Ένα κείμενο που ραγίζει καρδιές δημοσίευσε ο πρώην πρόεδρος του ΔΣ του Mega Κύπρου, μιλώντας για τη δεινή του πολέμου αλλά και τις συνέπειες που έχει στον ίδιο αλλά και στην οικογένεια του. Ο Κώστας Κατσαρος αποκαλύπτει ότι πήραν την απόφαση μαζί με την σύζυγό του να αποκτήσουν ακόμη ένα παιδί με παρένθετη μητέρα, όμως ο πόλεμος που διεξάγεται στην Ουκρανία «έσβησε» τα όνειρά τους…
«Τι σκέφτεστε; Με ρωτάς ρε Facebook. Άκου λοιπόν Facebook πως αποφάσισα να σου πω τι σκέφτομαι. Το Κίεβο είναι περικυκλωμένο. Γι’ αυτό σκέφτομαι την Ίνα, η οποία είναι μια καλή γυναίκα που είχε την ατυχία να γεννηθεί πριν από 30 χρόνια στην Ουκρανία και να είναι μια φτωχή, αλλά αξιοπρεπέστατη κοπέλα. Και που η μοίρα της την έφερε σαν έναν καλό άγγελο στο δρόμο μας.
Βλέπεις, αγαπητό μου Facebook, με την Άννα, είχαμε και εμείς μια ατυχία, κατά την πρώτη μας εγκυμοσύνη, όταν και φέραμε στον κόσμο την λατρεμένη μας Κατερίνα, τα πράγματα να έλθουν έτσι ώστε να μην μπορούμε να πάρουμε το ρίσκο μιας δεύτερης εγκυμοσύνης. Και έτσι, μετά από σκέψη και κάμποσα χρόνια, αλλά πάνω από όλα με τη θέληση να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας, πήραμε την απόφαση να φέρουμε στον κόσμο άλλο ένα παιδάκι, μέσω παρένθετης μητέρας αυτή τη φορά. Πάνω που το αποφασίσαμε και σκαρώσαμε με το καλό τη Ζωή-Ελένη, που τότε δεν είχε βέβαια ακόμα όνομα, κάπου στα τέλη του 2019, ήρθε ο covid. Μετά και από αυτό το εμπόδιο, που μας πήγε πίσω αλήθεια, και, εν μέσω της πανδημίας, ενώσαμε τις ατυχίες μας με την Ίνα και σαν από θαύμα, τον Ιούλιο πέρυσι, η καρδούλα της μικρής Ζωής-Ελένης, άρχισε να χτυπά στην κοιλίτσα της Ίνας.
Και ενώ η πρωτόγνωρη για εμάς διαδικασία, κυλούσε ομαλά και με μια ευχάριστη προσμονή και με μια πολύ δυνατή σύνδεση με το παιδί μας και τη γυναίκα που ανέλαβε να το φέρει στον κόσμο και ετοιμαζόμασταν να γίνουμε για δεύτερη φορά γονείς, μπήκε ανάμεσα σε εμάς και τη Ζωή-Ελένη μας ένα ακόμη μεγαλύτερο εμπόδιο. Ο πόλεμος. Που περικύκλωσε το Κίεβο. Και κάπως έτσι, καθόμαστε τώρα σε αναμμένα κάρβουνα, γιατί ο πόλεμος αφορά εμάς, δεν είναι κάπου μακριά, αλλά στο κατώφλι του δικού μας σπιτιού, που για μας είναι πια σε ένα μικρό καταφύγιο υπόγειο, στο Κίεβο. Εκεί είναι και ας μην το είδαμε ποτέ.
Γιατί οι βόμβες πέφτουν πάνω από το κεφάλι της Ίνας και σίγουρα τις ακούει η Ζωή-Ελένη. Της Ίνας που είναι αδύνατο και επικίνδυνο να κινήσει μόνη της για το σταθμό και να περιμένει 5-7 ώρες ένα τρένο για τα σύνορα. Και που κανείς δεν εγγυάται ό,τι μπορεί να φύγει από εκεί με ασφάλεια για να ξεφύγει από τον όλεθρο. Της Ίνας, που έχει αφήσει τα δυο δικά της παιδάκια στην άλλη άκρη της Ουκρανίας, και πήγε στο Κίεβο, πριν ξεσπάσει ο πόλεμος που το περικύκλωσε αστραπιαία, για να φέρει στον κόσμο τη δική μας κόρη. Με τον άντρα της να πολεμά στο μέτωπο κάπου στα σύνορα. Και μέσα σε όλα αυτά η Ίνα βοήθησε προχθές, την πρώτη ημέρα του πολέμου,τη φίλη της να φέρει στον κόσμο δύο διδυμάκια, που ο πατέρας τους και η μητέρα τους, έχουν τώρα τρελαθεί από το άγχος τους περιμένοντας τα αγγελούδια τους στην Πορτογαλία. Και που η μόνη τους ελπίδα είναι η Ίνα που προσέχει τα μωρά και τη φίλη της που τα έφερε στον κόσμο.
Μέσα στο καταφύγιο εν μέσω βομβαρδισμών. Χωρίς κανείς μας να ξέρει τι θα ξημερώσει αύριο. Καταστρώνοντας σχέδια σωτηρίας χωρίς καμιά εγγύηση επιτυχίας. Γιατί, δυστυχώς, το Κίεβο είναι περικυκλωμένο. Χωρίς να έχουμε τώρα καμιά δυνατότητα για ασφαλή βοήθεια από πουθενά, καταστρώνοντας σχέδια σωτηρίας με ρίσκο ζωής, με όποιους αρμόδιους έμειναν στο πόστο τους ή μπορούν να βοηθήσουν από μακριά, χωρίς κανένας να μπορεί να πει εάν, πότε και τί μπορεί να γίνει. Αυτή λοιπόν είναι μια ηρωΐδα του πολέμου. Και αυτός είναι δυστυχώς ο πόλεμος. Αυτή εν τέλει είναι η Ζωή. Και με μοναδική ελπίδα την πίστη και την προσευχή μας και πάνω από όλα την αγάπη της Ίνας και των ανθρώπων που είναι δίπλα της στο καταφύγιο, η δική μας Ζωή να τα καταφέρει. Και η Ίνα, και η φίλη της, και τα δίδυμα και όλοι στο σπίτι μας, στο μικρό υπόγειο καταφύγιο.
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία που σκέφτηκα να πω σήμερα, που θα μείνω άλλη μια νύχτα ξάγρυπνος σε έναν άνισο αγώνα με το χρόνο, τον πόλεμο και με κάτι κατάλοιπα από την ελαφριά πρόσφατη περιπέτεια με τον άλλο αόρατο εχθρό, που τον σκεφτόμασταν όλη μέρα δύο χρόνια και τον ξεχάσαμε ξαφνικά. Περιμένοντας να γυρίσω , την ώρα που γίνονται όλα τα πιο πάνω, τώρα που αποδεσμεύτηκα μετά από μέρες, στο γραφείο, στη δουλειά. Ή ποιος ξέρει, – μακάρι άλλωστε να μου δοθεί ένα σήμα – αντί για τη δουλειά να μπορέσω να πάω στα σύνορα της Ουκρανίας για να πάρω με τα χέρια μου την Ίνα και τη Ζωή από αυτή την παράνοια του πολέμου.Και τούτη είναι μια ιστορία αγαπητό μου Facebook, στην οποία οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι πέρα για πέρα αληθινή. Αυτή είναι σήμερα η δική μας ιστορία του πολέμου, της αγάπης και της ζωής.
Και αν με κάποιο τρόπο βοηθήσει τη Ζωή, την Ίνα, όλους στο καταφύγιο και όλους όσους σήμερα υποφέρουν σε όλα τα κάθε λογής καταφύγια του κόσμου αυτού, αξίζει να την πούμε. Και στο κάτω κάτω, αν κάποιον βοηθήσει, αν κάποιον παρακινήσει θετικά να δει τη ζωή διαφορετικά, είναι και αυτό ένα κάποιο κέρδος. Και ποιος ξέρει, μπορεί να γίνει ένα θαύμα και να μην είναι πια το Κίεβο περικυκλωμένο».
