Καλοστημένα ανθρωπάκια που ζουν ανάμεσα μας και πιστεύουν ότι με την εμφάνισή τους, μπορούν να διεκδικήσουν τα πάντα, να ξεγελάσουν το «θύμα» τους…Που θεωρούν ότι «ερωτεύονται» και «κτίζουν» ένα κάστρο για την γυναίκα της ζωής τους, όπως συχνά αποκαλούν με πρίγκιπες, χλιδάτη ζωή, και λόγια αγάπης. Και ο εγωισμός τους δεν τους αφήνει να δουν ότι κάποτε η γυναίκα αυτή θα τους αφήσει και θα τρέξει μακριά από τη ζωή που της υποσχέθηκε…
Η αγάπη που δεν είναι τελικά αγάπη, είναι απλά μια εγωπάθεια ότι εγώ είμαι και κανένας άλλος. Το «καλό» παιδί της κοινωνίας, ο μορφωμένος, ο ευγενικός και πάνω από όλα σύζυγός και πατέρας, ο οποίος όταν κλείσει την πόρτα του σπιτιού του αλλάζει χαρακτήρα και γίνεται ένας βασανιστής. Λόγια για να χαρακτηρίσουμε αυτούς τους υποτιθέμενες άντρες δεν υπάρχουν γιατί ότι και να πεις είναι ανώφελο.
Η ζωή του ζευγαριού μοιάζει με κινηματογραφική ταινία και τα σενάρια τα γράφει ο κάθε ένας από εμάς. Χωρίς να ξέρει ουσιαστικά την αλήθεια, που στην τελική δεν χρειάζεται να μάθει κανείς. Με το να διαβάσω ένα ημερολόγιο και να καταλάβω τι ένοιωθε η κοπέλα πόσο παγιδευμένη ήταν δεν θα την φέρει πίσω. Ούτε θα μου δώσει ένα δίδαγμα ζωής. Απλά, θα γίνω συνενοχή στην δυστυχία της.
Ο ανθρωπάκος αυτός, γιατί στην τελική αυτό φαίνεται να ήταν…Εγωιστής, αλαζόνας, υποκριτής που έπαιζε με τα συναισθήματα των άλλων και δεν σκέφτονταν πάρα μόνο τον εαυτό του. Δεν ξέρει κανένας πώς λειτουργούσε στην καθημερινότητα του και οι αμέτρητες φωτογραφίες στο προσωπικό προφίλ φανέρωναν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Τόση υποκρισία, τόση ψευτιά….Και με το πέρασμα του χρόνου αυτή η ιστορία θα σβήσει, θα χαθεί και απλά θα μείνει ένα ημερολόγιο που θα καταγράφει μέσα όλα αυτά που έζησε μια 20χρονη κοπέλα. Και όλοι εμείς θα συζητάμε και θα διερωτόμαστε σε τι κοινωνία ζούμε, ενώ ξέρουμε την αλήθεια, μια αλήθεια που ουσιαστικά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε…
