Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις μια «αρρώστια» που σου τρώει τα σωθικά. Δεν είναι εύκολο να αποδεχθείς ότι κάποτε τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Δεν είναι εύκολο να «φεύγεις» χωρίς αντίο και προπάντων δεν είναι εύκολο να νιώθεις ότι πίσω από τη φυγή σου δεν φταις εσύ…
Εδώ και πολλά χρόνια προσπαθούμε να βρούμε τι είναι αυτό που μας κάνει τελικά ευτυχισμένους, τι είναι αυτό που θέλουμε πραγματικά από τη ζωή… Και τι είναι αυτό που μπορούμε να δώσουμε στους άλλους για να πάρουμε και εμείς με τη σειρά μας, αυτό που μας αντιστοιχεί.
Και το ερώτημα παραμένει πάντα το ίδιο…Μήπως δεν πρέπει να ζητάμε πολλά; Μήπως αυτό είναι που μας αξίζει; Λένε ότι ο άνθρωπος παίρνει ότι του αξίζει και αυτό στην τελική, μπορεί να είναι αληθινό. Μήπως ζητάμε πολλά; Ερωτήματα που πλανιούνται στον αέρα και γυροφέρνουν, κάθε τρεις και λίγο στο μυαλό.
Είναι όπως ένα ημιτελή αντικείμενο που ο δημιουργός του το άφησε στην γωνία παραμελημένο. Κάθε τρεις και λίγο το σηκώνει από το τόπο του και το τοποθετεί κάπου άλλου. Όταν βαρεθεί του αλλάζει πάλι θέση και πάλι από την αρχή. Μήπως είναι αυτό τελικά που μας αξίζει; Ή στην τελική συνεχώς ζητάμε συνεχώς κάτι παραπάνω; Τελικά αυτά είναι μόνο προβληματισμοί…Γιατί τα προβλήματα είναι μόνο αυτά που αφορούν την υγεία και ο χαμός ενός αγαπημένου σου ατόμου, όλα τα άλλα είναι προβληματισμοί και σκέψεις του μυαλού που βρίσκεις τη λύση με το πέρασμα του χρόνου…
