Τα στόματα άνοιξαν για να έρθει επιτέλους η ηρεμία στην ψυχή τους. Η πίκρα που ένοιωθαν τόσα χρόνια μερίδα των Κυπρίων ηθοποιών που βίωσαν κάθε είδους κακοποίηση από συγκεκριμένα άτομα του Κυπριακού θεάτρου που κάποτε αποκαλούσαν Ιερά τέρατα, σιγά –σιγά ξεδιπλώνουν τις δικές τους ιστορίες. Σε μια μακροσκελή ανάρτησή ο Κύπριος ηθοποιός Ανδρέας Μακρής, περιγράφει όσα έζησε σε μια περίοδο που απλά ονειρεύονταν να χαράξει τη δική του πορεία στο χώρο του θεάτρου…
«Εμετός ή αλλιώς το δικό μου come out, ευχαριστώ για την ώθηση. Πριν από μερικά χρόνια 12 συγκεκριμένα μπήκα και εγώ στο χώρο του θεάτρου γεμάτος όνειρα και φιλοδοξία να κάνω αυτό που αγαπούσα πραγματικότητα. Δύσκολα τα χρόνια στη σχολή όπου για να καταφέρεις να σπουδάσεις κάνεις πάρα πολλές θυσίες δουλεύεις απίστευτες ώρες, εάν δεν έχεις την οικονομική ευχέρεια να σπουδάσεις με τη στήριξη των γονιών σου (εμένα με στήριξαν όσο μπορούσαν και τους ευχαριστώ). Παλεύεις για να κάνεις όμως το όνειρο σου πραγματικότητα γιατί έτσι φαντάζει ο κόσμος του θεάτρου ονειρικός (έτσι έπρεπε να είναι). Μπήκα λοιπόν στον χώρο του θεάτρου μετά από μια παράσταση που είδα με έναν αγαπημένο μου μετέπειτα δάσκαλο και φίλο πλέων που ο θαυμασμός μου και ο σεβασμός μου ήταν και θα είναι απεριόριστος …. Υπάρχουν οι ηθοποιοί…Ναι υπάρχουν ΗΘΟΠΟΙΟΙ και ( ιερά) ΤΕΡΑΤΑ.
«Στην αρχή της πορείας μου λοιπόν συνεργάστηκα και εγώ με αυτά τα ιερά τέρατα μόνο που στην πάροδο του χρόνου αυτό το Ιερά άρχισε γκρεμίζεται και να βρομίζει μέσα μου ..
Για ευνόητους λόγους και επειδή δεν θέλω να… (αναστεναγμός) ίσως μέσα μου βαθιά να θέλω πάρα πολύ αλλά θα αφήσω τα πράγματα και την θεία δίκη όπου αυτοί συχνά επικαλούνταν διδάσκοντας μου μαθήματα περί ήθους και συχνά αναφερόμενοι σε αυτήν διδάσκοντας με αρχαία τραγωδία…Μιλώντας, λοιπόν για τραγωδία θα μιλήσω μόνο για ένα από τα περιστατικά που σαφώς δεν είναι στην κλίμακα ας πούμε της σοβαρότητας των υποθέσεων που βγαίνουν στο φως αυτές τις μέρες θα το βάλω σε μία κλίμακα της τάξης του 7 από τα 10 Θεωρώντας το δέκα το πλέον απαράδεκτο την κακοποίηση με λεκτική ή άλλου είδους βίας… Πριν από κάποια χρόνια λοιπόν δουλεύοντας στο ελεύθερο θέατρο μαζί με ανθρώπους που μέχρι τότε στα μάτια μου φάνταζαν θεοί είδα άκουσα και έζησα πολλά τα οποία τότε δεν καταλάβαινα ιδιαίτερα γιατί ήμουν μικρός και στη δουλειά αλλά και ηλικιακά και όταν καμιά φορά τα πράγματα μου φαινόντουσαν περίεργα και μιλούσα μου έλεγαν μη μιλάς εσύ δεν ξέρεις δεν καταλαβαίνεις είσαι μικρός. Κάποια στιγμή λοιπόν μετά από πάρα πολλές ώρες δουλειάς στο συγκεκριμένο θέατρο και στη συμμετοχή μου σε τρεις παραγωγές ταυτόχρονα μετά από πάρα πολύ ψυχική και σωματική κόπωση ένα βράδυ όλα φαινόντουσαν καλά, φεύγοντας από το θέατρο λοιπόν είχα ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σημειώνω ότι το αυτοκίνητό μου καταστράφηκε ολοσχερώς και εγώ μεταφέρθηκα εσπευσμένα στο νοσοκομείο όπου και κρατήθηκα το πρώτο πράγμα που έκανα καταφέρνοντας ευτυχώς να βγω από το αυτοκίνητο μέσα σε όλο αυτό τον πανικό ήταν να επικοινωνήσω με το θέατρο και όχι με κάποιον δικό μου άνθρωπο γιατί ήταν μεγάλη υπόθεση να λείψω από πρόβα ή από παράσταση.
Το επόμενο πρωί λοιπόν όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο και φορώντας το κολάρο γιατί υπήρξε σοβαρός τραυματισμός στον αυχένα αντί να σκέφτομαι την υγεία μου και το πώς θα καταφέρω να γίνω καλά είχα τρομοκρατηθεί για το τι θα γίνει τώρα με το θέατρο άρχισαν βέβαια τα τηλέφωνα να χτυπάνε. Όχι για να δουν αν είμαι καλά αλλά για να μου πουν να πάω να τους επιστρέψω τα παπούτσια της παράστασης για να με αντικαταστήσουν γιατί η μία από τις παραστάσεις που λάμβανα μέρος έπαιζε ήδη παραστάσεις. Ο πανικός μου μεγάλωνε γιατί δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω όχι το θέμα της υγείας μου αλλά τους συγκεκριμένους ανθρώπους ένας μάλιστα από αυτούς πού με πήρε τηλέφωνο μου είπε το εξαιρετικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ «εγώ έθαψα τη μάνα μου το πρωί και το βράδυ έκανα παράσταση». Μέσα μου εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι προδίδω το όνειρό μου ότι δεν είμαι άξιος να γίνω τόσο σπουδαίος ηθοποιός μετά από χρόνια αυτή τη στιγμή που μιλάω σκέφτομαι πας καλά άνθρωπε μου … και πολλά άλλα που δεν μου επιτρέπει το fb να πω … Η συνέχεια ήταν να επιμένω να πάω πίσω στη δουλειά να φύγω δηλαδή από το νοσοκομείο με το κολάρο . ευτυχώς ο γιατρός και η οικογένεια μου δεν μου επέτρεψαν να ενδώσω σε αυτό τον παραλογισμό μου είπαν πρώτα η υγεία σου και μετά όλα τα άλλα και είχαν δίκαιο και εγώ αυτό θα έλεγα αν ήταν ο οποιοσδήποτε σε αυτή τη θέση….
«Ο πανικός μου μεγάλωνε γιατί δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω όχι το θέμα της υγείας μου αλλά τους συγκεκριμένους ανθρώπους ένας μάλιστα από αυτούς πού με πήρε τηλέφωνο μου είπε το εξαιρετικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ «εγώ έθαψα τη μάνα μου το πρωί και το βράδυ έκανα παράσταση»
Το παράλογο λοιπόν συνεχίστηκε το επόμενο διάστημα μετά από εκβιασμούς απειλές ψυχολογικά κυρίως ήμουν χαμένος …Ευτυχώς μια αγαπημένη μου συνάδελφος και δασκάλα με συμβούλεψε να μιλήσω στη συντεχνία μου όπως και έκανα… να μην τα πολυλογώ έγινε αυτό που φοβόμουν απολύθηκα…. Παρένθεση πριν από αυτό το γεγονός μερικές μέρες πριν το δυστύχημα που ανέφερα πιο πάνω έτυχε να δω κάτι πηγαίνοντας στην πρόβα νωρίτερα όπως συνηθίζω να κάνω. Έτυχε να δω κάτι που είναι πολύ σοβαρότερο από αυτό που συνέβη σε εμένα δεν θα αναφερθώ με περαιτέρω στοιχεία για αυτό σεβόμενος το άτομο (θύμα) που βίωσε αυτό που βίωσε….
Απλά το αναφέρω για να πω τον πραγματικό λόγο που απολύθηκα αλλά από όπου και να το πιάσεις βρωμάει το πράμα…Δεν ξέρω τελικά τι είναι χειρότερο το ότι απολύθηκα επειδή έτυχε να τολμήσω να πάθω αυτοκινητιστικό δυστύχημα; (που και αυτό αμφισβητήθηκε από πολλούς παράγοντες του συγκεκριμένου χώρου που είχαν το θράσος να γράφουν δημόσια σχόλια φωτογραφίζοντας με εν ολίγοις και αποκαλώντας με ως ψεύτη) ή το ότι πίστεψαν ότι διώχνοντας με δεν θα μιλούσα ποτέ; Ε λοιπόν ήρθε η στιγμή να σας φωτογραφήσω και εγώ όχι για να κερδίσω κάτι νομικά αλλά για να βγάλω από μέσα μου τα ξερατά που μου προκαλεί η ηθική σας ….
Α.Μ»
