Πρόκειται για μια αδιανόητη τραγωδία, που φέρνει στην επιφάνεια τη φρίκη των λεγόμενων «ξεχασμένων παιδιών» – περιστατικά όπου γονείς, λόγω εξάντλησης, ρουτίνας ή διάσπασης προσοχής, ξεχνούν τα παιδιά τους μέσα σε αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα το μοιραίο. Ερωτήματα γεννώνται σχετικά με το γιατί το νηπιαγωγείο δεν επικοινώνησε με τους γονείς για να ενημερωθεί σχετικά με την απουσία του παιδιού.
Το μυαλό δυσκολεύεται να δεχτεί ότι μια μητέρα μπορεί να ξεχάσει το ίδιο της το παιδί. Πρόκειται για μια αδιανόητη τραγωδία, που φέρνει στην επιφάνεια τη φρίκη των λεγόμενων «ξεχασμένων παιδιών» – περιστατικά όπου γονείς, λόγω εξάντλησης, ρουτίνας ή διάσπασης προσοχής, ξεχνούν τα παιδιά τους μέσα σε αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα το μοιραίο. Το νηπιαγωγείο όφειλε να επικοινωνήσει με τους γονείς για να ενημερωθεί σχετικά με την απουσία του παιδιού, όμως αυτό δεν συνέβη, γεγονός που γεννά σοβαρά ερωτήματα.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Ο νους δυσκολεύεται να αποδεχτεί ότι μια μητέρα μπορεί να ξεχάσει το ίδιο της το παιδί. Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα, όσο ασύλληπτη κι αν φαίνεται, έχει εξήγηση. Ένα τραγικό σφάλμα του εγκεφάλου, γνωστό ως «παγίδα της μνήμης», προκαλεί τέτοιες καταστάσεις και μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως αγάπης ή αφοσίωσης. Οι ειδικοί εξηγούν ότι η ρουτίνα και το άγχος επηρεάζουν τη λειτουργία της μνήμης, οδηγώντας τον εγκέφαλο να δρα μηχανικά. Αν η μητέρα πίστευε ότι είχε ήδη αφήσει το παιδί στον παιδικό σταθμό, ο εγκέφαλός της κατέγραψε λανθασμένα αυτή την πληροφορία, με ολέθριες συνέπειες.
Για πολλούς γονείς μοιάζει αδιανόητο να ξεχάσεις το παιδί σου, πόσο μάλλον ένα βρέφος μέσα σε αυτοκίνητο. Η πρώτη αντίδραση είναι συχνά η οργή: «Εγώ δεν θα το έκανα ποτέ!» ή «Αυτό είναι εγκληματική αμέλεια!». Όμως, η επιστήμη και η πραγματικότητα αποδεικνύουν ότι αυτό μπορεί να συμβεί, ακόμα και στους πιο στοργικούς και υπεύθυνους γονείς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γυναίκα αυτή ζει έναν εφιάλτη που δεν θα τελειώσει ποτέ. Γιατί, το 9μηνο μωρό δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Ο πόνος, η ενοχή και το αίσθημα απώλειας θα τη συνοδεύουν για πάντα. Όμως, αυτό το περιστατικό δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί απλώς ως αμέλεια ή εγκληματική αδιαφορία, αλλά και ως μια υπενθύμιση ότι τέτοιες τραγωδίες μπορούν να προληφθούν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ευθύνη. Αλλά σημαίνει ότι πριν κρίνουμε, πρέπει να κατανοήσουμε. Και, κυρίως, να αναρωτηθούμε: Πώς μπορούμε να αποτρέψουμε τέτοιες τραγωδίες;
Η «παγίδα της μνήμης» είναι μια σκληρή αλήθεια. Ο εγκέφαλος, όταν βρίσκεται σε κατάσταση στρες, κόπωσης ή ρουτίνας, μπορεί να λειτουργήσει μηχανικά και να καταγράψει μια λάθος πληροφορία ως αληθινή. Ένας γονιός που κάθε μέρα αφήνει το παιδί του στον παιδικό σταθμό μπορεί, λόγω μιας αλλαγής στη ρουτίνα ή ενός περισπασμού, να πιστέψει ότι το έκανε, ενώ στην πραγματικότητα δεν το έκανε ποτέ.
Η τεχνολογία προσφέρει λύσεις, όπως ειδοποιήσεις στα αυτοκίνητα και εφαρμογές που υπενθυμίζουν στους γονείς να ελέγχουν το πίσω κάθισμα. Αλλά και απλές πρακτικές, όπως να βάζει ο γονιός κάτι σημαντικό (π.χ. τσάντα, κινητό) δίπλα στο παιδικό κάθισμα, μπορούν να σώσουν ζωές. Αντί λοιπόν να καταδικάσουμε, ας ενημερωθούμε. Γιατί η γνώση είναι η μόνη άμυνα απέναντι σε τέτοιες τραγικές στιγμές. Και, τελικά, κανείς δεν πρέπει να κρίνει, για να μην κριθεί...
Ας μιλήσουμε για την πρόληψη
Γιατί το νηπιαγωγείο δεν επικοινώνησε με τους γονείς για να ενημερωθεί σχετικά με την απουσία του παιδιού; Ή έστω, γιατί δεν έστειλε ένα μήνυμα, όπως συνηθίζεται στα σχολεία της δευτεροβάθμιας και Μέσης Εκπαίδευσης;Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ερώτημα που πρέπει να τεθεί, όχι για να βρούμε έναν νέο «ένοχο», αλλά για να αποτρέψουμε παρόμοιες τραγωδίες στο μέλλον. Σε πολλές χώρες, και σε ορισμένα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, υπάρχει ήδη ένα σύστημα που ενημερώνει τους γονείς όταν το παιδί απουσιάζει αδικαιολόγητα. Γιατί να μην εφαρμόζεται κάτι τέτοιο και στα νηπιαγωγεία;
Δεν πρόκειται για επίρριψη ευθυνών, αλλά για έναν απλό μηχανισμό ασφαλείας. Ένα τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα θα μπορούσε να είχε σώσει αυτό το παιδί. Δεν είναι ρόλος των εκπαιδευτικών να αντικαθιστούν τους γονείς, αλλά σε τόσο μικρές ηλικίες, όπου τα παιδιά δεν έχουν την αυτονομία να ενημερώσουν μόνα τους, μια επιπλέον δικλίδα ασφαλείας θα μπορούσε να αποτρέψει ανείπωτες τραγωδίες. Η συζήτηση πρέπει να στραφεί στην πρόληψη. Μήπως πρέπει να καθιερωθεί ένα σύστημα αυτόματης ειδοποίησης όταν ένα παιδί απουσιάζει χωρίς προειδοποίηση; Μήπως πρέπει να υπάρξει θεσμική αλλαγή, όπως έχει γίνει στη Μέση Εκπαίδευση; Αυτά είναι τα ερωτήματα που αξίζει να απαντήσουμε – όχι για να βρούμε έναν νέο αποδιοπομπαίο τράγο, αλλά για να διασφαλίσουμε ότι καμία άλλη οικογένεια δεν θα ζήσει ξανά έναν τέτοιο εφιάλτη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
