Είναι πράγματι προκλητικό και γελοίο ο άλλος να περιμένει από σένα να πιστέψει αυτά που του λες, όταν πλέον έχει χάσει την εμπιστοσύνη του. Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που κτίζεται με το χρόνο και με τις πράξεις και όχι με τα λόγια. Όταν πράττεις στην ζωή σου ένα λάθος μπορείς να το διορθωθείς και να προχωρήσεις παρακάτω. Δεν μπορείς όμως να το επαναλαμβάνεις και να έχεις την απαίτησή ο άλλος να σε ξαναεμπιστευτεί.
Τότε είναι σαν να περπατάς σε μια κόκκινη γραμμή και ισορροπείς. Όταν, δε χάσεις την ισορροπία σου από το σχοινί τότε πέφτεις χτυπάς αφήνοντας μώλωπες και πληγές. Και οι πληγές για να κλείσουν πρέπει να περάσει κάποιος χρόνος. Δεν θα μείνουν για πάντοτε ανοικτές αλλά τουλάχιστον μπορούν να γιατρευτούν με τις πράξεις σου.
Οι πράξεις είναι που δείχνουν στον άλλο ότι νοιάζεσαι πραγματικά και όχι τα λόγια. Από λόγια έχουμε πλέον μπουχτίσει και τα έχουμε βαρεθεί. Γιατί, είναι τα ίδια και τα ίδια και επαναλαμβάνονται όπως μια χαλασμένη ταινία που παίζει στον κινηματογράφο. Τα λόγια πλέον έχουν γίνει κούφια και ανούσια. Δεν έχουν καμιά σημασία γιατί δεν προσφέρουν ουσιαστικά τίποτε στον άλλο. Αυτό που μετρά πλέον, είναι οι πράξεις, αυτές θα καθορίσουν και το μέλλον. Ένα μέλλον που χρειάζεται να έχουμε δίπλα μας κάποιον που μας αγαπά και νοιάζεται πραγματικά για μας.
