…έτσι λένε, έτσι θέλω να πιστεύω…Και έτσι πρέπει να είναι. Γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά όταν κάπου έχει χαθεί κάποιος χρόνος να νιώθεις μέσα σου, ότι δεν αξίζει όλο να προσπαθείς να αποδείξεις στον άλλο, ότι αυτά που κάποτε είχαν ειπωθεί, ότι έχεις άδικο. Γιατί, απλά ο άλλος θέλει να σε πείσει για το αντίθετο, ότι είχες τελικά δίκιο.
Και αυτό, πραγματικά δεν το θέλεις γιατί είναι λυπηρό…να έχεις πάντοτε δίκιο. Δεν θέλεις γιατί δεν είσαι το επίκεντρο της γης, ούτε κουβαλάς πάνω σου μια αλαζονεία που ενδεχομένως ο απέναντι σου να έχει. Γιατί, θεωρεί ότι μπορεί να είναι πιο έξυπνος από σένα και να «ξεγελάσει» με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν πρέπει να κρατάμε ούτε κακίες, ούτε μούτρα ούτε τίποτε. Μια απαθής ψυχή είναι χειρότερη από τα λόγια που ενδεχομένως να ειπωθούν. Τα λόγια πληγώνουν καρδιές και συναισθήματα, εάν φυσικά ο άλλος τα διαθέτει. Εάν φυσικά έχει συνείδηση τι έχει κάνει στην ζωή του και ποιους έχει διαγράψει από αυτήν λόγω σκοπιμοτήτων.
Οι ημέρες και οι ώρες φεύγουν, όπως τα λεπτά…Και αυτό που μένει είναι μια πίκρα στην καρδιά. Για τις αλήθειες που ο άλλος δεν μπορεί να δεχτεί γιατί απλά δεν θέλει. Καλύτερα να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου παρά να τον «κοροϊδεύεις» γιατί στο τέλος ο χρόνος δείχνει εάν έχεις δίκιο ή όχι. Και αυτά που μένουν δεν είναι τα λόγια αλλά οι πράξεις που αποδεικνύουν ότι στο τέλος της ημέρας, δυστυχώς είχες δίκιο. Μπορεί όχι για όλα, αλλά στα πλείστα…
