Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς καταστάσεις που συμβαίνουν στην ζωή σου και πολύ περισσότερο, εάν δεν είσαι υπαίτιος εσύ. Όπως την κατάθλιψη και το άγχος μετά από μια απώλεια που σου στοίχισε πολύ, όποια κι’ εάν είναι αυτή. Είναι πολύ εύκολο να λες στον άλλο, χαλάρωσε και να μην το εννοείς, και να τον φέρνεις εσύ ο ίδιος, στην ίδια κατάσταση με το να του θυμίζεις κάτι που θέλει να ξεχάσει.
Η οποιανδήποτε απώλεια είναι σκληρή και ασήκωτη και πολύ περισσότερο όταν έχει να κάνει με ανθρώπινη ζωή. Η κατάθλιψη μπορεί άνετα να σου κτυπήσει τη πόρτα και εσύ απλά μπορείς να της ανοίξεις να μπει, και να μείνει μαζί σου για πολύ καιρό. Όπως, και το άγχος, η λύπη, η στεναχώρια και η μιζέρια, όλα αυτά τα συναισθήματα που μπορούν να σε ακολουθούν έως το τέλος της ζωής σου.
Κι’ όμως η αλήθεια είναι ότι δεν ταιριάζει σε όλους τους ανθρώπους, όπως η μιζέρια και η άρνηση. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, ούτε νοιώθουν το ίδιο…Τα συναισθήματα είναι διαφορετικά όπως και ο χαρακτήρας. Δεν διαθέτουν, όλοι οι άνθρωποι, ένα διακόπτη και όποτε δεν αισθανθούν καλά, τον κλείνουν και προχωρούν.
Δεν είναι όλος ο κόσμος ο ίδιος, ούτε έχουμε τα ίδια συναισθήματα, τους φόβους και τις αντιλήψεις. Γιατί τότε, θα είμαστε βαρετοί και ανούσιοι, εάν όλοι νοιώθαμε το ίδιο. Όλοι έχουμε περάσει δύσκολες καταστάσεις αλλά επιβιώσαμε, το θέμα είναι πώς θα το διαχειριστούμε και προπάντων πώς οι άλλοι θα μας διαχειριστούν.
Αυτοί που έχουν κατάθλιψη δεν ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος, ούτε φαίνεται μέσα στα μάτια τους…Όμως μέσα τους ενδεχομένως να πονούν…Μην λέτε ποτέ κάποιον να «χαλαρώσει» όταν πονάει μην τον πιέζετε να δει διαφορετικά την ζωή και προπάντων μην του λέτε ότι έχει παραλογίσει όταν μπροστά του εμφανίζεται η αλήθεια…