To «ταξίδι» της Eλεάνας Χριστινάκη, στο χώρο του αθλητισμού ξεκίνησε από μικρή ηλικία και με την πάροδο του χρόνου κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να διαπρέψει στον χώρο της καλαθόσφαιρας. Στην εφηβεία, όταν οι υπόλοιπες συμμαθήτριες της, περνούσαν το χρόνο τους με κάτι άλλο, η μελαχρινή ψηλή κοπέλα με τις απίστευτες ικανότητες είχε θέσει κάποιους στόχους για τη μετέπειτα πορεία της, κάνοντας όνειρα ότι θα υλοποιηθούν.
Στα δεκαπέντε της χρόνια είχε ήδη ξεκινήσει από το Παραλίμνι, στη Λευκωσία και ακολούθως μόνη της, χωρίς την οικογένεια της, μετέβη στην Αθήνα για να ενταχθεί στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Ακολούθως, πήγε στη Φλόριδα, στην συνέχεια στο Maryland, στην Ισπανία στο Βέλγιο και πάλι στην Ισπανία. Η μπασκετμπολίστρια Ελεάνα Χριστινάκη έχει στο ενεργητικό ένα πλούσιο βιογραφικό, παρόλο την ηλικία της. Η Κύπρια μπασκετμπολίστρια, είναι μόλις 24 ετών και έχει πάρει μέρος σε δύο και επίκειται 3ο Ευρωμπάσκετ και ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Εθνική Γυναικών Ελλάδος, έχοντας ήδη πτυχίο Πανεπιστημίου από την Αμερική και το Maryland στην κοινωνιολογία και την ψυχολογία. Στήριγμα της, οι γονείς της, αλλά πολύ περισσότερο ο πατέρας της, Νώντας Χριστινάκης, γνωστός προπονητής και άλλοτε ποδοσφαιριστής, ο οποίος ήταν και είναι για την ίδια το Α και το Ω στην ζωή της, αφού κατάφερε να της διδάξει τις αξίες της ζωής. Μιας ζωής γεμάτη εμπειρίες και αγώνες που την ωθούν να συνεχίζει να υλοποιεί τα όνειρά της.
Είχες αντιληφθεί από νωρίς ότι θα ακολουθήσεις το δρόμο του αθλητισμού και συγκεκριμένα το μπάσκετ;
Πολύ νωρίς για το μπάσκετ δεν θα το έλεγα γιατί πορτοκαλί μπάλα έπιασα στα δεκατρία μου χρόνια, αλλά στα γήπεδα ήμουν από……3-4 χρονών και έτρεχα και έπαιζα , άρεσε πολύ στους γονείς μου να με βλέπουν να τρέχω στους αθλητικούς χώρους, που και οι ίδιοι αγαπούσαν και αγαπούν. Όταν βέβαια, έπιασα την μπάλα του μπάσκετ ήταν απίστευτος ο μαγνητισμός που ένιωσα και κατάλαβα ότι αυτή θα ήταν μια μεγάλη αγάπη.
Από μικρή ηλικία αναδείχθηκες η καλύτερη νέα αθλήτρια της Κύπρου κατακτώντας δύο πρωταθλήματα με την ΕΝΑΔ και από τότε ξεκίνησε μια αλματώδης πορεία για σένα. Κατάφερες να υλοποιήσεις τα όνειρά σου;
Πρωταθλήματα με τις κορασίδες, νεανίδες της ΕΝΑΔ, συμμετοχή στη Εθνική κορασίδων της Κύπρου και καλύτερη νέα καλαθοσφαιρίστρια, ήταν η μια αρχή που σε ωθεί να προχωρήσεις στο πρώτο μεγάλο βήμα: Να κάνεις όνειρα…κάθε όνειρο, στόχος ερχόταν ένας -ένας από μόνα τους, τρώγοντας έρχεται η όρεξη, έτσι πρώτα ο Παναθηναϊκός μετά η εθνική Ελλάδος, κατόπιν η Αμερική και το Κολλέγιο, Ισπανία, Βέλγιο.
Πόσο δύσκολο είναι να λείπεις και να επισκέπτεσαι το νησί σου καθορισμένες ημέρες του χρόνου;
Είναι πολύ δύσκολο αλλά έχω επιλέξει να ακολουθήσω τα όνειρα μου και αυτό θέλει θυσίες. Έρχομαι στην Κύπρο μια φορά τον χρόνο για 3-4 μέρες, δεν μπορώ και περισσότερο, διότι το πρόγραμμα προπονήσεων είναι βεβαρημένο και απαιτεί μεγάλη συνέπεια και πειθαρχία , επίσης οι ατομικοί προπονητές και γυμναστές μου, βρίσκονται στην Ελλάδα.
«Από……3-4 χρονών και έτρεχα και έπαιζα, άρεσε πολύ στους γονείς μου να με βλέπουν να τρέχω στους αθλητικούς χώρους, που και οι ίδιοι αγαπούσαν και αγαπούν».
Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Κύπρο;
Η οικογένεια μου, η ομορφιά του νησιού και οι παιδικοί μου φίλοι.
Είναι δύσκολες οι συνθήκες για μια νεαρή κοπέλα που ασχολείται επαγγελματικά πλέον με το μπάσκετ;
Είναι όμορφα όταν τα φώτα είναι ανοιχτά και οι προβολείς πάνω μας, αλλά αυτό δεν είναι ο κανόνας είναι η εξαίρεση . Κάθε μέρα απαιτούνται θυσίες σε όλα τα επίπεδα και πολλές φορές αυτό δεν είναι αρκετό, αφού στον επαγγελματικό αθλητισμό εξαρτώνται πολλά από το αποτέλεσμα . Συχνά η πίκρα και η στεναχώρια είναι συνοδοί του επαγγελματία αθλητή, όμως αν συνηθίσεις να ζεις σε υψηλά επίπεδα έντασης ακόμα και η αποτυχία είναι κάτι που διαχειρίζεσαι αφού είναι δεδομένο και αναμενόμενο και πολλές φορές απαραίτητο για να φτάσεις στα όρια που θα σε κάνουν να ξεχωρίσεις. Ο επαγγελματισμός έχει πολλές δύσκολες στιγμές και λίγες αλλά ξεχωριστές μεγάλης ευτυχίας, όποιος αντέχει το επιλέγει.
Πόσο εύκολο είναι για ένα κορίτσι στην ηλικία σου να ασχολείται επαγγελματικά με το συγκεκριμένο άθλημα;
Τώρα πλέον είναι κάτι διαχειρίσιμο αλλά ξεκίνησα από τα 15 χρόνια μου, τότε μπορώ να σας πω ότι υπήρχαν στιγμές που η πίεση και ο ανταγωνισμός θα μπορούσε να σε τσακίσει. Νομίζω ότι το μπάσκετ είναι ίσως το πιο ανταγωνιστικό υπό την έννοια του πόσες αθλήτριες ασχολούνται από τα ομαδικά αθλήματα , έτσι η προσπάθεια για να γίνεις κάτι ξεχωριστό είναι πολύ επίπονη , όμως αξίζει. Τίποτα, πάντως, κατά τη γνώμη μου δεν είναι απλό ή τυχαίο για να είσαι αθλήτρια υψηλού επιπέδου, χρειάζονται πολύ μεγάλος διαρκής αγώνας.
Φαντάζομαι λόγω της πειθαρχίας που υπάρχει στο χώρο σας, δεν έχετε την προσωπική ζωή που επιθυμείτε;
Είναι αρκετά δύσκολο να έχουμε προσωπική ζωή. Ο ελεύθερος χρόνος μας είναι πολύ περιορισμένος. Ταξιδεύουμε συνέχεια έχουμε σχεδόν δυο αγώνες κάθε εβδομάδα. Τα τελευταία χρόνια έχω μείνει σε τέσσερις διαφορετικές χώρες. Ο πρωταθλητισμός είναι σπουδαίος αλλά πίσω από κάθε αθλητή βλέπεις μια χαμένη εφηβεία, πολλές στερήσεις και θυσίες. Όμως αυτό σε καθορίζει σαν αθλητή οι θυσίες που κάνεις.
Μέχρι που φτάνουν τα όνειρά σου;
Δεν μου αρέσει να ονειρεύομαι αλλά να στοχοθετώ. EuroBasket, Παγκόσμιο με Εθνική ξανά και WNBA. Θα ήθελα πολύ ένα πρωτάθλημα μετά της Ελλάδας και του Βελγίου στην Ισπανία όπου το επίπεδο είναι μοναδικό.
Διαβάζοντας κάποια παλαιότερα άρθρα σου, θα σε πάρω την εποχή που πήγες στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Ποια θέματα δεν εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα περίμενες;
Το Φλόριντα μου έδωσε την δυνατότητα να κάνω μια μεγάλη μεταγραφή στο νούμερο 3 όλης την Αμερικής στο NCAA το University of Maryland. οπότε κρατάμε τα θετικά. Όλα γίνονται με κάποιο μαγικό τρόπο για καλό, για να πάρουμε μαθήματα ζωής, για να εξελιχθούμε και για να ανακαλύψουμε νέες πτυχές του εαυτού μας. Δεν έχω πλέον κάποιο παράπονο από πρώτο μου Κολλέγιο ήταν το εφαλτήριο για κάτι μεγαλύτερο και οι μικροαναποδιές ουσιαστικά μια ώθηση για κάτι πιο υψηλό.
«Είναι αρκετά δύσκολο να έχουμε προσωπική ζωή. Ο ελεύθερος χρόνος μας είναι πολύ περιορισμένος. Ταξιδεύουμε συνέχεια έχουμε σχεδόν δυο αγώνες κάθε εβδομάδα. Τα τελευταία χρόνια έχω μείνει σε τέσσερις διαφορετικές χώρες».
Πόσο πειθαρχημένη είσαι ως άτομο;
Πολύ πειθαρχημένη ειδικά μετά τον σοβαρό τραυματισμό μου. Προσέχω την διατροφή μου, τον ύπνο μου, την ξεκούραση μου και προσπαθώ να ακολουθώ πιστά το πρόγραμμα μου καθημερινά. Η αυτοπειθαρχία είναι το Α και το Ω σε ένα σοβαρό αθλητή.
Μπορείς εύκολα να αντιμετωπίσεις οποιεσδήποτε δυσκολίες και εάν συναντήσεις στο δρόμο σου;
Δεν θα έλεγα εύκολα αλλά δεν αφήνω τον φόβο μου να μπει εμπόδιο στο δρόμο μου, τον αντιμετωπίζω κατάματα και προχωράω. Διαλέγω πάντα τον δύσκολο δρόμο γιατί γνωρίζω ότι εκείνος ο δρόμος είναι ο πιο ουσιαστικός, ο πιο εποικοδομητικός για να εξελιχθώ σαν άνθρωπος και σαν αθλήτρια.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις πριν πας σε ένα αγώνα;
Υπάρχει ολόκληρη ρουτίνα που ακολουθώ ευλαβικά πριν από κάθε αγώνα για να ετοιμάσω το κορμί μου, το μυαλό μου και την ψυχή μου. Ένα από τα πολλά πράγματα σε επίπεδο meditation που κάνω είναι να ανταλλάξω δυο-τρία μηνύματα αγωνιστικού και ψυχολογικού περιεχομένου με τον πατέρα μου.
Πόσο δυνατή είσαι ως χαρακτήρας;
Έχω την αίσθηση ότι πολλές φορές οδηγείσαι θέλοντας και μη στο να είσαι ή να φαίνεσαι δυνατός, να νικάς την αδυναμία που μπορεί να σε “σκοτώσει”. Σου αφήνει μια σκληράδα αυτό, ίσως αρχίζεις για να είσαι δυνατός να γίνεσαι πολύ σκληρός με τον εαυτό σου και τους άλλους. Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον αγώνα , τον πρωταθλητισμό από την υπόλοιπη ιδιοσυγκρασία μας, αλλά δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό.
Ο σάλος που έχει δημιουργηθεί γύρω από τις παρενοχλήσεις αθλητριών αλλά και γενικότερα πόσο σε επηρέασε προσωπικά;
Είναι καιρός να καθαρίσει η βρωμιά που υπάρχει σε όλους του χώρους. Θαυμάζω και στηρίζω όλες τις γυναίκες που βγήκαν με θάρρος να μιλήσουμε για κάτι τόσο σοβαρό. Πρέπει να βγουν στο φως όλες αυτές οι ιστορίες και να στηρίξουμε όλες αυτές τις βασανισμένες ψυχές. Πάντα όμως εξετάζοντας σοβαρά και τις πιθανότητες λασπολογίας. Η δικαιοσύνη πρέπει να αναζητείται και να είναι αμείλικτη όπου πρέπει.
Στο χώρο όπου κινείστε υπάρχουν αυτού του είδους τα περιστατικά;
Πιστεύω πως υπάρχουν όπως και σε όλους τους χώρους.
Σε περίπτωση που θα έπεφτε στην αντίληψη σου ένα τέτοιο περιστατικό, πώς θα αντιδρούσες;
Όποιος δεν μίλησε, πέθανε! Έχω μάθει στην ζωή μου να μην φοβάμαι να μιλήσω και ας ξέρω ότι μπορεί να μείνω μόνη. Δεν με φοβίζει να μείνω μόνη, υποστηρίζοντας τα πιστεύω μου και τις αξίες μου.
«Είναι καιρός να καθαρίσει η βρωμιά που υπάρχει σε όλους του χώρους. Θαυμάζω και στηρίζω όλες τις γυναίκες που βγήκαν με θάρρος να μιλήσουμε για κάτι τόσο σοβαρό. Πρέπει να βγουν στο φως όλες αυτές οι ιστορίες και να στηρίξουμε όλες αυτές τις βασανισμένες ψυχές».
Πόσο σε επηρέασε ο πατέρας σου, λόγω της αρμοδιότητας του ως προπονητής να ασχοληθείς με το μπάσκετ;
Ο πατέρας μου πάνω από όλα μου δίδαξε τις αξίες της ζωής. Είναι προπονητής ποδοσφαίρου και δάσκαλος. Από πολύ μικρή ηλικία μας άφηνε πάντα να λέμε την άποψη μας και δημοκρατικά αποφασίζαμε όλοι η οικογένεια για θέματα στο σπίτι. Ένιωσα, λοιπόν από μικρή ότι η άποψή μου, μετράει όποια ηλικία και να έχω, ότι και να υποστηρίζω, σωστό ή λάθος. Ποτέ δεν με οδήγησε ή με πίεσε να ασχοληθώ με κάτι επειδή το ήθελαν στην οικογένειά μου, ήθελα πιάνο, πιάνο, ήθελα αγγλικά, αγγλικά, ήθελα μπαλέτο (από εκεί ξεκίνησα !!!) μπαλέτο. Όλα ήρθαν όπως σας είπα την κατάλληλη στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο αβίαστα. Τώρα λίγο αθλητικό DNA;όσο να ‘ναι το κληρονομήσαμε με τον αδελφό μου…..
Λόγω του πατέρα σου, μπορούσες να επιλέξεις το ποδόσφαιρο γιατί δεν το έκανες;
Μου άρεσε και το ποδόσφαιρο πήγαινα μαζί του στο γήπεδο πολύ συχνά , αλλά μόλις μπήκα σε γήπεδο μπάσκετ, ήταν η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι έχεις μπροστά σου κάτι διαφορετικό.
Σε ποια χώρα σε βρίσκω αυτή την στιγμή;
Ισπανία.
Πότε σκοπεύεις να έρθεις στην Κύπρο;
Μετά το Ευρωμπάσκετ τον Ιούνιο, ελπίζω για λίγες μέρες να τα καταφέρω να έρθω. Ελπίζω και εύχομαι να μπορεί να έρθει η οικογένειά μου, όπως και στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ στην Τσεχία. Τουλάχιστον, να βρεθούμε έστω και σε ουδέτερο έδαφος.
Τι είναι αυτό που σου λείπει από τη γενέτειρα σου;
Οι παιδικοί φίλοι και συμμαθητές είναι πάντα στην καρδιά μου, άνθρωπος εν ο τόπος δεν λέμε στην Κύπρο;
Εάν δεν κάνω λάθος έχεις και έναν αδελφό. Ασχολείται και εκείνος με κάποιο άθλημα;
Ο Αλέξανδρος είναι ένα σπουδαίο παιδί. Δυστυχώς μεγαλώσαμε μακριά ο ένας από τον άλλο, ευτυχώς που η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα για καθημερινή επαφή , είναι ποδοσφαιριστής, πιανίστας πολύ καλός μαθητής και πολύ γοητευτικός, είμαι πολύ περήφανη για αυτόν.
