…σου μένει μια γλυκόπικρη γεύση, εάν αναλογιστείς το πόσο προσπάθησες να αλλάξεις καταστάσεις και να πείσεις τον εαυτό σου αλλά και τους γύρω σου ότι τα πράγματα είναι πλέον διαφορετικά. Όμως, τώρα που φτάνεις στο τέλος της διαδρομής διαπιστώνεις ότι άξιζε το κόπο να πολεμήσεις για κάτι που εσύ θεωρούσες αναγκαίο για τη ψυχική και συναισθηματική σου υγεία.
Δεν είναι οι ίδιοι όλοι οι άνθρωποι γιατί ο κάθε ένας από εμάς είναι ξεχωριστός, γι’ αυτό άλλωστε στην πορεία της ζωής μας δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με όλους. Απλά επιλέγουμε, ποιοι μπορούν να μείνουν κοντά μας και ποιοι όχι. Όμως, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς μπορεί ένας άνθρωπος που είναι για χρόνια δίπλα σου σε στηρίζει στο κάθε βήμα σου και σου δίνει φτερά έστω και με τα λόγια του, να γίνει απόμακρος και φευγάτος. Οι άνθρωποι αλλάζουν, απομακρύνονται και βάζουν στην ζωή τους άλλες προτεραιότητες όπως είναι φυσιολογικό.
Όμως, δεν ξεχνούν ποτέ, όταν φυσικά έχουν συνείδηση, αυτούς που στάθηκαν στο πλαϊ τους. Δεν φεύγουν με την πρώτη ευκαιρία όταν βρουν κάτι το διαφορετικό, είτε αυτό αφορά το φιλικό είτε στο ερωτικό επίπεδο. Οι άνθρωποι φεύγουν από εμάς μόνο όταν πεθαίνουν και πάλι όμως θα είναι στην σκέψη μας ενώ τα λόγια τους μπορούν να μας συντροφεύουν για μια ζωή. Τελικά, οι άνθρωποι φεύγουν και είναι επιπόλαιο και παιδιάστικο να θεωρούμε ότι τα πάντα κρατούν για μια ζωή… Γιατί αλλάζουμε, χωρίς ίσως να το θέλουμε και οι καταστάσεις της ζωής, οι εμπειρίες και τα θέλω μας διαμορφώνονται σε μια στιγμή. Κι’ όταν τελικά φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής, απλά πρέπει να αναλογιζόμαστε ότι αυτά που ζήσαμε ήταν μια εμπειρία και ένα μάθημα ζωής ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, ούτε καν εμείς οι ίδιοι…
