Η παρουσία του Γιώργου Βασιλείου ως Visual Communication Generalist άφησε ένα σημαντικό αποτύπωμα στον χώρο των Media και σε όλους όσοι τον γνώρισαν προσωπικά. Ο επικήδειος που διάβασε ο δημοσιογράφος Γιώργος Σαββινίδης ήταν βαθιά συγκινητικός, γεμίζοντας με δάκρυα τα μάτια των παρευρισκομένων.
Σήμερα, φίλοι και συγγενείς συγκεντρώθηκαν για να αποχαιρετήσουν τον 40χρονο Γιώργο Βασιλείου και να αποδώσουν τον τελευταίο φόρο τιμής. Η απώλεια ενός τόσο ταλαντούχου και αγαπητού ανθρώπου είναι μεγάλη, και η μνήμη του θα μείνει ζωντανή στις καρδιές όλων που τον γνώρισαν και εκτίμησαν την προσφορά του τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά.
Η ανάρτηση του Γιώργου Σαββινίδη αποπνέει σεβασμό και ευαισθησία, διευκρινίζοντας ότι η επιθυμία της οικογένειας του Γιώργου Βασιλείου είναι ο επικήδειος να επικεντρωθεί στη μνήμη και την τιμή του, παρά να εστιάσουν στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην υγεία του. Με την αναφορά στον καρκίνο και την αναγνώριση των αγώνων που δίνουν πολλοί άνθρωποι, ο Γιώργος Σαββινίδης δείχνει μια βαθιά ευαισθησία προς όλους εκείνους που αντιμετωπίζουν παρόμοιες προκλήσεις. Η στάση του να αποφύγει τις πικρές λεπτομέρειες της υγείας του εκλιπών δείχνει έναν σεβασμό προς την προσωπική του περιπέτεια και την επιθυμία της οικογένειας να διατηρήσει την αξιοπρέπεια και τη θετική εικόνα του εκλιπόντος.
«Γιώργο μου,
Σαν χθες κανονικά θα έφτιαχνα τη ρεβυθάδα που τόσο σου άρεσε και θα ερχόσασταν με τη Ζωή στο σπίτι να τη ρημάξουμε όλοι μαζί, με τη Δήμητρα και τον Φίλιππο. Ήταν η τελετουργία μας τουλάχιστον μια Κυριακή τον μήνα. Στις καλές εποχές.
Κυριακή έμελλε να λάβουμε και το μαύρο μαντάτο. Αυτό, που όσο κι αν η σκληρή πραγματικότητα θέλει να σου επιβάλει να προετοιμαστείς, πέφτει πάντα σαν κεραμίδα. Κατακούτελα.
Χαρισματικός, δημιουργικότατος, δοτικός, ευαίσθητος, φιλόζωος, ανοιχτόμυαλος, ντερμπεντέρης (θα γελούσες πολύ με αυτή τη λέξη).
Έτσι κι αλλιώς, εδώ και πάνω από έναν χρόνο το φαγητό ήταν μια από τις απλές απολαύσεις της ζωής που έπρεπε να στερηθείς. Το σκληρό τίμημα μιας άνισης μάχης. Μιας επίπονης διαδικασίας, κατά την οποία όλοι διατηρούσαμε άσβεστη την ελπίδα ότι η σιδερένια σου θέληση και η θετική σου ενέργεια θα σε έβγαζε τελικά νικητή. Αυτό που σε βρήκε ήταν σπάνιο και ύπουλο, σού αφαίρεσε και μια καλύτερη ποιότητα ζωής –που τόσο σου άξιζε- τις ύστατες μέρες σου κοντά μας. Εντούτοις υπέφερες αγόγγυστα, διατηρώντας το χιούμορ και την αισιοδοξία σου μέχρι το τέλος κι έχοντας πρώτιστη έγνοια να απαλύνεις το συναισθηματικό βάρος από τους αγαπημένους σου. Συγγενείς και φίλους.
Όμως, σε καμία περίπτωση δεν θα είναι αυτή η τελική εικόνα που θα μας μείνει από σένα, Τζώρτζη μου. Αυτή θα την εντυπώσει για πάντα στην καρδιά μας ο αντίλαλος από το καμπανιστό σου γέλιο, η δροσερή αύρα από τη φεγγερή σου περασιά από τις ζωές μας.
Μου έρχεται να αδειάσω ένα λεξικό με επίθετα για να δώσω μια μικρή μόνο αίσθηση από σένα, όπως σε έζησα: χαρισματικός, δημιουργικότατος, δοτικός, ευαίσθητος, φιλόζωος, ανοιχτόμυαλος, ντερμπεντέρης (θα γελούσες πολύ με αυτή τη λέξη). Και πάνω απ’ όλα αλέγρος, πρόσχαρος. Λεβέντης. Παιδί διαμάντι. Όσοι σε γνώρισαν έστω και λίγο, πιστεύω ότι συμφωνούν. Αυτό είναι που κάνει ακόμη πιο ανείπωτη την απώλεια και ακόμη πιο εκκωφαντικό το κενό που αφήνεις.
Παιδί διαμάντι. Όσοι σε γνώρισαν έστω και λίγο, πιστεύω ότι συμφωνούν. Αυτό είναι που κάνει ακόμη πιο ανείπωτη την απώλεια και ακόμη πιο εκκωφαντικό το κενό που αφήνεις.
Ήσουν μάστορας στο σχέδιο και το αγαπούσες. Όπως αγαπούσες και τη μουσική. Τραγουδούσες και ωραία. Πρόλαβες να παίξεις και μπάσο ζωντανά με τους Time Ride, τον Δεκέμβριο που ένιωσες λίγο καλύτερα, εκπληρώνοντας κι αυτή σου την επιθυμία. Πόση χαρά και ελπίδα μάς έδωσες τότε!
Είμαστε ευγνώμονες για τις στιγμές που περάσαμε μαζί σου. Τις ωραίες, αλλά και τις δύσκολες που μας έκαναν να σε αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο. Όλες οι στιγμές είναι πολύτιμες και θα μας θυμίζουν πόσο βαθιά έχεις ριζώσει στις καρδιές μας και πόσο σημαντικός υπήρξες για όλους μας.
Η απουσία σου θα είναι αισθητή, αγαπημένε μας. Οι στιγμές σιωπής θα γεμίζουν με αναμνήσεις και θα χρειαστεί χρόνος για να συνηθίσουμε, για να αποδεχτούμε ότι δεν θα ξανακούσουμε τη φωνή σου –που δεν την ξεχάσαμε έξι μήνες τώρα που την είχες χάσει. Θα αντλούμε κουράγιο από το θετικό σου πνεύμα, όχι για να σε λησμονήσουμε, αλλά για να μάθουμε να ζούμε χωρίς τη φυσική σου παρουσία.
Αδερφό δεν είχα ποτέ εξ αίματος, αλλά μπορώ να πω ότι μού τον έφερε η ζ(Ζ)ωή. Κυριολεκτικά. Κι έτσι σε θρηνώ και σε αποχαιρετώ, επώδυνα, με μόνο παυσίπονο τη σκέψη ότι η ζήση σου δεν ήταν κούφια και στεγνή, αλλά μοιράστηκες το χαμόγελό σου με τους ανθρώπους. Όσο έζησες, έβαλες μια φωτεινή -3D- πινελιά θετικότητας, μια πυκνή σταγόνα ομορφιάς σ’ αυτό τον άλαμπο και επίπεδο κόσμο. Αυτό είναι πραγματικά αξιοζήλευτο και μακάρι να μπορούσαμε να το πούμε για όλους στην ακροτελεύτια σούμα.
Έτσι θα σε θυμόμαστε και θα σε πεθυμούμε κι έτσι θα μας επισκέπτεσαι στα όνειρά μας. Θα σε κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Και ΜΑΓΚΑ μου, τώρα που θα ξαναγίνεις αστερόσκονη, μείνε ήσυχος ότι θα είμαστε δίπλα στην αγαπημένη σου Ζωή όσο δεν πάει».
