας αφυπνίσουν. Το 86% των νέων νιώθει υψηλό άγχος και αβεβαιότητα για το μέλλον, ενώ το 75% βιώνει διαρκή πίεση και στρες. Αυτά δεν είναι απλώς αριθμοί είναι φωνές, δικές τους φωνές, που μας λένε ότι κάτι δεν πάει καλά.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι πολλοί δεν ζητούν βοήθεια. Νιώθουν πως πρέπει να τα καταφέρουν μόνοι τους, σαν να τους λέει η κοινωνία: «Μην το δείξεις, άντεξε μόνος». Σε έναν κόσμο που τρέχει με υπερβολικούς ρυθμούς, όπου η καθημερινότητα μοιάζει με ασταμάτητο μαραθώνιο υποχρεώσεων, η πίεση πολλαπλασιάζεται. Και ενώ η τεχνολογία μπορεί να μας φέρνει πιο κοντά, τα social media συχνά γίνονται πηγές σύγκρισης και ανασφάλειας, δημιουργώντας ψεύτικες εικόνες «τέλειων ανθρώπων» και ενισχύοντας την αίσθηση ότι ποτέ δεν είμαστε αρκετοί.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο· είναι υπενθύμιση ότι πίσω από κάθε ποσοστό υπάρχει μια ζωή που χρειάζεται προσοχή, κατανόηση και φροντίδα. Αυτά τα στατιστικά δεν είναι μόνο για εκθέσεις ή δελτία ειδήσεων. Είναι καθρέφτης μας δείχνουν τι νιώθουν οι νέοι γύρω μας, τι ίσως αισθανθήκαμε κι εμείς στην ηλικία τους, και πώς πρέπει να δράσουμε. Δεν είναι επιλογή. Είναι ανάγκη.
Όταν μια 16χρονη σου λέει ότι έχει χαθεί η ενσυναίσθηση και η ανθρωπιά, και ότι η εποχή του ’60, ’70 και ’80 ήταν καλύτερη, τότε έχουμε πρόβλημα.
Η νεολαία δεν χρειάζεται επιπλέον άγχος. Δεν χρειάζεται να τους φορτώσουμε τις δικές μας ανασφάλειες ή τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας. Δεν μπορεί ένα παιδί 15, 16 ή 17 ετών να λέει ότι δεν θέλει να ζήσει στην Κύπρο επειδή οι πολιτικοί και η κοινωνία δεν τους δίνουν προοπτική, και να μένουμε αδιάφοροι. Το άγχος των νέων το δημιουργήσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι. Δεν έχουμε δώσει πρότυπα προς μίμηση, παρά μόνο μερικούς δασκάλους ή καθηγητές που προσπαθούν να «ξεγελάσουν» την καθημερινότητα με επιφανειακά τεχνάσματα.
Όταν μια 16χρονη σου λέει ότι έχει χαθεί η ενσυναίσθηση και η ανθρωπιά, και ότι η εποχή του ’60, ’70 και ’80 ήταν καλύτερη, τότε έχουμε πρόβλημα. Και πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά. Αυτή η φωνή είναι το μήνυμα που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε η κοινωνία μας πρέπει να σταθεί δίπλα στους νέους, με αληθινά παραδείγματα και ουσιαστική στήριξη, για να τους δώσει μέλλον και ελπίδα.
Αν κοιτάξουμε προσεκτικά τα στοιχεία, τα στατιστικά το δείχνουν και είναι τρομακτικά. Το 86% των νέων αναφέρει υψηλά επίπεδα άγχους και αβεβαιότητας για το μέλλον, ενώ 75% βιώνει διαρκή πίεση και στρες στην καθημερινότητά του. Ένα μεγάλο ποσοστό, 60%, ένιωσε την ανάγκη να επισκεφθεί επαγγελματία ψυχικής υγείας, αλλά μόνο το 43% το έκανε πραγματικά. Ταυτόχρονα, ξέρουμε ότι το 75% των ψυχικών διαταραχών εμφανίζεται πριν από τα 25 έτη και ότι οι παραπομπές σε σχολικούς ψυχολόγους αυξήθηκαν δραματικά, με πάνω από 7.700 μαθητές την περίοδο 2020–2021.
Ας ξαναγυρίσουμε στα παλιά· σε εποχές όπου υπήρχε λίγη περισσότερη αθωότητα, ενσυναίσθηση, ανθρωπιά, και περιέργεια για το άγνωστο, που το έκανε πιο ελκυστικό και ευχάριστο
Αυτά τα νούμερα δεν είναι απλώς στατιστικά· είναι καθρέφτης της πραγματικότητας που ζουν οι νέοι γύρω μας. Υπάρχει πίεση, άγχος, ανάγκη για στήριξη – και ταυτόχρονα ελάχιστη αναζήτηση βοήθειας, λόγω στίγματος ή άγνοιας. Είναι η ώρα να τους ακούσουμε, να τους κατανοήσουμε και να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον όπου η ψυχική τους υγεία θα είναι προτεραιότητα. Ας μην αφήσουμε τα στατιστικά να είναι μόνο αριθμοί.
Ας ξαναγυρίσουμε στα παλιά· σε εποχές όπου υπήρχε λίγη περισσότερη αθωότητα, ενσυναίσθηση, ανθρωπιά, και περιέργεια για το άγνωστο, που το έκανε πιο ελκυστικό και ευχάριστο κι’ ας θεωρηθούμε ονειροπόλοι. Να θυμηθούμε ότι η φροντίδα και η αλληλεγγύη δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη, ιδιαίτερα για τους νέους που μεγαλώνουν σε έναν κόσμο γεμάτο πίεση, αβεβαιότητα και συνεχείς συγκρίσεις.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
