Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τον θάνατο του Δημήτρη Παπαδημήτρη και ο αδελφός του, δημοσιογράφος Δημήτρης δημοσίευσε στην προσωπική του σελίδα, ένα χρονογράφημα του για το ΡΙΚ και τη σκληρή κριτική που ασκούσε, αναφέροντας παράλληλα ότι την Κυριακή θα τελεστεί το μνημόσυνο του στο Ιερό Ναό, Αγίας Σοφίας.
«ΣΑΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΔΕΛΦΟ ΔΗΜΗΤΡΗ
Κλείουν φέτος πέντε χρόνια από τον θάνατο του Δημήτρη Παπαδημήτρη και την Κυριακή θα κάνουμε το μνημόσυνό του στον ιερό ναό της του Θεού Σοφίας.Με την ευκαιρία δημοσιεύω ένα καταπληκτικό χρονογράφημά του για το ΡΙΚ και τη σκληρή κριτική που ασκούσε, και ασκεί ακόμα, ο κόσμος για το Ιδρυμα, παρμένο από τα άπαντά του που έγραψε ή από τα λίγα ή πολλά που συγκεντρωσα μέχρι στιγμής.Τίτλος του “Αν ήμουν ΡΙΚ”:”Αν ήμουν ΡΙΚ και οι μονίμως τρύπιες τσέπες μου με έστηναν στην γωνιά σαν τιμωρημένο μαθητη ή με ανάγκαζαν να βρίσκομαι συνεχώς σε άμυνα.Αν ήμουν ΡΙΚ, και άκουα καθημερινά όλα αυτά τα πομούσουρα των 600 και βάλε χιλιάδων αυθεντιών του κατικοεδρεύουν εις την νήσον ταύτην και οι οποίοι, με ύφος χίλιων ειδημόνων, εκφέρουν έγκυρον γνώμην ακόμη και για την ποιότητα των…σιονουθκιών που εκπέμπω μετά τον Εθνικόν ύμνον.Αν ήμουν ΡΙΚ και μου συμπεριφέροντο με τον τρόπο που μου συμπεριφέρεται ακόμη και η Κουτσή Μαρία.Αν ήμουν ΡΙΚ και με βαρούσαν όλοι σαν να είμαι… το Βούκοβαρ ή η “συτζιά του μαύρου”.Αν ήμουν ΡΙΚ και ζούσα μονίμως μέσα σ’ αυτό το αποπνικτικόν κλίμα, “μα τον σταυρόν που-σας μοννω” κάποια στιγμή θα επαναστατούσα. Θα πεταγόμουν πάνω και θα τα έλεγα σε όλους ένα χεράκι κι’ όποιον πάρει ο… Μάριος Ηλιάδης. Θα σκαρφάλωνα, δηλονότι, επί της υψηλοτέρας κεραίας μου, θα έβαλλα το δύο μου χέρια στην μέση μου σαν Κατινίτσα της γειτονιάς, θ’ άφηνα τη γλώσσα μου να βγει περίπατο και θα φώναζα με ύφος εσχάτης περιφρονήσεως και προκλητικότητας και με την φωνήν παλλόμενην από αγανάκτησιν. (ίσως έτσι κατορθώσω να εκτονωθώ μια κι έξω από την επί τόσα έτη καταπίεσιν, εις την οποίαν υποβάλλομαι από τους πόσης φύσεως ειδήμονες), τέτοια λόγια:Τέλος πάντων, τι ανάθθεμαν θέλετε, σιόρ; Να ξαπλώνετε σαν ραγιάδες μπροστά στο κουτί σας με “τζιήβας” στα δεξιά σας και τα πάσης φυσεως μεζεδάκια στα αριστερά σας και ν’ απολαμβάνετε θέαμα μούχτιν- Σόρρυ. αλλά ο μούχτης έχει βγει υπό σύνταξιν.Στο κάτω-κάτω δεν φοβάστε ότι μπορεί να σας κατηγορήσουν και εσάς ότι δέχεστε δωρεάν υπηρεσίες όπως την έπαθε και ο Παύλος Σαββίδης με την αερο-πόρτο Ντε Παρί; Ε;Ναι ρε. Θα κάνω καινούργια κτίρια. Όπως θα κάνει και η Αρχιγραμματεία κι η Κεντρική Τράπεζα και η Βουλή ‘ στο πρώην τρελλάδικο. Γιατί δηλαδή εμένα θα βαρέσει η τύχη μου; ‘Η μήπως εκείνοι είναι πιο όμορφοι από εμένα τον “ποριψιμιόν”. Ναι. ρε. Θα κάνω δεύτερο κανάλι τηλεοράσεως τρίτο και τέταρτο άμα λάχει και πέμπτο και εικοστό ραδιοφωνικό πρόγραμμα κι’ όσα θέλω. Ισως ετσι ικανοποιηθούν τα γούστα όλων, σας τα οποία εις αριθμόν και ποικιλίαν ξεπερνούν τον… πληθυσμό σας.Επ’ αυτού βεβαίως αμφιβάλλω, καθόσον ο κοθε ακροατής παρ’ ημίν είναι φανατικός λάτρης εκείνης της παροιμίας που λέγει “νους του καθενού εν ζορνές τζι όπως θελει παίζει τον…”Ναι ρε έβαλα διαφημιστικές σφήνες στο Δελτίον ειδήσεων και όπου αλλού μπορούσα. Και δεν πρόκειται πρόκειται να τις καταργήσω που να χτυπιέστε χαμαί όπως και το το χταπόδι. Άφού εσείς δε ντρέπεστε κι επιμέντε να το παίζετε μουχτιτζήδες, εγώ τι ανάθθεμαν θέλετεΚάμω; Να πάω στην πλατεία ¨Ελευθερίας να πουλώ σιταροπούλες και φυστούτζια;Ναι ρε έχω υπαλλήλους που αμοίβονται καλά. Εσείς φωνάζετε και διαρρηγνύετε τα ιμάτια σας.πόσα παίρν ετε ή μάλλον, πόσα βγάσετε από τα τρία ή και τα τέσσερα κουτσοδούλια που κάνετε, συν το… χόμπι σας το πρωινό; Ε; ¨Δεν άκουσα.Κοπιάστε, ρε. Περάστε. Ολοι εσείς το παίζετε αυθεντίες εκ του ασφαλούς, κοπιάστε. Ελάτε να διαπιστώστε πως “απόν αππέξω του χορού πολλά τραούθκια ξέρει”. Ελάτε να αναμορφώσετε το αμαρτωλόν ΡΙΚ, αναλάβετε εσεις. Να δω πόσα παλλούκια θα μπορέσετε να πηδήξετε πριν καρφωθούν οι μαλακές σας περιφέρειες σε ένα από αυτά.Και τέλος πάντων, τι θα γίνει, δηλαδή; Εγώ θα σας τα δίνω όλα, εσείς να τα ζητάτε όλα, κι άμα έρθει η ώρα να σας πω “στήστε κίττον”, να παίζετε πελλόν. Αμ έτσι πισινόν μπορώ να τον περιποιηθώ κι εγώ. Αυτά και άλλα πολλά θα έλεγα… Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως, δεν είμαι ΡΙΚ. Κι έτσι δεν είμαι υποχρωμένος να κάνω κάτι τέτοιο.Γι΄αυτό και θα απλώσω την αρίδα μου μπροστά στο χαζοκούτι μου, με το μάτι στυλωμένο στην οθόνη, έτοιμος να βρίσω για τις διαφημιστικές σφήνες, για τον τρόπο που χτεζεται η εκφωνήτρια, για τον κερατοειδή γυριλλάν να μην εντοπίσω, τελικά τίποτε το καλόν και να φωνάξω έμπλεως αγανακτήσεως-Ατε σιόρ, Βαώστε το καλλύττερα».
Να επισημάνουμε, ότι ο Δημήτρης Παπαδημήτρης, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών. Ήταν δημοσιογράφος αλλά και θεατρικός συγγραφέας ενώ είχε γράψει πολλά θεατρικά επιθεωρησιακά έργα και κωμωδίες που άφησαν εποχή.
