Οι άνθρωποι φεύγουν…διαβάζω κάπου, και το κοιτώ με απορία…Που φεύγουν, που πάνε, που εξαφανίζονται; Γίνονται φαντάσματα, αναμνήσεις, μνήμες; Γιατί φεύγουν και πώς το εκλαμβάνει ο κάθε ένας από εμάς;
Κανένας δεν «φεύγει» από τη ζωή μας εάν δεν το θέλουμε…Κανένας και τίποτε δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε…εάν φυσικά δεν το θέλουμε…Οι μνήμες δεν σβήνονται δεν χάνονται, ούτε οι στιγμές που ενδεχομένως ζήσαμε με κάποιον άνθρωπο…Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τα συναισθήματα που νοιώσαμε όταν αυτός ο «κάποιος» φεύγει από τη ζωή μας…
Τίποτε δεν «φεύγει», τίποτε δεν χάνεται πίσω στο χρόνο…Εάν δεν το θέλεις, δεν εξαφανίζονται ούτε τα συναισθήματα ούτε η αγάπη που είχες για έναν άνθρωπο που κάποτε ήταν μέσα στην ζωή σου…Δεν «φεύγει», απλά σβήνεις από τη σκέψη σου κάποια πράγματα που σε πληγώσανε και δεν θέλεις να τα θυμάσαι…
Κανένας δεν φεύγει από την ζωή σου, εάν δεν θέλεις και εάν δεν πρέπει…Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες…προφάσεις, λόγια, απλά για να σε κάνουν να φύγεις από μόνος σου για να μην παραδεχτούν ότι φταίνε, ότι έχουν ευθύνη ότι σε άφησαν να φύγεις…
Κανένας δεν φεύγει από μόνος του, αυτός που φεύγει είναι αυτός που πεθάνει, που χάνεται και δεν το θέλει… Και πάλι, αυτός μένει μέσα στην καρδιά μας, στην σκέψη, στο μυαλό μας…Γιατί κανένας δεν φεύγει…Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μένει για πάντα στην καρδιά μας, φτάνει να το θέλουμε εμείς…
