Η Χρύσω Παπαϊωάννου περιγράφει τις στιγμές που έζησε από τη πρώτη στιγμή που έμαθε ότι έχει καρκίνο. Φόβος, αγωνία, δάκρυα στα μάτια αλλά με ένα χαμόγελο στα χείλη ότι όλα θα περάσουν με τον καιρό και θα μπορέσει και πάλι να έχει στο πλάι της, που ποτέ δεν έφυγαν, τους ανθρώπους που αγαπά. Μετά από 16 χημειοθεραπείες εξακολουθεί να ονειρεύεται δίνοντας με λόγια της, μαθήματα ζωής.
Για πέντε εβδομάδες θα ξεκινήσει τις ακτινοθεραπείες και έξι μήνες μετά θα προβεί για την τελική αποκατάσταση. Όμως, η ίδια εξακολουθεί να αντιμετωπίσει το όλο θέμα έως μια δοκιμασία και εμπειρία ζωής. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Χρύσω Παπαιωάννου με τις δηλώσεις της και τα γραφόμενα της, θέλει να παροτρύνει τις γυναίκες να επισκέπτονται τον ιατρό τους κάνοντας μαστογραφία, κάτι που όπως παραδέχτηκε δεν το είχε πράξει παρόλο που είναι 53 ετών.
«Στις 29 Μαρτίου σήμανε το τέλος των 16 χημειοθεραπειών μου τις οποίες ξεκίνησα στις 29 Σεπτεμβρίου. Εμπειρίες , βιώματα, συναισθήματα πολλά…Βλέμματα παγωμένα στους διαδρόμους, στις ψυχρές καρέκλες της αίθουσας αναμονής, δύσκολο να δεις κάποιον να χαμογελά, νομίζω μόνο εγώ το έκανα περιμένεις να ανάψει ο αριθμός σου, ναι έγινες ένας αριθμός, «εξεταστήρια», «εγχύσεις», «χημειοθεραπείες», να μπαινοβγαίνεις στα δωμάτια , με φόβο , με αγωνία, να βρίσκεις όμως ευτυχώς συμπαράσταση από όλο το προσωπικό το οποίο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Οι ασθενείς ολοένα και αυξάνονται, πρωτόγνωρη αρρώστια για κάποιους, δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν, πως να φερθούν, να ακούς κάποιους να λένε: «κουράστηκα, δεν αντέχω άλλο» άλλοι να παραμένουν αμίλητοι …
Η πρώτη μου φορά πολύ δύσκολη, ο φόβος για το τι θα αντιμετωπίσεις με αυτά τα δηλητήρια που θα ποτίσουν το σώμα σου, έκλαψα δεν το κρύβω και μαζί μου και ο σύζυγος μου που του επιτράπηκε να μπει στην αίθουσα μόνο για αυτή την πρώτη φορά. Κάθε φορά μετά όμως που θα έμπαινα στην αίθουσα τραγουδούσα στην Μάγδα να μου ανοίξει την πόρτα «ανοίξτε μου να μπω στα δηλητήρια» έλα δώσε μου απαντούσε !!!
Ποτέ δεν ήμουν εξοικειωμένη με τις βελόνες, κάτι σαν ανατριχίλα, κάποιες φορές έλεγα τα τρυπήματα είναι χειρότερα της χημειοθεραπείας. Φώναζα στην Χρυσή μου Παναγία κάθε φορά να αντέξω και τα μάτια κάποιες φορές γέμιζαν δάκρυα. Γέμιζαν όμως δάκρυα και τις πλείστες φορές από συγκίνηση όταν την ώρα της αναμονής έπαιρνα μηνύματα, τηλεφωνήματα ενθάρρυνσης από αδέλφια, φίλους, συγγενείς, συναδέλφους . Και η ξαδέλφη μου η Μαρία που περνούσε ταυτόχρονα με μένα την ίδια δοκιμασία με πολύ περισσότερες χημειοθεραπείες, 37 στο σύνολο, μου τηλεφωνούσε κάθε βδομάδα ανελλιπώς, πως είσαι, άντεξε θα περάσει, όλοι οι Άγιοι και η Παναγιά μαζί σου! Πάλι με θυμήθηκες Μαρία μου ;;; Είμαι πρόσφυγας εγώ, «Δεν ξεχνώ» .
Η αλήθεια όμως δεν χρειάστηκα ψυχολόγο στην όλη διαδικασία, χωρίς φυσικά να υποτιμώ το επάγγελμα, απλά πιστεύω βρήκα το φάρμακο μου στην δουλειά μου, δεν ήθελα να βγω από την ρουτίνα μου, εκεί ένιωθα ψυχολογικά καλύτερα , δεν έλειψα πολύ , Πέμπτη βαριά χημειοθεραπεία , Δευτέρα στην δουλειά, στις εβδομαδιαίες, Τετάρτη χημειοθεραπεία Πέμπτη στην δουλειά, όλοι οι συνάδελφοι μου κοντά μου να με στηρίζουν, να αστειευόμαστε, μπορώ να ξεχάσω τον Συρίμη μου κάθε φορά που ένιωθα αυτές τις αφόρητες εξάψεις και έπαιρνα την βεντάλια « πάλι κάνεις αέρα μαντάμ Σουσού » ;;; ή άλλοτε φορώντας το κόκκινο τουρπάνι μου.
« πράγματι σήμερα είσαι ίδια η κοκκινοσκουλίτσα» , και μετά από 1-2 λεπτά ρίγος και να παίρνω την γούνα να σκεπάζομαι. Η Δήμητρα μου, «έλα δα κόρη , γιατί ήρθες πάλι; Γιατί δεν έμεινες σπίτι να ξεκουραστείς;;». « θέλετε τάνημα» της έλεγα και γελούσαμε!! Ευχαριστώ τον διευθυντή μου Φοίβο Οικονομίδη για την ευκαιρία που μου δίνει να συνεχίσω να εργάζομαι σε αυτή την δύσκολη δοκιμασία.
Η Παναγία μου με βοήθησε στο στάδιο των χημειοθεραπειών και με τα μαλλιά μου. Ο μεγάλος μου καημός ήταν το γεγονός ότι θα τα έχανα , δεν με άφησε όμως να με δω φαλακρή , μου άφησε αρκετά μαλλιά παρόλες τις προειδοποιήσεις των νοσοκόμων όταν φορούσα το καπελάκι που «σώζει» τα μαλλιά, « ξέρω ότι είναι για ψυχολογικούς λόγους που το βάζεις, αλλά να ξέρεις ότι από το 2006 που είμαι εδώ καμιά κοπέλα δεν έσωσε τα μαλλιά της με αυτές τις θεραπείες» μου είπε η Βέρα, « εγώ θα το βάλω και έχει ο Θεός»της απάντησα….. και όντως είχε και ο Θεός και η Παναγία μου… Η Μαρία να με αστειεύει κάθε φορά που έβγαζα φωτογραφίες πριν από κάθε χημειοθεραπεία, : «περιμένετε την Σοφία Λόρεν να βγάλει φωτό για το περιοδικό Vogue »!!!
Λίγο πολύ όμως επηρεάζονται πολλά στο σώμα, αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου, λίγο η όραση, λίγο οι πόνοι στα δόντια, η αδυναμία , η κούραση, οι ταχυπαλμίες, η ονυχόλυση, τα παραπανίσια κιλά από τις κορτιζόνες, οι αφθες στο στόμα, η μερική απώλεια της γεύσης, η αιμοραγία στην μύτη, ο ύπνος άστατος και λίγος, τα συνηθίζεις όμως δεν τα αφήνεις να σε καταβάλουν αλλιώς χάθηκες…..και εκεί κοντά στα Χριστούγεννα εμφανίζεται και το λεμφοίδημα, αναπόφευκτο μετά την αφαίρεση 24 λεμφαδένων… διαχειρίσιμο λένε οι φυσιοθεραπεύτριες και οι γιατροί, αλλά όχι θεραπεύσιμο.
Δύσκολη η διαχείριση , οι πόνοι αρκετοί, η αίσθηση του καψίματος, το γάντι που πρέπει να φοράς άβολο, αλλά δεν υπάρχει ούτως ή άλλως άλλη επιλογή. Ευχαριστώ τις φυσιοθεραπεύτριες μου Μαρία Βασιλείου και Ειρήνη Χριστοφόρου δεν πειράζει που μου θυμώνουν που τεμπελιάζω με τις φυσιοθεραπείες. Έχω δρόμο ακόμη ….. προχωρώ με ακτινοθεραπεία για 5 βδομάδες , ορμονοθεραπεία, εγχείρηση και έχει ο Θεός …. Φύγε και μην σε ξαναδούμε εδώ μέσα…. μου είπε η Βάσω αποχαιρετώντας με… Να σας προσέχετε, να σας αγαπάτε και να σας φροντίζετε! Κανείς δεν θα το κάνει καλύτερα από εσάς…»
Αξίζει να σημειωθεί ότι το περασμένο Σεπτέμβριο είχε διοργανωθεί η παράσταση με τον τίτλο «Διώ Νήσον Κύπρου Μούχτιν» με συμμετοχή της ομάδας καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων της Τράπεζας Κύπρου όπου ήταν για την στήριξη του Αντικαρκινικού Συνδέσμου Κύπρου. Η Χρύσω Παπαϊωάννου είχε μιλήσει με συγκινητικά λόγια για την παράσταση αλλά και τα συναισθήματα της.
