Ο Νικόλας Σεβαστάκης ο οποίος αρθρογραφεί στην ιστοσελίδα Lifo σχολιάζει στο κείμενο του αλήθειες μέσα στο ψέμα που κινούμαστε όλοι το τελευταίο διάστημα επισημαίνοντας ότι «Δεν είναι απλώς ένας πατήρ Αντώνιος, μια «πρεσβυτέρα», ένα σκάνδαλο. Είναι που κάθε μέρα βλέπουμε να τινάζεται στον αέρα η στοιχειώδης συνοχή που λέγεται εμπιστοσύνη.
«ΜE PORSCHE CAYENNE ο πατήρ Αντώνιος, διαβάζω έναν τίτλο. Με φιμέ τζάμια και κρουαζιέρες, συνεχίζει τη χορταστική του περιγραφή το ρεπορτάζ. Το αγγελικό πρόσωπο με τις σκοτεινές πλευρές, προβάλλει κάπου αλλού. Το θέμα μου δεν είναι, φυσικά, αυτή η συμβατική γλώσσα που μοιάζει να μιμείται τρέιλερ ελληνικού σίριαλ ή επαναλαμβάνει φράσεις που συναντά κανείς σε αστυνομικές ειδήσεις και «καυτά κοινωνικά ρεπορτάζ» πριν από πενήντα χρόνια. Γύρω από την Κιβωτό του Κόσμου και τον εμπνευστή της παίζεται, νομίζω, κάτι άλλο, φυσικά πέρα από τα πρώτα θύματα αυτής της υπόθεσης, τα παιδιά του ιδρύματος. Η συγκεκριμένη ιστορία δείχνει να επιβεβαιώνει τους πιο κυνικούς και ωμούς ρεαλιστές συνομιλητές μας. Όλον εκείνον τον κόσμο –και είναι πολλοί– που θα σπεύσει να πει ότι δεν υπάρχει κοινωνική δράση δίχως βρόμικα και διεφθαρμένα κίνητρα. Όλα γίνονται είτε για την εξουσία είτε για την ηδονή. Έστω για έναν συνδυασμό των δύο. Και ο κόσμος μας είναι απλώς η σκηνή μιας διαρκούς αιματοχυσίας όπου οι Άγγελοι είναι απλώς Διάβολοι μεταμφιεσμένοι, όπου οι αξίες είναι λόγια του αέρα και όπου στο τέλος υπάρχει παρκαρισμένη μια Porsche Cayenne ή οργανώνεται κάποια πολυτελής κρουαζιέρα. Γλώσσα που φέρει μέσα της, ως κεντρική ιδέα, το δηλητήριο της έλλειψης εμπιστοσύνης, τον ιό μιας θυμόσοφης μισανθρωπίας που πολλαπλασιάζει την απογοήτευση.
Η αυτοεπιβεβαίωση των μηδενιστών τούς δίνει ζωή, προσωπικό νόημα. Τους δίνει χαρά. Τη μοναδική χαρά που έχει απομείνει σε μερικούς, την ικανότητά τους να αποδεικνύουν το πόσο fake είναι ο κόσμος μας. Πολλοί άνθρωποι ζουν προσπαθώντας απλώς να αποδείξουν πως όλα γύρω είναι σάπια. Τρέφονται κυριολεκτικά από τις αποδείξεις που προσκομίζουν θριαμβεύοντας, επιδεικνύοντας το πόσο γνώστες ήταν, από πάντα, της άθλιας ανθρώπινης κατάστασης. Και αυτή η πένθιμη γνώση μεταβιβάζεται στους νεότερους. Κατασκευάζει κυρίως μια εσφαλμένη εικόνα της πραγματικότητας. Αντί για τις αντιφάσεις που αφθονούν, προβάλλει τη μονοκρατορία του κακού, της ευτέλειας και της απάτης. Όμως η καλοσύνη υπάρχει. Πράξεις αλληλεγγύης και μορφές προσφοράς που δεν έχουν μέσα τους κάποια «διαστροφή» υπάρχουν. Η άποψη πως η καλοσύνη και η προσφορά είναι απλώς το προπέτασμα καπνού μιας βαθύτερης διαστροφής, μιας κρυμμένης ευτέλειας, είναι καταστροφική. Σκοτώνει τη δυνατότητα της όποιας αφοσίωσης, το νόημα της πολιτικής ευαισθησίας, την εμπειρία μιας ηθικής στάσης που μπορεί να είναι πιο χαμηλών τόνων από τη μεγάλη κλίμακα των διαφόρων Κιβωτών. Η αυτοεπιβεβαίωση των μηδενιστών τούς δίνει ζωή, προσωπικό νόημα. Τους δίνει χαρά. Τη μοναδική χαρά που έχει απομείνει σε μερικούς, την ικανότητά τους να αποδεικνύουν το πόσο fake είναι ο κόσμος μας
Τώρα η αφορμή είναι το ξεσκέπασμα ενός προβεβλημένου παπά. Αύριο θα είναι κάτι άλλο. Χτες ήταν οι ιδιοτελείς στρατηγικές μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης στο προσφυγικό.. Ξεκινώντας από τέτοιες στραβές ραφές της πραγματικής ζωής, πάνε να απαξιώσουν κάθε πρωτοβουλία βοήθειας, αλληλεγγύης ή προσφοράς. Για να πούμε τι όμως; Ότι το μόνο που υπάρχει είναι η ματαιοδοξία μιας Porsche Cayenne ή οι θυρίδες και οι βίλες; Αυτό είναι μάθημα ρεαλισμού ή απλώς παρακίνηση για έναν μηδενιστικό εξυπνακισμό που είναι απλώς συναισθηματική νέκρωση.
Διάφοροι άνθρωποι μάς έχουν διαψεύσει. Πράξεις μάς έχουν εξοργίσει ξανά και ξανά. Όπως και ιδέες ή θεωρητικά σχήματα μάς έχουν κουράσει ή κάποια στιγμή θεωρήσαμε πως είχαν φθαρεί. Δεν είναι όμως ουσία της ζωής ούτε η διάψευση, ούτε η οργή, ούτε καν η φθορά. Αυτή είναι μάλλον η εύκολη, πρόχειρη, μικρόψυχη λύση για να δικαιολογήσουμε απλώς αδράνειες και αδιαφορίες. Δεν είναι έτσι απλώς ένας πατήρ Αντώνιος, μια «πρεσβυτέρα», ένα σκάνδαλο. Είναι που κάθε μέρα βλέπουμε να τινάζεται στον αέρα η στοιχειώδης συνοχή που λέγεται εμπιστοσύνη και να εμπεδώνεται σε πολλούς η αίσθηση ότι κατοικούμε σε έναν κόσμο καθολικής απάτης και οργανωμένου ψεύδους. Αυτή η διάβρωση κάθε πίστης σε πρόσωπα και πράξεις, σε έργα ή υποσχέσεις, αυτή η ασφυκτική καχυποψία είναι που δείχνει, περισσότερο από άλλα, πως πρέπει να ανησυχούμε»
Ο Νικόλας Σεβαστάκης γεννήθηκε στο Καρλόβασι Σάμου το 1964. Έχει δημοσιεύσει ποίηση, δοκίμια και δυο συλλογές διηγημάτων. Κατά καιρούς ασχολήθηκε με τη μετάφραση ενώ συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά γράφοντας επιφυλλίδες και κριτικές βιβλίου. Από το 2006 ζει στη Θεσσαλονίκη και είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
Πηγή: lifo.gr
