Aνοίγοντας ξαφνικά και απότομα τα μάτια σου σκέφτεσαι το όνειρο που σου έχει αναστατώσει τον ύπνο σου. Κοιτάς γύρω σου, σκοτεινιά, δεν έχει ακόμη ξημερώσει και εσύ πρέπει να σηκώνεις. Δεν είναι απαραίτητο, αναλογίζεσαι…Κι’ όμως αγνοώντας την άλλη φωνή που σου μιλά, σηκώνεσαι από το κρεβάτι.
Η άλλη φωνή, αυτή φταίει για όλα, το υποσυνείδητο και αυτό που γνωρίζει καλύτερα από όλους τι συμβαίνει. Το υποσυνείδητο το οποίο είναι η έδρα των ενστίκτων, των παρορμήσεων, των συγκινήσεων, της φαντασίας, της μνήμης, των συνηθειών και της διαίσθησης. Αυτό που βάζει σε τάξη κάποια θέματα και διαλέγει προσεκτικά τα κουτιά της ζωής μας. Τα ταξινομεί και τα ευθυγραμμίζει, εμείς ως στρατιωτάκια πιστά ακολουθούμε τις οδηγίες της.
Αυτή όμως είναι και η “άλλη” φωνή που μας δείχνει το δρόμο που θεωρεί ότι είναι ο σωστός. Που μας υποβάλλει ερωτήσεις που δεν μπορούμε ουσιαστικά να απαντήσουμε. Ερωτήσεις που μόνο κάποιοι άλλοι μπορούν. Αλλά δεν το κάνουν, γιατί δεν το θέλουν, και όχι γιατί δεν μπορούν.
Η φωνή που ακούγεται ξαφνικά από το υποσυνείδητο σου δεν σημαίνει ότι εσύ δεν είσαι καλά. Είναι αυτή που σε προειδοποιεί, σε προστατεύει από κάποια άτομα που νομίζουν ότι μπορούν να σε ξεγελάσουν. Σου λέει τη αλήθεια και κάνει ερωτήσεις που οι άλλοι δεν θέλουν να απαντήσουν. Αυτή η μικρή φωνούλα που κάποτε ακούγεται ήρεμη και καλή και ποτέ αγριεμένη και αυστηρή. Γιατί, δυστυχώς, πολλές φορές δεν την ακούς, όχι γιατί δεν μπορείς, απλά δεν θέλεις να ακούσεις την αλήθεια.
