Με αφοσίωση και πάθος, η Αντιγόνη Τασουρή ξεπερνά προκλήσεις και δυσκολίες, μένοντας πιστή στο όραμά της: να διδάσκει όχι απλώς βήματα, αλλά συναισθήματα, αυτοπεποίθηση και την ελευθερία που γεννιέται μέσα από τον ρυθμό και την κίνηση. Γι’ αυτό και οι μαθητές της δεν γίνονται μόνο καλύτεροι χορευτές, αλλά και άνθρωποι που μαθαίνουν να αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες μέσα από τον χορό.
Φέτος, η Αντιγόνη Τασούρη γιορτάζει 35 χρόνια αδιάκοπης προσφοράς στον χώρο του χορού, μεταδίδοντας στους μαθητές της την αληθινή ουσία της τέχνης αυτής. Από την ίδρυση της Ακαδημίας της μέχρι σήμερα, δημιουργεί έναν χώρο όπου η κίνηση γίνεται έκφραση και ο χορός μετατρέπεται σε γλώσσα της ψυχής. Μέσα από την παράσταση με τον τίτλο «Η Παναγία των Παρισίων» που ανεβάζει για να γιορτάσει τη πετυχημένη καριέρα της, θέλει να περάσει το μήνυμα ότι η ομορφιά δεν είναι εξωτερική, αλλά η αλήθεια που κρύβεται μέσα μας. Θέλει να καταφέρει να νοιώσει ο θεατής αμέτρητα συναισθήματα και να μην βλέπει απλώς μια παράσταση, αλλά να βιώνει κάθε συναίσθημα των ηρώων σαν να είναι δικό του.
Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον χορό και να δημιουργήσετε την Ακαδημία Χορού Αντιγόνη Τασουρή;
Ο χορός είναι τρόπος έκφρασης, μια γλώσσα χωρίς λέξεις που αποκαλύπτει την ψυχή. Η ανάγκη μου να μοιραστώ αυτή τη μαγεία με άλλους και να δημιουργήσω ένα σπίτι όπου η κίνηση γεννά συναισθήματα, οδήγησε τη δημιουργία της Ακαδημίας. Ήθελα να προσφέρω έναν χώρο όπου οι άνθρωποι μαθαίνουν να αφηγούνται τις ιστορίες τους με το σώμα τους.
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε στα 35 χρόνια λειτουργίας της Ακαδημίας;
Η τέχνη απαιτεί θυσίες. Διατηρώντας το πάθος μας ζωντανό και προσαρμοζόμενοι στις αλλαγές των καιρών χωρίς να χάσουμε την ποιότητα και την ταυτότητά μας, πάντα αντιμετωπίζαμε μια πρόκληση.Η οικονομική κρίση, η τεχνολογική εποχή που απομακρύνει τον άνθρωπο από τη σωματική έκφραση, και φυσικά οι ατελείωτες ώρες δουλειάς ήταν εμπόδια που ξεπεράσαμε γιατί η αγάπη για τον χορό ήταν πιο δυνατή.
Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας στον χώρο του χορού;
Δεν είναι τα βραβεία ούτε οι μεγάλες παραστάσεις. Είναι οι ματιές των μαθητών μου όταν καταφέρνουν κάτι που πίστευαν πως ήταν αδύνατο. Είναι η στιγμή που ανεβαίνουν στη σκηνή και ξέρω ότι μέσα από τον χορό τους έχουν βρει κομμάτια του εαυτού τους.
«Δεν είναι τα βραβεία ούτε οι μεγάλες παραστάσεις. Είναι οι ματιές των μαθητών μου όταν καταφέρνουν κάτι που πίστευαν πως ήταν αδύνατο».
Υπήρξε κάποια στιγμή στην καριέρα σας που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε. Τι σας κράτησε δυνατή;
Υπήρξαν στιγμές δύσκολες, αλλά ποτέ δεν ένιωσα πως πρέπει να σταματήσω. Όταν η κούραση γινόταν αφόρητη, έβλεπα ένα παιδί να χορεύει με την ψυχή του και θυμόμουν γιατί ξεκίνησα.
Τι σας έκανε να επιλέξετε το έργο Η Παναγία των Παρισίων για να γιορτάσετε τα 35 χρόνια της Ακαδημίας;
Είναι μια ιστορία για το διαφορετικό, για το πάθος, για τη δύναμη της αγάπης. Ο Κουασιμόδος, η Εσμεράλδα, ο Φρόλο – όλοι τους είναι κομμάτια μας. Κάθε άνθρωπος νιώθει αποκλεισμένος, ερωτεύεται παράφορα, δίνει μάχες για το σωστό. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε: ότι η ψυχή δεν έχει μορφή, το πάθος είναι αυτό που μας καθορίζει, και η αγάπη πάντα βρίσκει τον δρόμο της.
Πώς προσεγγίσατε τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία αυτής της παράστασης;
Αγγίξαμε την παράσταση με αγάπη και σεβασμό για τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που βιώνουν οι χαρακτήρες. Κάθε κίνηση, κάθε χορευτικό βήμα, είναι μια έκφραση του εσωτερικού κόσμου του κάθε ήρωα. Μέσα από το σώμα, θέλαμε να μεταφέρουμε την ένταση της κάθε στιγμής. Οι χορογραφίες δεν είναι απλές κινήσεις – είναι συναισθήματα που ξεχειλίζουν. Ο Κουασιμόδος έχει βαρύ, δυνατό, αλλά γεμάτη ψυχή ερμηνεία . Η Εσμεράλδα είναι φλόγα, κάθε της κίνηση είναι μια κραυγή ελευθερίας. Ο Φρόλο κινεί με σκληρότητα, μα μέσα του παλμεί το δίλημμα
Πόσο δύσκολη ήταν η διαδικασία συνδυασμού θεάτρου, χορού και μουσικής σε αυτή την παραγωγή;
Η συγχώνευση των διαφορετικών μορφών τέχνης ήταν μια πρόκληση γεμάτη από ομορφιά και νόημα. Όπως και στη ζωή, όταν ενώνουμε τις φωνές, τις κινήσεις και τις μελωδίες, δημιουργούμε έναν αρμονικό διάλογο που αγγίζει την ψυχή.. Ήταν μια πρόκληση, γιατί θέλαμε να μην είναι απλά ένας χορός, αλλά μια αφήγηση που να χτυπά κατευθείαν στην καρδιά του θεατή. Ο χορός έπρεπε να μιλήσει όταν τα λόγια δεν μπορούσαν. Η μουσική έγινε η φωνή των ηρώων μας, και το θέατρο έδεσε τα πάντα, δίνοντας ζωή στην ιστορία.
Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στο κοινό μέσα από αυτή την παράσταση;
Ότι η ομορφιά δεν είναι εξωτερική. Η κοινωνία συχνά κρίνει επιφανειακά, αλλά κρύβουμε την αλήθεια μέσα μας. Ο Κουασιμόδος είναι η απόδειξη πως η αγάπη και η καλοσύνη ξεπερνούν κάθε φυσική ατέλεια. Ο Φρόλο δείχνει πως ο καταπιεσμένος πόθος μπορεί να καταστρέψει. Η Εσμεράλδα είναι η ελευθερία που όλοι ποθούμε. Στο τέλος, η κάθαρση έρχεται όταν καταλαβαίνουμε πως η ψυχή είναι πιο δυνατή από την εικόνα και η διαφορετικότητα του Κουασιμόδου περιβάλλεται με αγάπη από τους ανθρώπους.
«Όταν βλέπω μαθητές που ξεκίνησαν από παιδιά και τώρα είναι επαγγελματίες ή απλά άνθρωποι που χορεύουν ακόμα από αγάπη, ξέρω πως η Ακαδημία πέτυχε τον σκοπό της».
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα που βάλατε με τον εαυτό σας για αυτή την παραγωγή;
Να καταφέρω να κάνω τον θεατή να νιώσει αμέτρητα συναισθήματα. Να μην βλέπει απλά μια παράσταση, αλλά να βιώνει κάθε συναίσθημα των ηρώων σαν να είναι δικό του.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον της Ακαδημίας μετά τους εορτασμούς των 35 χρόνων;
Να συνεχίσουμε να εμπνέουμε, να προσφέρουμε στους μαθητές μας τα εφόδια για να γίνουν όχι μόνο καλύτεροι χορευτές, αλλά και καλύτεροι άνθρωποι. Ο χορός είναι ζωή, και θέλουμε να δώσουμε αυτή τη ζωή σε όσο περισσότερους μπορούμε.
Πώς νιώθετε βλέποντας την Ακαδημία σας να μεγαλώνει και να επηρεάζει τόσες γενιές μαθητών;
Είναι συγκινητικό. Όταν βλέπω μαθητές που ξεκίνησαν από παιδιά και τώρα είναι επαγγελματίες ή απλά άνθρωποι που χορεύουν ακόμα από αγάπη, ξέρω πως η Ακαδημία πέτυχε τον σκοπό της.
Αν μπορούσατε να επιστρέψετε 35 χρόνια πίσω, τι θα λέγατε στον νεαρότερο εαυτό σας;
«Μην φοβάσαι. Θα έρθουν δύσκολες μέρες, αλλά η αγάπη σου για τον χορό θα σε οδηγεί πάντα στο φως»
Ποιο είναι το πιο συγκινητικό σχόλιο ή αντίδραση που έχετε λάβει από το κοινό ή τους μαθητές σας;
Μια πρώην μαθήτρια μου μού είπε: «Εδώ, μέσα σε αυτή την αίθουσα, έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου». Αυτό είναι ο χορός. Είναι αποδοχή, είναι λύτρωση, είναι ελευθερία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
