Κάθε χρόνο την 1η Απριλίου αναβιώνει το έθιμο με τα αθώα ψέματα και αρκετοί από εμάς το γιορτάζουμε δεόντως θέλοντας να πούμε ψέματα που στο τέλος μπορεί και να ισχύουν.
Το έθιμο αυτό έχει ρίζες από τη Δύση και πάει πίσω στους αρχαίους Κέλτες, οι οποίοι συνήθιζαν εκείνη την ημέρα να βγαίνουν για ψάρεμα. Όταν γύριζαν με άδεια χέρια, έλεγαν ψεύτικες ιστορίες. Αργότερα, τον Μεσαίωνα, οι Γάλλοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά την 1η Απριλίου. Μετά το 1560 ο βασιλιάς Κάρολος Θ’ μετέθεσε την αρχή του έτους από την 1η Απριλίου στην 1η Ιανουαρίου. Όσοι υπήκοοι αποδέχτηκαν την ημερολογιακή αλλαγή πείραζαν εκείνους που συνέχιζαν να τηρούν την παλιά πρωτοχρονιά λέγοντας περιπαικτικά ψέματα.
Με την εξάπλωση του Ίντερνετ, ξεκίνησαν και οι διαδικτυακές φάρσες, τα λεγόμενα «hoax». Στον ελληνικό χώρο το έθιμο πιθανολογείται ότι ήταν γνωστό από την εποχή των Σταυροφοριών. Η συνήθεια να λέμε ψέματα αποτελεί, όπως υποστηρίζει ο λαογράφος Γεώργιος Μέγας, συνήθη μηχανισμό στην προσπάθεια εξασφάλισης της επιτυχίας μιας μαγικής ενέργειας ή ενός δύσκολου έργου, βάσει της αντίληψης ότι η ψευδολογία ξεγελά και εμποδίζει τις βλαπτικές δυνάμεις.
Η επιτυχία μιας πρωταπριλιάτικης φάρσας εξαρτάται από το πόσο καλοστημένη είναι. Οι παρακάτω έγιναν πιστευτές από χιλιάδες ή και εκατομμύρια κόσμου, προκαλώντας έκπληξη, οργή ή τρόμο.
Την πρωταπριλιά του 1957, ο παρουσιαστής ειδήσεων του BBC Ρίτσαρντ Ντίμπλεμπι παρουσίασε οπτικοποιημένο ρεπορτάζ για την ανοιξιάτικη συγκομιδή σπαγγέτι στην Ιταλία κι έγινε πιστευτός!
«Για λόγους οικονομίας, ο αστυνομικός σταθμός της πόλης θα παραμένει κλειστός 6 μ.μ. – 6 π.μ. Ένας τηλεφωνητής θα καταγράφει τα νυχτερινά τηλεφωνήματα των πολιτών. Το επόμενο πρωί η αστυνομία θα ελέγχει το νοσοκομείο και το νεκροτομείο για έκτακτα περιστατικά και εάν δεν έχει σημειωθεί τίποτα σημαντικό, θα ξέρει ότι τα μηνύματα στον τηλεφωνητή δεν ήταν επείγοντα». Αυτά έγραφε σε άρθρο της η εφημερίδα «Κοκόμο Τρίμπιουν της μικρής πόλης Κοκόμο στην Ιντιάνα των ΗΠΑ την Πρωταπριλιά του 1959, κάνοντας κάμποσους αφελείς να ανησυχήσουν για την ασφάλειά τους.
Την 1η Απριλίου 1971 ο κρατικός ραδιοσταθμός της Γαλλίας ανακοίνωσε πως σύμφωνα με καινούριο νόμο όλοι οι ευρωπαίοι οδηγοί θα υποχρεώνονταν να οδηγούν αντίθετα (δηλαδή στην αριστερή πλευρά του δρόμου), ώστε να νιώθουν πιο άνετα οι Βρετανοί (που οδηγούν έτσι) όταν θα μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Σχεδόν αμέσως, τα τηλέφωνα του σταθμού άναψαν από εκατοντάδες θυμωμένους γάλλους οδηγούς, που διαμαρτύρονταν, αναγκάζοντας τον φαρσέρ εκφωνητή να ομολογήσει σχεδόν αμέσως πως ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο και να ζητήσει συγγνώμη.
Σε εκπομπή του την Πρωταπριλιά του 1972 το ραδιόφωνο του BBC μετέδωσε συνέντευξη με διαπρεπή επιστήμονα που μίλησε για τις προσπάθειες της βρετανικής κυβέρνησης να σταματήσει την εξάπλωση της «ασθένειας της φτελιάς», που είχε ήδη προσβάλει πολλά δέντρα στην Αγγλία. Ο επιστήμονας μίλησε για μια εκπληκτική ανακάλυψη σχετικά με την ασθένεια αυτή: Όποιος πήγαινε κοντά στα άρρωστα δέντρα, πάθαινε ανοσία στο… κρυολόγημα! Υπήρχαν όμως και παρενέργειες: Αν αυτός που πλησίαζε τα άρρωστα δέντρα ήταν κοκκινομάλλης, μετά από λίγο τα μαλλιά του αποκτούσαν κίτρινο χρώμα! Αυτό οφειλόταν, λέει, σε μια ομοιότητα που υπήρχε στο αίμα των κοκκινομάλληδων και στο χώμα όπου φύτρωναν τα άρρωστα δέντρα. Γι’ αυτό συνιστούσε στον κόσμο να μην πλησιάζει σε δάση και πάρκα και να περιμένει νεότερες επιστημονικές ανακοινώσεις. Φυσικά, τον «επιστήμονα» υποδυόταν κάποιος κωμικός.
Την Πρωταπριλιά του 1978 έκπληκτοι οι κάτοικοι του Σίδνεϊ είδαν ένα ρυμουλκό να μπαίνει στο λιμάνι, τραβώντας πίσω του ένα παγόβουνο. Η έκπληξή τους ήταν δικαιολογημένη, αφού στην Αυστραλία ήταν ακόμα καλοκαίρι. Το ραδιόφωνο μετέδωσε την είδηση, εξηγώντας τι συνέβαινε: Το παγόβουνο το είχε φέρει, λέει, ο αυστραλός εκατομμυριούχος Ντικ Σμιθ, για να το κόψει σε παγάκια και να τα πουλήσει προς 10 σεντς το ένα! Πολλοί ενδιαφέρθηκαν να μάθουν πού μπορούσαν να αγοράσουν τα συλλεκτικά παγάκια, ώσπου αποκαλύφθηκε η αλήθεια: Το παγόβουνο δεν ήταν παρά ένα άλλο πλοιάριο σκεπασμένο με λευκό κάλυμμα και πυροσβεστικό αφρό. Τη φάρσα την είχε όντως σκαρώσει ο Σμιθ, και μάλιστα του κόστισε πανάκριβα.
Την Πρωταπριλιά του 1984 το περιοδικό «On Cable» πληροφορούσε τους αναγνώστες του για τη μεγάλη διαφημιστική εκστρατεία που σχεδιαζόταν για το καινούριο τραγούδι του Μάικλ Τζάκσον με τίτλο «Tingle» (σε ελεύθερη μετάφραση: φαγούρα, μυρμήγκιασμα). Το τραγούδι θα είχε διάρκεια 3 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα και θα γυριζόταν και βίντεο κλιπ με τον καλλιτέχνη να βγαίνει από ένα κατάστημα και ν’ αρπάζει φωτιά! Το περιοδικό ανέφερε ακόμα ότι η δισκογραφική εταιρία του Τζάκσον είχε φτιάξει ένα 37λεπτό διαφημιστικό κλιπ για να προωθήσει το βίντεο και πως αυτό το διαφημιστικό το είχε πάρει η κινηματογραφική εταιρία Paramount για να το κάνει τρίωρη ταινία.
To MTV θα έδειχνε το 37λεπτο κλιπ κάθε μία ώρα, γνωστή εταιρία παιχνιδιών θα έφτιαχνε επιτραπέζιο παιχνίδι με θέμα το νέο τραγούδι, η Pepsi θα ήταν χορηγός, όπως επίσης και η ασφαλιστική εταιρία Allstate, που θα πούλαγε μαζί με το βίντεο αποκλειστική ασφάλεια φωτιάς. Στο τέλος του δημοσιεύματος υπήρχε η φράση: «On Cable, πρωταπριλιάτικη φάρσα, 1984». Πολύς κόσμος δεν πρόσεξε τη φράση στο τέλος και πίστεψε την είδηση, αλλά το αστείο είναι άλλο: Δύο βδομάδες αργότερα, παρουσιαστής ενημερωτικής εκπομπής που προβαλλόταν σε 55 κανάλια της Αμερικής μετέδωσε την πληροφορία ως συναρπαστική είδηση! Όταν κατάλαβε την γκάφα του, προσπάθησε να τα μπαλώσει, λέγοντας πως δεν είχε διαβάσει το περιοδικό, αλλά είχε μάθει την είδηση από κάποια φίλη της οικογένειας Τζάκσον.
Πηγή:Sansimera
