Η είδηση έσκασε ως πυροτέχνημα, όχι ότι έδωσε κάποιος πολύ σημασία…Μια γυναίκα βρέθηκε νεκρή σε ένα παγκάκι στην Πάφο. Μια γωνιά της παραλίας που καθημερινά περνούν δεκάδες πολίτες, και κανείς δεν στάθηκε να δει τι συμβαίνει.
Η επίσημη ενημέρωση ήταν τυπική, «Δεν φαίνεται εγκληματική ενέργεια», «Δεν υπάρχουν εξωτερικές κακώσεις». Λες και η αλήθεια είναι να μην φανεί ότι κάποιος την πλήγωσε. Το πραγματικό έγκλημα, όμως, είναι ότι η κοινωνία και οι αρμόδιες αρχές άφησαν μια ανθρώπινη ζωή να χαθεί μόνη, αόρατη και ξεχασμένη. Και όλο αυτό συμβαίνει στην Κύπρο του 2025, στη χώρα που διαφημίζει τον πλούτο της, τη λεγόμενη «ευμάρεια». Σπαταλά εκατομμύρια σε έργα, φιέστες και εντυπωσιακές εικόνες ανάπτυξης, ενώ στο ίδιο διάστημα κάποιοι άνθρωποι παγώνουν στους δρόμους. Μικρές καθημερινές τραγωδίες περνούν απαρατήρητες, επειδή η κοινωνία δεν θέλει να τις δει.
Δεν λείπουν, βέβαια, άνθρωποι που προσφέρουν βοήθεια, αθόρυβα, χωρίς φανφάρες ή διαφήμιση. Αυτοί οι συμπολίτες μας κάνουν τη διαφορά, όμως η κοινωνία και οι θεσμοί δεν αρκούν για να καλύψουν την τεράστια αδράνεια.
Η Κύπρος έχει αστέγους. Και αν παλαιότερα υπερηφανευόμασταν ότι δεν υπήρχαν, σήμερα πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν. Όχι μόνο ξένοι ή μετανάστες, αλλά και Κύπριοι, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ και κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι και την αξιοπρέπειά τους. Η αλήθεια είναι σκληρή η φτώχεια, οι προσωπικές τραγωδίες και η αδιαφορία δημιουργούν μια νέα κατηγορία πολιτών που η κοινωνία αφήνει να περιπλανιούνται αβοήθητοι.
Σήμερα, η ακτιβίστρια Ελέν Χρίστου φέρνει στο φως μια νέα κρίσιμη κατάσταση μια οικογένεια κινδυνεύει να μείνει άστεγη μέσα στον χειμώνα — μια μάνα με τα δύο μικρά παιδιά και τον σύζυγό της. Υπάρχουν μόνο λίγες μέρες για να μην χαθούν. Η έκκληση είναι σαφής, κανείς δεν πρέπει να ζει τέτοια απόγνωση. Ίσως η δική σου παρέμβαση ή η δική μας συλλογική δράση να είναι η διαφορά μεταξύ σωτηρίας και τραγωδίας. Η κοινωνία μας πρέπει να ξυπνήσει. Η απάθεια σκοτώνει περισσότερο από τη φτώχεια ή το κρύο. Όταν το κοινό συνεχίζει κανονικά τις βόλτες του, τα καφέ γεμίζουν και οι φωτογραφίες στη θάλασσα ανεβαίνουν στα social media, η πραγματικότητα είναι ότι άνθρωποι χάνονται μέσα στην ίδια τους την κοινότητα. Η αδιαφορία είναι το πιο σκοτεινό έγκλημα.
Ιστορικά, τα περιστατικά αστέγων στην Κύπρο ήταν σπάνια. Το μικρό νησί φαινόταν προστατευμένο. Σήμερα, η οικονομική κρίση, η ακρίβεια, η έλλειψη στήριξης σε κοινωνικά ευάλωτες ομάδες και η αδράνεια των θεσμών έχουν αλλάξει την εικόνα. Η Κύπρος του 2025 δεν μπορεί πια να αρνείται την ύπαρξη αστέγων. Δεν είναι θέμα μόνο πολιτικής ή οικονομικής διαχείρισης. Είναι θέμα ανθρωπιάς. Όσο η κοινωνία μας κοιτάζει μόνο τα «μεγάλα έργα» και τις εικόνες ευμάρειας, τόσο οι πιο αδύναμοι μένουν αόρατοι, και η απάθεια συνεχίζει να σκοτώνει. Η Κύπρος δεν μπορεί να αντέξει άλλη ντροπή. Κανείς δεν πρέπει να πεθαίνει αβοήθητος στο κέντρο της κοινωνίας μας, είτε είναι ξένος είτε Κύπριος.
Η απάντηση δεν είναι μόνο οι αθόρυβοι ήρωες της καθημερινότητας. Η απάντηση είναι συλλογική συνείδηση, δράση και αποφασιστικότητα. Μέχρι να αναγνωρίσουμε ότι η αδιαφορία σκοτώνει περισσότερο από όλα, θα συνεχίσουμε να χάνουμε ανθρώπους που η κοινωνία μας δεν θέλησε ποτέ να δει. Και ίσως, μια μέρα, όταν θα ξαναρωτήσουν από το εξωτερικό «έχετε άστεγους;», δεν θα μπορούμε πια να απαντήσουμε με ύφος υπερηφάνειας. Θα πρέπει να παραδεχτούμε την αλήθεια, ναι, έχουμε — και η αδιαφορία μας τους σκότωσε ή τους άφησε να παγώσουν στο κρύο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
