Ένα κείμενο που «ξυπνά» μέσα το νόημα της εμπιστοσύνης που πρέπει να καλλιεργήσουμε από μικρά παιδιά για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να προχωρήσουμε στη ζωή ανάρτησε πριν από λίγο η εκπαιδευτικός –συγγραφέας Δωρίτα Μαρκαντώνη, η οποία μέσα από την εμπειρία της στο χώρο της διδασκαλίας αφήνει καθημερινά μηνύματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.
Μέσα από το κείμενό της, μιλά και για την εμπιστοσύνη που όταν χαθεί τότε μπορεί να κλονιστεί η ψυχική μας υγεία και οι σχέσεις μας με τους άλλους. Ολοκληρώνει το κείμενό της τονίζοντας τη σημασία της εμπιστοσύνης που χρειάζεται να χτίσει κανείς με τον εαυτό του, προκειμένου να στηριχτεί στις δυνάμεις του και να εμπιστευθεί ξανά.
«Είμαστε πλέον στο στάδιο με τον μπέμπη που στέκεται στα ποδαράκια του, ενώ ταυτόχρονα κρατά με το ένα ή και με τα δύο χεράκια το πάρκο του ή ό,τι άλλο βρεθεί κοντά του. Η μόνη στιγμή που αφήνει το “στήριγμά” του και με απόλυτη εμπιστοσύνη απλώνει και τα δύο του χεράκια, είναι όταν βρισκόμαστε κοντά του κι ετοιμαζόμαστε να τον πάρουμε αγκαλιά και να τον σηκώσουμε. Η ανάρτηση δεν αποσκοπεί φυσικά στο πότε αφήνει ή όχι ο γιος μου τα χεράκια από το πάρκο…. Το κάνει άλλωστε όπως κάθε άλλο μωρό της ηλικίας του. Εκείνο στο οποίο όντως αποσκοπεί η ανάρτηση, είναι η μαγεία του “αφήνεσθαι”. Τον παρατηρώ με πόση εμπιστοσύνη απλά απλώνει τα χεράκια, ξέροντας με απόλυτη βεβαιότητα ότι υπάρχουν δύο χέρια που θα τον αγκαλιάσουν, θα τον στηρίξουν, θα τον κρατήσουν αν πέσει. Αφήνεται από την όποια σιγουριά του παρέχει το στήριγμα που κρατάει, επειδή ακριβώς εμπιστεύεται το άτομο απέναντι που του απλώνει τα χέρια. Και το κάνει με τόσο καθαρή καρδιά. Χωρίς φόβο, χωρίς καμία καχυποψία για το αν θα τον κρατήσουν ή όχι. Και κάπου εδώ σκέφτομαι πόσο υπέροχο είναι αυτό, πόσο μαγικό και πόσο αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων. ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Τι ωραία λέξη, πόσο σημαντική και απαραίτητη σε κάθε επίπεδο της ζωής μας. Πόσα μπορεί άραγε να πετύχει ο άνθρωπος αν απλά εμπιστευθεί; Αν αφεθεί;
Είχα κι εξακολουθώ να έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και πάντοτε ανοιχτή καρδιά…η πορεία της ζωής όμως με δίδαξε σε κάποια σημεία ότι το “εμπιστεύομαι και αφήνομαι” δεν μπορεί να ισχύει με όλους. Επιλέγω όμως και πάλι συνειδητά να αγαπώ ανθρώπους, να εμπιστεύομαι. Όχι όμως πλέον τυφλά. Και κάπου εκεί μπαίνουν οι δεύτερες σκέψεις, οι αποστάσεις και τα όρια. Με πιάνω να “ζηλεύω” αυτό ακριβώς που έχουν τα μικρά παιδιά. Την όμορφη αθωότητα του αφήνομαι, έχοντας την απόλυτη πίστη χωρίς καν να το σκεφτώ για το άτομο που είναι κοντά μου. Τι γίνεται όμως στην πορεία της ζωής; Και πώς όλα αλλάζουν αν η αξία της εμπιστοσύνης κλονιστεί; Πόσο επιζήμια είναι αυτή η “κρίση” και πόσο δύσκολο να επανέλθεις;
Εξαρτάται από το πόσο έχεις επενδύσει. Όσο μεγαλύτερη είναι η επένδυση, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο πόνος. Σχέσεις φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές, οικογενειακές, όλες στηρίζονται στην αξία της εμπιστοσύνης. Το να αφεθείς στον φίλο σου, στον σύντροφό σου, στον συνεργάτη σου, στον γείτονά σου, στον οποιονδήποτε, σημαίνει να τον εμπιστευθείς. Κι ανάλογα με το πόσο έχεις επενδύσει σε αυτή τη σχέση, άλλο τόσο θεωρώ ότι θα απογοητευθείς ή θα σου στοιχίσει σε περίπτωση που αντιληφθείς ότι ίσως τελικά επένδυσες λάθος.Είναι λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις που έρχεται η μία και μοναδική σχέση στην οποία συνεχώς χρειάζεται να επενδύεις και να χτίζεις, να λειτουργήσει άλλη μια φορά ως σανίδα σωτηρίας. Η σχέση σου με τον εαυτό σου. Η εμπιστοσύνη προς τον εαυτό σου. Εκεί, να επενδύεις ασταμάτητα. Κι αν καμιά φορά εκείνη η μικρή φωνούλα μέσα σου, σου φωνάζει για κάποια σημεία κι ενδείξεις, να την ακούς τη φωνούλα, να την εμπιστεύεσαι. Να αφήνεσαι στη φωνούλα. Ξέρει τι σου λέει. Εμπιστεύσου την.
Κι όταν περάσει η μπόρα, να στραφείς ξανά σε εκείνη τη φωνή, να χτίσεις ξανά την εμπιστοσύνη με το μέσα σου. Στο κάτω κάτω, όλοι πέφτουν, όλοι κάνουν λάθος επιλογές. Χτίσε ξανά το μέσα σου, ανασυγκρότησε δυνάμεις, πάρε τα μαθήματά σου και βγες έξω κι εμπιστεύσου ξανά – πιο σοφά αυτή τη φορά. Γιατί το να εμπιστεύεσαι και το να αφήνεσαι έχει μέσα του μια μαγεία μοναδική, έχει αγάπη, έχει δόσιμο, έχει αθωότητα, έχει δεσμούς, έχει δύο χέρια που όταν τεντωθούν, έχουν σίγουρα άλλα δύο χέρια για να τα κρατήσουν».
