Ο δρομέας των Απόλλων Δρομείς – Apollon Runners, Μάριος Αντωνιάδης, συμμετείχε στον 42ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, μετατρέποντας κάθε του βήμα σε μια ευχή δύναμης και ελπίδας για τα παιδιά που παλεύουν με τον καρκίνο — τους Μικρούς Ήρωες.
Στο συγκινητικό του μήνυμα, ο Μάριος μοιράστηκε σκέψεις που ξεπερνούν τα όρια του αθλητισμού και αγγίζουν βαθιά την ανθρώπινη ψυχή:
«Ένας μεγάλος Έλληνας είχε γράψει κάποτε:
«Ώσπου τέλος ένιωσα, κι ας πα να μ’ έλεγαν τρελό, ότι από ένα τίποτα γίνεται ο παράδεισος…». Τηρουμένων των αναλογιών, κάπως έτσι ξεκίνησε και το δικό μου ταξίδι μέχρι το Καλλιμάρμαρο… Ένα βράδυ Νοεμβρίου του περασμένου χρόνου, αποφάσιζα να ξανατρέξω σε Μαραθώνιο — και ειδικά της Αθήνας — και να τον αφιερώσω ξανά σε παιδιά.
Στα παιδιά που παλεύουν με τον καρκίνο.
Στα παιδιά που είναι το μέλλον μας. Και κάπως έτσι, ένα χρόνο μετά, στάθηκα στη γραμμή της εκκίνησης, έκανα ξανά το ταξίδι του Μαραθωνίου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, φτάνοντας στη γραμμή του τερματισμού.
Εκεί που με περίμεναν οι οικογένειες μου.
Και η εξ αίματος και η κατ’ επιλογήν.
«Αυτά τα παιδιά με σήκωναν στις 2 μετά τα μεσάνυχτα από το κρεβάτι… ήταν τα φτερά στις ανηφόρες, οι προσευχές μου, οι ήρωές μου!»
Θέλω να ευχαριστήσω όλο τον κόσμο που αγκάλιασε και στήριξε την όλη προσπάθεια μου.
Που όχι μόνο ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μου αλλά προσέγγισε περισσότερο κόσμο, αποδεικνύοντας πως όταν θέλουμε όλοι μαζί μπορούμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο.
Θέλω ιδιαίτερα να ευχαριστήσω ανθρώπους που δεν μας συνδέουν χρόνια ή εμπειρίες ή αναμνήσεις, αλλά ήρθαν από μόνοι τους, μου έσφιξαν το χέρι και έκαναν αθόρυβα αλλά ανθρώπινα την εισφορά αγάπης προς αυτά τα παιδιά! Να είστε πάντα καλά, ξέρετε ποιοι είστε… Ένα τεράστιο ευχαριστώ στην οικογένεια μου.
Ήταν από την πρώτη στιγμή δίπλα μου και με έκαναν την καθημερινή τους έγνοια.
Έφτασαν μέχρι τις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου και με περίμεναν ακόμα και με πανό!
Stella, Fani, Evi, Laoura και Έλενα μου, σας ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου!
Σας είμαι ευγνώμων για όλα!
Elina μου, είσαι το καμάρι μου. Betty μου, σου τα έγραψα και προσωπικά, στα γράφω και εδώ.
Αυτός ο Μαραθώνιος θα είναι πάντα μια απόδειξη ότι δεν έχει όρια η αγάπη μας.
Θα σου είμαι πάντα ευγνώμων για τη στήριξη, την έγνοια και την αγάπη σου.
Να ξέρεις ότι είναι όλα αμοιβαία.
Να ευχαριστήσω τους αγαπημένους μου και σπουδαίους φίλους που είναι οι ίδιοι μια ζωή και είναι πάντα δίπλα μου — και για ακόμα μια φορά έδειξαν την αγάπη τους προς εμένα στηρίζοντας ξανά αυτό που αποφάσισα να κάνω.
Να είστε πάντα καλά αγαπημένοι μου! Και εσείς και τα παιδιά σας!
Να ευχαριστήσω την ομάδα μου, τη δρομική μου οικογένεια, τους Απόλλων Δρομείς – Apollon Runners, και ιδιαίτερα τον πρόεδρό μας Andreas Odiatis, για την προβολή, τη συμπαράσταση και την αγάπη που έδειξαν για αυτή τη χειρονομία!
Σας είμαι ευγνώμων και είμαι περήφανος που είμαι ένας από εσάς!
Μαζί συνεχίζουμε ακόμα πιο δυνατά αυτό το όμορφο ταξίδι χιλιομέτρων και στιγμών!
Ευχαριστώ την πρόεδρο και το μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής της Λευκωσίας, Marilena και Theodosia, για τη στήριξη τους με αναρτήσεις και με ουσιαστική βοήθεια. Μέσα από την καρδιά μου, ευχαριστώ την Ομάδα μας στη Λεμεσό, την Επαρχιακή Επιτροπή της πόλης μας, για την αμέριστη συμπαράσταση, τη συμπόρευση και κυρίως την αγάπη τους!
Να ξέρετε ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή…
Για έκτη φορά λοιπόν σε Μαραθώνιο.
Για δεύτερη φορά στην Αθήνα.
Μια πόλη που μέσα από αυτή την ιστορική διαδρομή την ξαναέκανα δική μου…
Ένιωσα ξανά την ενέργειά της.
Έζησα ξανά το μεγαλείο της. Ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι η στιγμή που αποφασίζεις ποιος είσαι, τι μπορείς να αντέξεις και πώς θέλεις να ορίζεις τον εαυτό σου.
Ένα ταξίδι αυτοπροσδιορισμού…
Μέσα από αυτό το ταξίδι ξαναμπήκα στις ράγες.
Ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι που ξεκίνησε τέλη Ιουνίου, κατακαλόκαιρο, που πέρασε από υγρασίες, από αξημέρωτες ανηφόρες, από προγεύματα τα μεσάνυχτα… Λεμεσός. Κυπερούντα. Χαλκιδική. Παναγία Καρμιώτισσα.
Σ’ αυτό το ταξίδι όμως είχα την καλύτερη παρέα:
Τους Μικρούς Ήρωες.
Αυτά τα παιδιά με σήκωναν στις 02:00 μετά τα μεσάνυχτα από το κρεβάτι…
Αυτά τα παιδιά μου έδειχναν τον δρόμο.
Ήταν το χαμόγελο στις μεγάλες προπονήσεις.
Τα φτερά στις ανηφόρες.
Οι επικλήσεις μου. Οι προσευχές μου.
Αυτά τα παιδιά είναι οι δικοί μου Ήρωες!
Νάγια μου, από εκείνο το τελευταίο απόγευμα του Σεπτεμβρίου στο Παιδοογκολογικό όταν στάθηκες μπροστά μου με το κουτί με τις κορδέλες, ξεκίνησε ένα ταξίδι που διένυσε έναν ολόκληρο Μαραθώνιο και θα διαρκέσει εις το διηνεκές. Είσαι πλέον για μένα ο τρίτος μου άγγελος. Η εικόνα στις ανηφόρες από την Πεντέλη. Ο αστερίσκος δίπλα από το όνομα Μικροί Ήρωες. Ένα ακόμα όνομα στις προσευχές μου. Ένα ακόμα κερί στην εκκλησιά… Την αγάπη μου. Πάντα Constandia, Έλενα, Μαρία, κρατάτε γερά!
Δεν είστε μόνες σε όλο αυτό. Σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου!
Εύχομαι πάνω απ’ όλα υγεία — για εσάς και για τα παιδιά σας!
Εύχομαι να περνάτε καλά!
Να ζείτε καλά!
Υ.Γ. Γιάννη μου και Αντώνη μου, αυτό ήτανε και για εσάς!
Αιώνιοι Άγγελοί μου»
Με αυτά τα λόγια, εμπνευσμένα από έναν μεγάλο Έλληνα δημιουργό, ξεκίνησε το δικό του ταξίδι προς το Καλλιμάρμαρο — ένα ταξίδι πίστης, προσφοράς και αυτογνωσίας. Για τον Μάριο, ο Μαραθώνιος δεν ήταν απλώς μια διαδρομή 42 χιλιομέτρων, αλλά μια πράξη καρδιάς. Ένα «ευχαριστώ» σε όσους στάθηκαν δίπλα του, μια προσευχή για τα παιδιά που παλεύουν, και μια υπόσχεση πως η αγάπη και η αλληλεγγύη δεν έχουν όρια. Η ανάρτηση του Μάριου είναι ένα μάθημα ψυχής. Ο τρόπος που μιλά για τον αγώνα, για την οικογένειά του και για τους φίλους που στάθηκαν στο πλευρό του, φανερώνει την ουσία της προσφοράς και του αληθινού μεγαλείου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
