Κάπου εκεί μακριά από εδώ υπάρχουν κάποιες γυναίκες που δεν έχουν δικαιώματα και δεν μπορούν να τα αποκτήσουν…Ο λόγος είναι απλός, οι μισογύνοι άνδρες δεν τις αφήνουν γιατί τους τα έχουν πάρει όλα…. Την αξιοπρέπεια τους, την πίστη τους προς το Θεό, την μόρφωση τους και πάνω από όλα τη ζωή τους.
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις με αμείωτο ενδιαφέρον διαπιστώνω ότι εμείς οι γυναίκες που είμαστε έξω από το Αφγανιστάν, έχουμε όλα τα καλά του κόσμου. Και ας παραπονιέστε και ας «πολεμάτε» να διεκδικήσετε αυτά που δικαιούστε. Δεν είμαστε άλλωστε, στο Μεσαίωνα να μιλάμε για τα αυτονόητα γιατί άνδρες και γυναίκες είμαστε απλά άνθρωποι… Ο διαχωρισμός δεν γίνεται γιατί εννοείται ότι δεν πρέπει να γίνεται. Τι σημαίνει είσαι γυναίκα και δεν μπορείς, τι σημαίνει πρέπει να υπηρετείς τον άντρα μέχρι το τέλος της ζωής σου. Όλοι είμαστε άνθρωποι, όλοι ίσοι και κανένας διαφορετικός…. Διαβάζω για την Sonita η οποία έχει γυρίσει εδώ και ένα χρόνο ένα βίντεο για να σταματήσουν οι γάμοι των ανήλικων κοριτσιών στο Αφγανιστάν. Μάρτυρας και αυτή, της απάνθρωπης κατάστασης που επικρατεί στην χώρα της. Η μάνα της προσπάθησε να την πουλήσει όταν ήταν 14 ετών σε μια οικογένεια για 9 χιλιάδες δολάρια…Να την πουλήσει, σε έναν μεγαλύτερο άντρα, κάτι πολύ συνηθισμένο για την συγκεκριμένη περιοχή.
Η ίδια κατάφερε να το σκάσει και να γίνει ραπ τραγουδίστρια ενώ η ιστορία της έγινε το θέμα της ταινίας Sonita που χάρισε στην σκηνοθέτιδά της Roksareh Ghaemmaghami ένα βραβείο στο Sundance. Η Sonita μεγάλωσε και πλέον κάνει αγώνα για να σταματήσει αυτή η απαράδεκτη κατάσταση με σύνθημα στην ιστοσελίδα της «Δεν είμαι για πούλημα», ή τουλάχιστον έκανε μέχρι χθες. Σήμερα, δεν ξέρει κανένας πώς θα συνεχιστεί όλο αυτό το θέμα με τους βιασμούς ανήλικων κοριτσιών που όσο κι’ να ευελπιστούμε ότι δεν θα συμβεί, όσο κι εάν ονειρευόμαστε ότι θα αλλάξει κάτι, το ίδιο πάλι θα ισχύσει. Τα 50 εκατομμύρια κορίτσια τον χρόνο που εξαναγκάζονται να παντρευτούν σε πολύ μικρή ηλικία θα γίνουν ακόμη περισσότερα.
Και εμείς εδώ, αμέτοχοι να πράξουμε κάτι για να βοηθήσουμε τα εκατομμύρια των κοριτσιών, τις γυναίκες τις μανάδες που γεννήσαν αυτά τα «αγόρια», που τα μεγάλωσαν με τις οποιεσδήποτε αντιλήψεις, ξένες για εμάς, βασανίζονται και εξευτελίζονται από τα ίδια τα σπλάχνα τους. Οι άντρες που μόνο άντρες δεν λέγονται, και ας έχουν τη μορφή τους, γιατί ένας άντρας για να έχει τον χαρακτηρισμό πρέπει να είναι έντιμος, τίμιος, τρυφερός και ειλικρινής όχι μισογύνης και κομπλεξικός. Δεν μπορώ να καταλάβω ότι αυτοί οι άντρες μισούν τόσο πολύ τις γυναίκες και θέλουν να τις έχουν υποταγμένες, δεν μπορώ να αντιληφθώ με τι νοημοσύνη εάν υπάρχει φυσικά, ξευτελίσουν την μητέρα τους, την αδελφή τους, ή ακόμη και την αγαπημένη τους.
Φανταστείτε, μια κοπέλα που έφτασε στην ηλικία των 18 χρονών που γνώρισε ένα μέρος της κατάστασης που επικρατούσε πριν οι φανατικοί Ταλιμπάν εισβάλλουν στην περιοχή της, πώς νιώθει. Με ποια δύναμη μπορεί να συνεχίσει να ζει, να ονειρεύεται για ένα καλύτερο μέλλον. Να μην μπορεί να σπουδάσει να μορφωθεί, να χτενιστεί να βαφτεί και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Φανταστείτε ότι πριν οι φανατικοί Ταλιμπάν μπουν στην περιοχή της, τα είχε δει και ζήσει όλα αυτά και τώρα ξαφνικά της τα παίρνουν χωρίς να ξέρει το λόγο και την αιτία. Είναι όπως ένας άνθρωπος ξαφνικά χάσει το φως του και ξέρει τι έχει χάσει γιατί κάποτε τα είχε δει όλα…
Και να είσαι αναγκασμένη να ζεις, με τους οκτώ κανόνες που σου επιβάλλει το καθεστώς των Ταλιμπάν, απλά και μόνο γιατί είσαι γυναίκα. Να πρέπει να είσαι καλυμμένη με ενδύματα από την κορφή έως τα νύχια, να μην σου επιτρέπεται να εργαστείς, παρά μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, να μην πηγαίνεις σχολείο, να έχεις μόνο περιορισμένη πρόσβαση στο σύστημα Υγείας. Να μην μπορείς να βγεις από το σπίτι σου εάν δεν συνοδεύεσαι με κάποιον άνδρα μέλος της οικογένειας σου. Να μπαίνεις στο ειδικό λεωφορείο ή ταξί και να πρέπει να συνοδεύεσαι από κάποιον άνδρα συγγενή σου. Να μην μπορείς να κυκλοφορήσεις στον δρόμο, χωρίς να συνοδεύεται από κάποιον άντρα και να βάφεις τα παράθυρα του σπιτιού σου προκειμένου να μην μπορεί κανένας περαστικός απ’ έξω να δει στο εσωτερικό τους.
Η ανάληψη της εξουσίας στο Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν «γυρίζει» τη χώρα 20 χρόνια πίσω. Ειδικά για τις γυναίκες. Σημειώνεται ότι από το 1996 μέχρι και το 2001, την περίοδο που οι Ταλιμπάν είχαν την εξουσία στο Αφγανιστάν, οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να εργαστούν, τα νεαρά κορίτσια δεν επιτρέπονταν να πάνε σχολείο ενώ ήταν υποχρεωτική η κάλυψη του προσώπου τους.
