Σε ένα μακροσκελές κείμενο με τα βαθιά συναισθήματα που κρύβει η Ρούλα Γεωργιάδου θέλησε να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο της Παντελή Κούρο. Σε ένα κείμενο που περιγράφει την πρώτη τους γνωριμία αναπολώντας το παρελθόν και τις καλές αναμνήσεις που έζησε μαζί του, δίνοντας της καραμέλες…
«Νεκρολούλουδα στο Παντελή μου.
Ήταν θυμάμαι Ιούλιος του 1974. 20 Ιουλίου ξυπνήσαμε το πρωί τρομαγμένη ολόκληρη η οικογένεια μου από τους βομβαρδισμούς των Τουρκικών αεροπλάνων. Ήμουν στη τρυφερή ηλικία των 14 χρόνων και η αδελφή μου κοντά στα 16. Σκηνές τρόμου και αλλοφροσύνης σε όλη τη γειτονιά και ακούσαμε από το ΡΙΚ το πρώτο έκτακτο πολεμικό ανακοινωθέν ότι οι Τούρκοι ήδη είχαν κάνει απόβαση στη Κερύνεια. Πριν κοπεί η μοναδική τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε τότε, μας τηλεφώνησαν θείες και ξαδέλφια από τον Τράχωνα, τη Νεάπολη, τον Ταρτακαλά και τον Βόρειο Πόλο ότι τα Τουρκικά άρματα θεάθηκαν προς τις περιοχές τους και μπήκαν στα αυτοκίνητα με τα παιδιά τους και έρχονταν στο δικό μας σπίτι που ήταν στην Ακρόπολη. Ένα μικρό σπίτι με δύο υπνοδωμάτια μετατράπηκε σε μισή ώρα σε ξενώνας των αγαπημένων μας συγγενών. Τα σαλόνια ξηλώθηκαν, το ίδιο και η τραπεζαρία και το σπίτι γέμισε με κατασκηνωτικά camp beds για τέσσερεις οικογένειες. Τα φοβισμένα βράδια μας, όλα τα ξαδέλφια κοιμόμασταν τρείς- τρείς σε κάθε στρωματάκι, και οι γονείς μας όλοι κάτω στο πάτωμα στρωματσάδα να μας προσέχουν. Ένας από τους θείους μου ήταν αξιωματούχος στη Πολιτική άμυνα και μας ανακοίνωσε ότι η ΣΠΑ Γ που στεγαζόταν στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας στην Ακρόπολη δύο δρόμους παράλληλα από το σπίτι μας. Η κόρη του η Βικτώρια ήταν 18, η αδελφή μου 16 και γω 14. Μας παρότρυνε να πάμε εθελόντριες στο τηλεφωνικό κέντρο της ΣΠΑ Γ με βάρδιες να καλύπτουμε την επικοινωνία μεταξύ Αρχηγείου Πολιτικής άμυνας με όλες τις ΣΠΑ σε διάφορες γειτονιές. Δεχτήκαμε ενθουσιασμένες και νοιώθαμε ότι θα κάναμε κάτι πολύ σπουδαίο. Με τον ενθουσιασμό και την αθωότητα της νιότης ένα βράδυ σχεδόν μπουσουλώντας αφού απαγορευόταν η κυκλοφορία περάσαμε μαζί με το θείο το κατώφλι του υπογείου. Εκεί μας υποδέχτηκε ένας ψηλόλιγνος κύριος που καθόταν μπροστά σε μια παράξενη κονσόλα τηλεφωνικού πίνακα και δεν προλάβαινε να μπάζει και να βγάζει μεταλλικά βίσματα. Μας καλωσόρισε και φωτίστηκε το πρόσωπο του. Μας φίλεψε με καραμέλλες και ζαχαρωτά που υπήρχαν άφθονα σε ένα γυάλινο βάζο.
“Είμαι ο Παντελής Κούρος κορίτσια μου και ευχαριστώ που ήρθατε να με βοηθήσετε. Ελπίζω να μαθαίνετε γρήγορα γιατί αυτή η δουλειά χρειάζεται σβελτάδα και συγκέντρωση. Θα μοιραστούμε το 24ωρο οι τέσσερεις μας και ότι πρόβλημα αντιμετωπίσετε να μου το λέτε. Εγώ δεν φεύγω. Εδώ κοιμάμαι και μας έδειξε ένα ράντζο στο βάθος του υπογείου. Η αδελφή μου και γω φοβηθήκαμε να το πούμε στον πατέρα μας που έτσι κι αλλιώς δούλευε στο τηλεγραφείο και τους είχαν κάνει επίταξη γιατί τα τηλεγραφήματα ήταν ο τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Πόλεμος ήταν. Μόλις έπεφτε το γιόμα ο θείος απασχολούσε τις μαμάδες μας και οι τρείς ξαδέλφες πηδούσαμε τους μαντρότοιχους των σπιτιών μέχρι να φτάσουμε στη ΣΠΑ για να αποφύγουμε τη λεωφόρο. Με τόσο κόσμο στο σπίτι άλλωστε, κανείς δεν πρόσεχε την απουσία μας. Εκείνο το βράδυ ο Παντελής μας γνώρισε τον αρχηγό τον κ. Κυριαζή ένα γλυκύτατο πατριώτη και τον υπαρχηγό που μου διαφεύγει το όνομά του. Ήταν και οι 3 πολύ σοβαροί. Αφού η μία κάθισε στον τηλεφωνικό πίνακα οι υπόλοιποι μαζεύτηκαν γύρω γύρω. Παρόλο το νεαρό της ηλικίας μου κάτι κακό διαισθάνθηκα. Και όντως μας ανακοίνωσαν ότι πολλά κορίτσια, γυναίκες και γιαγιάδες βρίσκονταν στο νοσοκομείο Λευκωσίας εκτός από τους τραυματίες πολέμου, που είχαν βιαστεί και κακοποιηθεί από τους μεχμετζίκ. Το τί έπρεπε να κάνουμε ήταν να τις βρούμε και να τις καταγράψουμε σε καταλόγους, ποιες ήταν πού; ήταν από πια επαρχία, διότι οι άνθρωποι που θα έκαναν αυτοί τη δουλειά πήγαν έφεδροι και οι γυναίκες τους έπρεπε να φυλάγουν τα παιδιά τους από τον κακό χαμό που γινόταν. Ο Παντελής αντέδρασε. “Μα κοιτάξτε τις είναι και οι 3 παιδούλες, που να στείλω τα κορίτσια μου να ζήσουν αυτή τη φρίκη;” Μας αποκαλούσε τα κορίτσια μου. Τα παιδιά του. Μας υπερασπίστηκε αφού καμιά μας δεν είχε ακούσει ποτέ για βιασμούς και σεξουαλικά εγκλήματα.
Τους αντιπρότεινε να μπούμε και στον εφοδιασμό φαγητού σε μοναχικά και ηλικιωμένα άτομα στη τροφοδοσία. Έτσι και έγινε. Φόρτωνε τις δύο στο κόκκινο Μazda του και γυρνούσαμε τις γειτονιές και μοιράζαμε καθημερινά μερίδες φαγητού στην Ακρόπολη σε φτωχές και πολυμελής οικογένειες. Τα βράδια γυρίζαμε κουρασμένες στο υπόγειο και ο Παντελής μας έφερε 3 ολοκαίνουργιες φαιοπράσινες κουβέρτες για να ξαπλώνουμε. Τα ζαχαρωτά δεν μας έλειψαν ποτέ μέχρι τον Αύγουστο που έγινε το μεγαλύτερο κακό στο νησί.Θυμάμαι ένα βράδυ στο ξενύχτι μας τον ρώτησα “κύριε Παντελή που βρίσκετε τόσες καραμέλες και ζαχαρωτά και μας δίνετε;
Τότε έμαθα ότι ήταν διευθυντής σε ένα εργοστάσιο που το λέγανε ΣΕΤΕ και έφτιαχνε τέτοιες λιχουδιές. Καμία μας δεν ξαναβούτηξε καραμέλες από το γυάλινο βάζο. Του είπαμε φέρε μας πολλές να τις μοιράζουμε στα παιδάκια που τους πάμε φαγητό. Μας χαμογέλασε πλατιά. Μας έδωσε συγχαρητήρια και μας είπε ότι ήταν πολύ περήφανος για τα κορίτσια του που μπήκαν στο πετσί της προσφοράς. Μετά τον Αύγουστο δεν ξαναείδαμε τον Παντελή μας αφού οι γονείς μας μας έστειλαν και τις 3 στο εξωτερικό. Τον ξανασυνάντησα το 1979 πάνω σε μία από τις πτήσεις μου και έκτοτε αραιά και πού κρατήσαμε επαφή από κοινούς φίλους. Καλό ταξίδι στο φως δάσκαλε που μου έμαθες πρώτος πόσο σπουδαίο είναι να προσφέρεις με ανιδιοτέλεια στον συνάνθρωπό σου. Θα σε θυμάμαι πάντα με αγάπη».
