Αυτό είναι το μότο μου: ό,τι κι αν με πλήγωσε, το αφήνω να κυλήσει. Δεν κολλάω στο χθες προχωρώ μπροστά, όπως ένα κουβάρι κλωστής που ξετυλίγεται, γεμάτο αναμνήσεις που με κάνουν να γελώ με τη στάση ορισμένων ανθρώπων. Για να επωφεληθούν; Και τι έγινε; Όταν η συνείδησή σου είναι καθαρή, όλα φαίνονται πιο καθαρά και η ζωή προχωράει πιο εύκολα.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Ένας λόγος που μπορεί να σε πληγώσει κάποιος είναι η υποκρισία. Μπροστά σου χαμόγελα, πίσω σου δηλητήριο. Εκεί γελάω — γιατί η κατινιά τους λέει περισσότερα για τους ίδιους παρά για μένα.Υπάρχει και η προδοσία εμπιστοσύνης. Να ανοίγεσαι, να μοιράζεσαι τα πιο προσωπικά σου, και να τα βλέπεις μετά να γίνονται κουτσομπολιό ή όπλο εναντίον σου. Εκεί δεν πονάει μόνο η πράξη, αλλά το σπάσιμο του δεσμού που πίστευες πως ήταν ιερός.
Δεν ξεχνώ δύο γυναίκες (ίσως και περισσότερες) που με εξέθεσαν χωρίς λόγο (ή μάλλον είχαν προσωπικούς τους λόγους), πιθανότατα για να κερδίσουν επιβράβευση από ανθρώπους που νόμιζαν ότι τις αγαπούν και τις εκτιμούν. Αν νομίζουν ότι έτσι θα γράψουν ιστορία… μάλλον διάβασαν το λάθος βιβλίο.
Όμως, το πιο σημαντικό μάθημα είναι αυτό: ο πραγματικός άνθρωπος που νοιάζεται δεν ζητά χειροκρότημα. Δεν κάνει φιλανθρωπίες για φωτογραφίες ή μπράβο. Τις κάνει επειδή το νιώθει. Και αν εμπνέει κι άλλους να τον ακολουθήσουν, ακόμη καλύτερα. Αλλά η αληθινή αγάπη και καλοσύνη δεν χρειάζονται προβολέα — λάμπουν από μόνες τους. Όμως, το πιο σημαντικό μάθημα είναι αυτό ο πραγματικός άνθρωπος που νοιάζεται δεν ζητά χειροκρότημα. Δεν κάνει φιλανθρωπίες για φωτογραφίες και μπράβο. Τις κάνει επειδή το νιώθει. Αν πάλι εμπνέει κι άλλους να τον ακολουθήσουν, ακόμη καλύτερα. Αλλά η αγάπη και η καλοσύνη δεν χρειάζονται προβολέα.
Κι εγώ έτσι πορεύομαι: με αλήθεια, με χιούμορ, με αισιοδοξία. Γιατί στο τέλος, το ποτάμι πάντα κυλά. Κι αν δεν ξέρεις να κολυμπάς… φρόντισε τουλάχιστον να μην πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό. Μιλώντας για το παρελθόν, δεν σε κάνει πιο άνθρωπο να κρατάς πίκρα, κρατώ μόνο τις καλές αναμνήσεις. Στον χώρο των ΜΜΕ λίγοι στάθηκαν και λίγοι παρέμειναν για τους δικούς τους λόγους. Δεν με αφορά οι υποσχέσεις δίνουν και παίρνουν σε όλους τους τομείς. Εγώ είμαι εδώ, ακόμα και για όσους δεν με συμπαθούν ή πιστεύουν ότι με ξέρουν. Κανένας δεν γνωρίζει πλήρως τον άλλον — ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό, κι αυτό είναι μέρος της ζωής.
Κι εγώ πορεύομαι με αλήθεια και αισιοδοξία. Όσα κι αν συμβούν, η ζωή συνεχίζεται, οι πληγές επουλώνονται, και πάντα υπάρχει χώρος για νέες χαρές και εμπειρίες. Τα πάντα ρει — κι εγώ μαζί της.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
