Υπάρχουν άτομα που εκφράζονται καλύτερα μέσα από τα γραφόμενα τους, παρά με την ομιλητικότητα τους. Ένα από αυτά τα άτομα είναι και ο ηθοποιός και σεναριογράφος Λώρης Λοϊζίδης, ο οποίος μέσα από τη συνέντευξή του αποκαλύπτει τα όσα έχει ζήσει από μικρό παιδί, τα όνειρά του αλλά και τα επόμενα του σχέδια. Ο ίδιος χαμηλών τόνων και συγκρατημένος στα λόγια του εξακολουθεί να ονειρεύεται έχοντας προτεραιότητα την οικογένεια του αλλά και τους φίλους του.
Ένα τεράστιο κομμάτι εμπειριών ήταν η ενασχόληση του από τα παιδικά του χρόνια σε διάφορες δουλειές που έκανε κατά καιρούς ο Λώρης Λοϊζίδης. Η επιτυχία για τον γνωστό σεναριογράφο και ηθοποιός δεν έγινε αμέσως αλλά μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια. Άλλωστε, η δεκαετία του ’80 όπου μεγάλωσε στην Λεμεσό όπου και διέμενε ήταν η πιο αθώα. Ο ίδιος ξεκίνησε να δουλεύει από την ηλικία των εννέα χρόνων στο κυλικείο του Τσιρείου Σταδίου στη Λεμεσό, ενώ δούλεψε ως οικοδόμος, σερβιτόρος, μπάρμαν, ψήστης, υδραυλικός και άλλα επαγγέλματα.
«Τότε είδα με τόσο κόπο βγαίνει το χρήμα…Θεωρώ ότι ήταν ένα τεράστιο κομμάτι εμπειριών για τη συνέχεια και μου έδωσε δύναμη που ήμουν μόνος μου, στην Αθήνα και μετά που επέστρεψα και μπήκα στο χώρο. Όλα αυτά βοηθήσαν και στην συγγραφή, στο χαρακτήρα αλλά και σε όλα…»
Η μητέρα του ήταν το στήριγμα του για να σπουδάσει ηθοποιός. Παρόλο, που στην οικογένεια δεν υπήρχε κανένας ηθοποιός «η μητέρα μου ήταν από τους πρώτους που υποστήριξαν αυτή την απόφαση μου, την τρέλα μου…». Ο ανατρεπτικός ηθοποιός εξομολογήθηκε στην Καρολίνα Κυπριανού στο AAS TV και στην εκπομπή «Από καρδιάς», ότι ο χώρος της υποκριτικής δεν υπήρχε πουθενά μέσα στο περιβάλλον που κινείτο, εντούτοις όμως το όνειρό του να γίνει ηθοποιός, υλοποιήθηκε. «Το θέατρο ήρθε από το πουθενά στην οικογένεια μου. Η μητέρα μου, ήταν σίγουρη για το ταλέντο μου και πίστευε για εμένα».
Η συγγραφή ήρθε την περίοδο των σπουδών του όπου ξεκίνησε να εμπνέεται από τα πάντα. «Το γράψιμο το ξεκίνησα μεταξύ Ακαδημίας και Ζωγράφου, μέσα στο λεωφορείο. Οι καθηγητές μας έλεγαν να παρατηρούμε τα πάντα και έτσι και εγώ έκανα αυτή την άσκηση. Αποτύπωνα τα πάντα σε ένα μικρό βιβλιαράκι στα σαράντα λεπτά μέχρι να πάω σπίτι. Αυτό έγινε καθημερινή συνήθεια και έτσι όταν ήρθα στην Κύπρο, το εξέλιξα. Δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα γράψω σενάρια. Τα έγραφα για μένα, για πλάκα».
«Το γράψιμο το ξεκίνησα μεταξύ Ακαδημίας και Ζωγράφου, μέσα στο λεωφορείο».
Οι σημειώσεις που κρατούσε τον βοηθήσαν για μετέπειτα και χωρίς να το καταλάβει. Η πρώτη του επαφή με την τηλεόραση ήταν η σειρά «Οι κληρονόμοι» του Mega, όπου προσλήφθηκε ως ηθοποιός. Ένα κομμάτι από τη ζωή του, ήταν η σειρά «Πατάτες αντιναχτές» οι οποίες κράτησαν για οκτώ χρόνια. «Ήταν οχτώ χρόνια δημιουργικά και ένα άλλο είδος σκέψης, ένστικτο όσον αφορά την υποκριτική, παρακολούθηση συνέχεια των γεγονότων και σάτιρα. Ήταν ένα διαφορετικό κομμάτι που όμως δούλευα παράλληλα. Πειραματίστηκα σε πολλούς ρόλους, σε προσωπικό επίπεδο…».
Η επιτυχία ήρθε με την σειρά «Αίγια Φούξια» περισσότερο την δεύτερη χρονιά. Η πλατεία του χωριού γέμιζε από άτομα που ήθελαν να δούνε από κοντά τα γυρίσματα. «Όταν στήσαμε τις πρώτες θεατρικές παραστάσεις των θεατρικών τότε αντιληφθήκαμε το μέγεθος της επιτυχίας που είχε η Αίγια Φούξια. Τα εισιτήρια εξαντλούνταν από την πρώτη στιγμή». Ο ίδιος δεν αποκλείει ότι κάποια στιγμή θα γίνει η ταινία της Αίγιας Φούξιας, ενώ το «La Pasta Pomilori» θεωρεί ότι είναι η πιο ώριμη δουλειά που έχει κάνει ποτέ. «Το αποχαιρέτησα με χαρά αλλά και με λύπη. Ήταν τρεις γεμάτες χρονιές». Ο Λώρης Λοϊζίδης είναι χαμηλό τόνων, χαίρεται την αναγνωσιμότητα αλλά εξακολουθεί να έχει μια συστολή πώς να αντιμετωπίσει αυτή τη αγάπη του κόσμου. «Δεν κρύβομαι πλέον πίσω από μια καρέκλα ή ένα τραπέζι…Θα ήμουν ψεύτης να πω ότι δεν μου αρέσει. Όσον μεγαλώνω εξοικειώνομαι περισσότερο».
Τα επόμενα σχέδια του στην τηλεόραση αφορά για μια σειρά εποχής με όλα τα στοιχεία που έχει η ζωή μας, χωρίς να κινείται κυρίως στην κωμωδία αλλά σε άλλα επίπεδα. Αυτό το διάστημα είναι ακόμη στην αρχή, και η σειρά αναμένεται να βγει τον Οκτώβριο.
Το δικό του ησυχαστήριο είναι το Βουνί και το «Οίνου Στράτα» ένα τουριστικό κατάλυμα που διατηρεί με τον Σταύρο Κυπριανού. «Το φτιάξαμε για να κάνουμε τις διακοπές μας, χωρίς παιδιά, είναι ησυχαστήριο, είναι ο χώρος που ηρεμείς. Απολαμβάνεις το κρασί σου και γενικότερα χαλαρώνεις…Προσπαθώ να πηγαίνω αλλά δεν βρίσκω χώρο για μένα γιατί πηγαίνουν άλλοι…Ελπίζουμε να ανοίξει τον Μάιο». Ο γνωστός ηθοποιός και σεναριογράφος υποστηρίζει με χίλια, όπως διευκρινίζει την σύζυγό του Στυλιάνα Μαραγκού η οποία το τελευταίο διάστημα δραστηριοποιείται στο χώρο των επιχειρήσεων δημιουργώντας τσάντες. «Η Στυλιάνα είναι ένα πολυτάλαντο άτομο, ασχολείται με πάρα πολλά πράγματα. Αντί να ασχολείται μόνο με τις τηλεοπτικές εκπομπές, τώρα σχεδιάζει τσάντες για όλες τις εποχές. Βγαίνουν σιγά -σιγά στην αγορά και είναι θαυμάσιο».
Μιλώντας για τα παιδιά του, νοιώθει περήφανος, τόσο για τον 13χρονο γιό του όσον και για τις δίδυμες κόρες του. «Ευτυχώς τα πράγματα είναι πιο προσεγμένα. Ασχολούμαστε με το γιο μου, με το μπάσκετ και προσπαθώ να τον τραβήξω μακριά από τα ηλεκτρονικά. Τα κορίτσια μου, είναι μαχήτριες καθημερινά και όχι μόνο από την κούνια. Μας το δείχνουν γιατί το σπίτι κτίζετε από την αρχή όταν επιστρέφουν κάθε απόγευμα από το νηπιαγωγείο. Θεωρώ ότι μαζί με το γιο μου και τα κορίτσια είναι ένας τέλειος συνδυασμός οικογένειας».
Ο γάμος του Λώρη Λοιζίδη έγινε ένα χωριουδάκι στην Αγγλία όπου είναι και ο αγαπημένος τους χώρος. «Ο γάμος μας έγινε σε κλειστό οικογενειακό και φιλικό κύκλο, και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο χώρο όπου θα γίνονται». Όσον αφορά την φιλία ο ίδιος έχει ανοικτές αγκαλιές για τον κόσμο με καθαρή καρδιά, κάποιοι μένουν κάποιοι φεύγουν όπως διευκρινίζει.
Μιλώντας για την φιλία του, με το Σταύρο Κυπριανού παραδέχεται ότι είναι ο αδελφός που δεν έχει. «Με τον Σταύρο επικοινωνούμε πολύ και πιστεύω ότι νοιώθει και εκείνος το ίδιο. Βρεθήκαμε τυχαία και φτιάξαμε κάτι ωραίο μαζί. Η φιλία έχει γίνει αγάπη, αδελφοσύνη και τα λοιπά». Ο ίδιος στηρίζει έμπρακτα το έργο του Καραϊσκάκειου Ιδρύματος στην Κύπρο, το οποίο διαθέτει ένα διεθνώς καταξιωμένο Αρχείο Δοτών Μυελού των Οστών, με τον ίδιο να αποτελεί δότης.
«Κάποιος εάν γίνει δωρητής οργάνων τότε χαρίζει ζωή σε κάποιον άλλο. Γιατί να μην το κάνει…Είναι σαν να χαρίζω το τίποτε. Είναι πιο μεγάλη πράξη αγάπης που μπορείς να κάνεις. Ελπίζω να γίνω και πάλι δωρητής οργάνων».
Ο Λώρης Λοϊζίδης μιλώντας για τη εμπειρία που βίωσε λόγω της ασθένειας του Σταύρου Κυπριανού αναφέρει ότι ήταν πάντα αισιόδοξος. «Πάντοτε ήθελα να είμαι αισιόδοξος. Τώρα κάνοντας μια ανασκόπηση, ναι ήταν δύσκολα αλλά όταν το περνάς δεν το καταλαβαίνεις. Ο Σταύρος πίστευε ότι θα πάνε καλά, και δόξα το Θεό πήγανε. Ότι και να γίνει δεν λυγίζω γιατί έχω φίλους, οικογένεια και είμαι υπόχρεος να θέλω να ξανά σταθώ για αυτούς που με αγαπούν».
