Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε το περιστατικό με το παιδί που φέρεται να κλειδώθηκε εκτός του σπιτιού όπου διαμένει σε δομή φιλοξενίας. Το γεγονός αναδείχθηκε στη δημόσια σφαίρα, φέρνοντας στο προσκήνιο ζητήματα λειτουργίας και χειρισμού ευάλωτων ανηλίκων.
Σύμφωνα με πληροφορίες, για το συγκεκριμένο παιδί είχε ήδη κατατεθεί αίτημα εδώ και περίπου έναν μήνα, ώστε να μεταφερθεί σε άλλη στέγη, όπου θα μπορούσε να βρίσκεται με παιδιά της ηλικίας του και όχι με πολύ μικρότερα, όπως τρίχρονα ή πεντάχρονα. Όπως φάνηκε, ωστόσο, αυτό δεν έγινε και απλά έμεινε στα συρτάρια κάποιου γραφείου.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Την ίδια ώρα, η μητέρα του παιδιού δήλωσε στην τηλεοπτική εκπομπή του Νικήτα Κυριάκου στον Αντ1 ότι ενημερώθηκε για το περιστατικό από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ξέσπασε σε κλάματα. Παρά τον πόνο της, εξέφρασε ικανοποίηση για τις γενικές συνθήκες στη δομή, υπογραμμίζοντας πως οι λειτουργοί δείχνουν διάθεση και φροντίδα. Μάλιστα, ανέφερε ότι εδώ και ένα μήνα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τη γιατρό του παιδιού, χωρίς αποτέλεσμα λόγω της αυξημένης επαγγελματικής της φόρτου.
Από πλευράς διοίκησης, επισημάνθηκε ότι τα παιδιά που διαμένουν σε τέτοιες μονάδες συχνά αντιμετωπίζουν σοβαρές προκλήσεις τραυματικές εμπειρίες, αναπτυξιακά ελλείμματα και ψυχικά ζητήματα που τα καθιστούν πιο ευάλωτα και απαιτούν εξειδικευμένη υποστήριξη. Όπως αναφέρθηκε στόχος είναι να παρέχεται εξατομικευμένη φροντίδα, στον μέγιστο δυνατό βαθμό.
Κανείς δεν αμφισβητεί την προσπάθεια, την εξειδίκευση και το βάρος που φέρουν οι επαγγελματίες που εργάζονται με αυτά τα παιδιά. Όμως, όταν υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενοι χειρισμοί — για παράδειγμα, η χορήγηση ή διακοπή θεραπευτικών παρεμβάσεων χωρίς σταθερότητα — τότε προκύπτουν ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα του συστήματος και την ανάγκη άμεσης παρέμβασης.
Η συζήτηση που άνοιξε δεν στοχεύει στην επίρριψη ευθυνών στους λειτουργούς, αλλά στην ανάγκη οι αρμοδιότητες, οι αποφάσεις και οι πρωτοβουλίες να λαμβάνονται εγκαίρως, χωρίς να απαιτείται πρώτα δημοσιότητα ή κοινωνικός θόρυβος. Λίγοι γνωρίζουν τι συμβαίνει πραγματικά μέσα στις δομές — το ψυχικό βάρος, την υπομονή και τη φθορά που βιώνουν όσοι φροντίζουν καθημερινά παιδιά με σύνθετες ανάγκες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εμπειρία ανθρώπων που θέλησαν να προσφέρουν απλή χαρά σε ένα παιδί, φιλοξενώντας το για τις γιορτές — μια καλή πρόθεση που, τελικά, αποσύρθηκε από φόβο μήπως δημιουργηθούν συναισθηματικοί δεσμοί που θα πλήγωναν τόσο το παιδί όσο και τη βιολογική του οικογένεια. Το περιστατικό υπενθυμίζει ότι η προστασία παιδιών σε δομές δεν είναι απλή υπόθεση. Απαιτεί συντονισμό, αποφασιστικότητα και προσοχή στις λεπτές ισορροπίες σχέσεων και τραυμάτων. Η κοινωνία μπορεί να σχολιάζει, όμως οι λύσεις χρειάζονται δράση — όχι απλώς λόγια και έγκριση από τηλεοπτικά πάνελ. Το ζητούμενο παραμένει ένα κάθε παιδί να νιώθει ασφαλές, να λαμβάνει φροντίδα προσαρμοσμένη στις ανάγκες του και να μην αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, αλλά προτεραιότητας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
