Ακούγοντας τα δελτία Ειδήσεων, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς μέχρι πού πάμε ως κοινωνία. Ένας πατέρας φέρεται να απειλεί τον πατέρα ενός 13χρονου ότι θα τον σκοτώσει. Μια 15χρονη αποφασίζει, σύμφωνα με τα δικά της «κριτήρια», να πάρει τον νόμο στα χέρια της και ρίχνει πέτρα στο κεφάλι ενός παιδιού.
TΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Και αν τον σκότωνε; Τι θα λέγαμε τότε; Ποιος θα στεκόταν μπροστά στους γονείς για να τους πει ότι «θα φτιάξουμε τα θέματα των παιδιών»; Κανείς.
Η εύκολη απάντηση που ακούγεται χρόνια – «παιδιά είναι, θα τα βρουν» – όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά γίνεται επικίνδυνο άλλοθι. Δεν πρόκειται για μικροκαβγάδες της αυλής πρόκειται για συνειδητές πράξεις που θέτουν ανθρώπινη ζωή σε κίνδυνο. Ας σταματήσουμε να λέμε ότι δεν ξέρουν. Τα παιδιά ξέρουν. Ξέρουν ότι το να ρίχνεις πέτρα στο κεφάλι κάποιου μπορεί να τον τραυματίσει σοβαρά, ίσως και να τον σκοτώσει. Ξέρουν ότι οι απειλές «θα σε σκοτώσω» δεν είναι παιχνίδι. Κι αν επιλέγουν να χρησιμοποιούν βία για να επιβληθούν, αυτό δεν γεννιέται μόνο του – διδάσκεται, επιτρέπεται ή καλλιεργείται μέσα στο σπίτι τους.
Όταν ένα παιδί λύνει τις διαφορές του με πέτρες, απειλές ή επίδειξη μαγκιάς, σημαίνει ότι τα θεμέλια που πήρε από το σπίτι δεν ήταν γερά. Κάπου χάθηκε το μήνυμα του σεβασμού, της συνέπειας, του ορίου. Κι όταν αυτά λείπουν μέσα στην οικογένεια, το σχολείο απλώς γίνεται ο χώρος όπου φαίνεται το πρόβλημα. Το να προσποιούμαστε ότι τα παιδιά θα «ωριμάσουν μόνα τους» ή «θα μάθουν μέσα από τις συγκρούσεις» είναι σαν να αφήνουμε μια φωτιά αναμμένη και να περιμένουμε να σβήσει από μόνη της. Δεν θα σβήσει – θα κάψει.
Πρέπει επιτέλους να παραδεχτούμε ότι χάσαμε το παιχνίδι όταν σταματήσαμε να απαιτούμε από τα παιδιά μας να σέβονται, να λύνουν τα οποιανδήποτε θέματα τους με λόγο και όχι με γροθιές, να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες. Γιατί κακά τα ψέματα… Υπάρχουν καθηγητές και καθηγήτριες που εμπνέουν τα παιδιά, που τους μαθαίνουν τι θα πει ευπρέπεια και σεβασμός. Όμως υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι που το μόνο που κάνουν είναι να πηγαίνουν στη δουλειά τους – εγώ θα το ονομάσω λειτούργημα – απλώς επειδή είναι βολεμένοι.
Εκείνοι που η μόνη τους έννοια είναι να «πουλήσουν» τις γνώσεις τους, να το παίξουν διανοούμενοι, υποτιμώντας μαθητές, γονείς και οποιονδήποτε βρεθεί στον δρόμο τους. Και αυτό δεν αφορά μόνο τον δημόσιο τομέα αλλά και τον ιδιωτικό, γιατί – κακά τα ψέματα – υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευτικοί που η μόνη «δεξιότητα» που φαίνεται να έχουν είναι να χλευάζουν είτε τους μαθητές είτε τους γονείς αυτών των παιδιών.
Δεν είναι ευθύνη του 13χρονου να προστατεύσει τον εαυτό του. Είναι ευθύνη των ενηλίκων γύρω του – των γονιών, του σχολείου, της κοινωνίας. Αν κάθε φορά περιμένουμε το χειρότερο για να «ευαισθητοποιηθούμε», τότε το χειρότερο αργά ή γρήγορα θα συμβεί. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν. Ποιος θα απολογηθεί αν το παιδί δεν επιστρέψει σπίτι μία μέρα; Ποιος θα πείσει τους γονείς ότι όλα θα φτιάξουν όταν προηγουμένως αδιαφόρησαν;
Η απάντηση είναι απλή, αλλά δυσάρεστη…κανείς.
Γι’ αυτό χρειάζεται να σταματήσουμε την ανοχή πριν να είναι αργά. Να απαιτήσουμε ευθύνη από εκεί όπου ξεκινάει το πρόβλημα το σπίτι. Γιατί κάθε παιδί που επιλέγει τη βία ως λύση, είναι ένα παιδί που κάποιος το άφησε χωρίς όρια.Και όταν τα όρια χαθούν, η κοινωνία αρχίζει να τα πληρώνει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
