Τόσο χρόνο θέλει να επουλώσουν οι πληγές, να φύγει αυτό που είναι συνεχώς στο μυαλό μας. Πόσο δύναμη και πόση πίστη χρειάζεται για να διώξεις τα φαντάσματα και να συνεχίσεις την ζωή σου…Τώρα πρέπει να μάθουμε να αγνοούμε για να μπορούμε να συνεχίζουμε…Δεν θα σταματήσουν ποτέ να μας ενοχλούν πράγματα ούτε θα σταματήσουν ποτέ να μας προκαλούν για τους δικούς τους λόγους κάποια άτομα.
Δεν είναι ότι δεν σέβονται την άποψη μας, απλά έτσι έμαθαν έτσι πράττουν. Δεν ευθυνόμαστε για συμπεριφορές που ξεκάθαρα γίνονται επίτηδες, για να μας προκαλέσουν, να μας αναγκάσουν να ξεσπάσουμε, για να πουν στο τέλος ότι έχουν δίκιο και να βγουν τα «θύματα». Είναι πολύ εύκολο να θυμώνουμε και να παραπονιόμαστε, αλλά τόσο εύκολο είναι να συγχωρούμε αυτούς που πραγματικά αγαπάμε.
Δεν θέλω κανένας να έχει στραμμένο το βλέμμα του πάνω μου ούτε να γίνεται κουραστικός με τη αγάπη του. Δεν ποζάρω για να πάρω τα περισσότερα like ούτε να δείξω πόση όμορφη είμαι. Το κάνω γιατί είμαι χαρούμενη και καλά ψυχολογικά. Δεν έχω ανάγκη τα like ούτε τη σημασία του άλλου, εάν δεν το νοιώθει.
Θέλω τη ηρεμία μου, να ξυπνώ το πρωϊ και να μην με αναστατώνει μια φωτογραφία, ένα like ένα σχόλιο ή μια καλημέρα που δεν είναι για μένα. Γιατί πάντοτε θα υπάρχει ένας λόγος να αναστατωνόμαστε, είτε μια κακιά είδηση είτε να δούμε ένα άτομο που δεν μας αρέσει. Δεν υπάρχει λόγος να ταραζόμαστε. Πρέπει να το προσπερνούμε, να το αγνοούμε, όπως το ίδιο το άτομο κάνει προς εμάς…Δεν θέλουμε να μας αγαπάνε με το ζόρι αλλά ούτε μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ούτε καν το εαυτό μας…