Κάποιες στιγμές χρειάζεται να σιωπήσεις για να ακούσεις τον ήχο της βροχής…Να μην μιλάς και να αφεθείς απλά στους χτύπους όταν η στάλα πέφτει στο χώμα…Έτσι είναι, πρέπει να σιωπάς για λίγο για να ακούσεις τι έχει να πει ο άλλος. Μπορείς να σιωπήσεις και να αφεθείς στην ομορφιά που κρύβεται γύρω μας.
Θα είναι για λίγο πίστεψέ με, έστω και για μερικά λεπτά…μέχρι να τελειώσει η βροχή και φύγουνε τα πρώτα σύννεφα…Και μετά μπορείς να συνεχίσεις να μιλάς…να περιγράφεις ιστορίες με άσκοπες κουβέντες του αέρα και υποσχέσεις που δεν θα τηρηθούν ποτέ…
Ο ήχος της σιωπής θα τα πει όλα…Αυτά που είχες κρυμμένα μέσα σου, για όλα αυτά που δεν μίλησες και για εκείνα που δεν ήθελε κανένας να ακούσει…Για όλα αυτά που ήξερες την πραγματική αλήθεια αλλά ποτέ δεν την εξέφρασες γιατί φοβόσουν… την απόρριψη και την απάθεια των γύρω σου…
Ο ήχος της σιωπής θα κάνει τους ανθρώπους τώρα να ακούσουν…γιατί αυτό θέλουν να τους αγνοήσεις για λίγο να τους κατεβάσεις από το βάθρο που τους έχεις για να καταλάβουν ότι κάποτε κουράζεσαι να μιλάς, να εξηγείς τα αυτονόητα και αυτά που ο ίδιος έπρεπε να ξέρεις καλύτερα από άλλους…και έτσι εσύ τελικά επιλέγεις τον δρόμο της σιωπής…αυτόν που ο καθένας αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει όπως θέλει…
Και όταν πρέπει να σιωπήσεις θα διαλέξεις να πεις κάτι καλύτερο μέσα από τη σιωπή…και θα εκφράσεις το παράπονο σου, τον πόνο σου και γιατί όχι θα δείξεις εν μέρει και τη χαρά σου…Κι’ όταν πάλι θα σιωπήσεις θα δείξεις ότι αισθάνεσαι και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν λέγονται όλα τα πράγματα όλες τις ώρες, ακόμα και αν νιώθουμε πως ό, τι έχουμε να πούμε είναι πολύ σημαντικό.
