Την πρώτη της τηλεοπτική συνέντευξη στην Κατερίνα Καινούργιου και την εκπομπή της «Super Κατερίνα», παραχώρησε η Ιωάννα Παλιοσπύρου, η οποία πριν από περίπου ενάμιση χρόνο δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι από μία άλλη γυναίκα, με αποτέλεσμα από τότε να διανύει τον δικό της Γολγοθά.
Σε μια εξομολόγηση καρδιάς η άτυχη κοπέλα μοιράστηκε με το τηλεοπτικό κοινό το παρασκήνιο της κουβέντας, πώς την δέχτηκε η Ιωάννα στο σπίτι της Αννίτας Ναθαναήλ και τι σκεφτόταν πριν από τη συνάντηση τους.
Η Κατερίνα Καινούργιου εξομολογήθηκε ότι είχε μπει σε σκέψεις για το πώς θα ντυθεί έτσι ώστε να μη της δημιουργήσει περίεργα συναισθήματα, ωστόσο αυτό που τη συγκλόνισε ήταν οι κινήσεις της Ιωάννας να της φτιάξει τα μαλλιά όταν εκείνα ήταν χαλάσει για να φαίνεται όμορφη.
«Είναι μια ομαδική δουλειά και δεν το βλέπω ότι καρπώνομαι τίποτα. Δεν το είδα σαν επαγγελματική επιτυχία, ήθελα να γνωρίσω την Ιωάννα. Με βοήθησε πολύ η Σόνια Καζόνι στο να μιλήσει στην Ιωάννα. Όταν πήγα εκεί μου είπε ότι με παρακολουθεί τα τελευταία χρόνια. Μη βάζετε τίτλους, δεν υπάρχει ψυχαγωγία ή ενημέρωση. Είναι μια αληθινή κουβέντα».
Τα ερωτηματικά της κοπέλας είναι πολλά. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να πράξει αυτό το έγκλημα.
«Από την αρχή που έχει συμβεί η επίθεση από την πρώτη μέρα, ήταν το μεγαλύτερο ερωτηματικό το γιατί. Γιατί κάποιος να μου κάνει αυτό το κακό.. Ήταν μεγάλη απογοήτευση για εμένα και προσβολή. Αλλά μαζί με εμένα έχουν ταλαιπωρηθεί πολλοί άνθρωποι. Έχει ταλαιπωρηθεί η οικογένεια μου. Οι συνέπειες της επίθεσης είχαν αντίκτυπο και στην οικογένειά μου και στους φίλους μου. Ακόμα και στην εργασία μου. Ενώ όλοι ήμασταν εκεί, εκείνη επέλεξε να μην έρθει».
Η ίδια μιλά και για την κατηγορουμένη ότι δεν γνωρίζει εάν στην επομένη δίκη παρευρεθεί στο δικαστήριο.
«Δεν γνωρίζω αν θα παρευρεθεί στις 30 Σεπτεμβρίου. Όλη η συμπεριφορά της, που όλοι μας έχουμε δει από την αρχή της ιστορίας, είναι αυτή και δεν την έχει αλλάξει. Έχει μια στάση που δεν δείχνει ίχνος μεταμέλειας. Να έχει κατανοήσει τι έχει κάνει ή πόσο σοβαρό είναι. Διατηρεί μια στάση και μια απόσταση, σαν να μη την αφορά».
Η Ιωάννα μίλησε για την απόφασή της να δώσει το «παρών» στο δικαστήριο
«Οι περισσότεροι από τους δικούς μου ανθρώπους φοβήθηκαν αν μπορώ να το αντέξω και να το κάνω. Για εμένα ήταν μονόδρομος, γιατί θεωρώ ότι το οφείλω στον εαυτό μου και θα με βοηθήσω, το ότι βρίσκομαι εκεί και να καταλάβω και να ξεπεράσω σιγά σιγά όλο αυτό το σοκ που έχω υποστεί και να προχωρήσω παρακάτω. Ψυχολογικά, ενώ με επιβαρύνει, είναι ένας τρόπος που θα με βοηθήσει πιστεύω να προχωρήσω. Έτσι κι αλλιώς ήταν για εμένα δύσκολο, είμαι πολλούς μήνες στην απομόνωση και μακριά από τον κόσμο. Ειδικά όταν ξέρω ότι τα βλέματα είναι στραμμένα πάνω μου και ότι όλοι με κοιτάνε. Με σόκαρε ως ένα βαθμό δεν με τρόμαξε. Το ήξερα ότι θα συμβεί, το καταλαβαίνω και προσπάθησα να το διαχειριστώ με ψυχραιμία. Είχα τη διάθεση να μιλήσω γιατί ξέρω ότι ο κόσμος περιμένει να πω μια κουβέντα. Δεν κατάφερα να το κάνω κατά την είσοδό μου, αλλά όφειλα να τοποθετηθώ την ώρα που τελείωσε η δίκη».
Για το γεγονός ότι ο κ.Κεχαγιόγλου, συνήγορος της κατηγορούμενης ζήτησε να της μιλήσει: «Δέχτηκα, μου εξέφρασε τη συμπαράστασή του και απλά προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι είναι άλλος ο ρόλος του συνηγόρου και άλλος του ανθρώπου που καταλαβαίνει τον πόνο μου. Του είπα ότι το καταλαβαίνω και ότι δεν υπάρχει παρεξήγηση».
Για τις συνομιλίες της δράστιδος με κάποιες κυρίες που έδειχναν την εμμονή μαζί της: «Έχω ακούσει αναγκαστικά κάποια από αυτά. Είμαι άνθρωπος που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με αυτά, έχω πιο τετράγωνη λογική και δεν είμαι εμμονική».
Αν η κατηγορούμενη εμφανιστεί στη δίκη τι θα της πεις;
«Θα είμαι σε κάθε δικάσιμο. Το οφείλω και στον εαυτό μου και στους ανθρώπους μου. Θα ήθελα να είναι εκεί. Λυπάμαι που δεν βρίσκει το θάρρος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών της και να αναλάβει τις ευθύνες της. Με αυτή τη συμπεριφορά μόνο τη θέση της επιβαρύνει. Αποδεικνύει ξανά και ξανά το ότι είναι αμετανόητη».
Για τις φωτογραφίες που ανέβασε στο Instagram μετά τα χειρουργεία: «Όλο αυτό το διάστημα δέχομαι πάρα πολλά μηνύματα από τον κόσμο. Συνέχεια με ρωτάνε πώς είναι η υγεία μου, για τον πόνο. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να εξηγήσω, όμως επειδή ο καθένας μας δεν έχει ιατρικές γνώσεις, δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει να πέφτει πάνω σου καυστικό υγρό. Δεν καταλαβαίνει ότι έχω εγκαύματα που μου τα καθάρισαν. Υπάρχει εντύπωση ότι έχω τραυματιστεί και σε λίγο καιρό θα είμαι καλά. Στην προσπάθειά μου να εξηγήσω τη ζημιά και το εύρος της και ότι δεν διορθώνεται, αποφάσισα με την εικόνα να δώσω να καταλάβουν πόση ζημιά έχει γίνει».
Πώς ένιωσες όταν είδες τις φωτογραφίες μετά τα πρώτα χειρουργεία;
«Ήταν τόσες πολλές οι σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου. Αρχικά πριν δω τις φωτογραφίες μου είχα ρωτήσει τη γιατρό μου να μου εξηγήσει τι μου έχει συμβεί και πώς θα αποκατασταθεί η βλάβη πάνω μου. Προσπάθησε να μου εξηγήσει αλλά όταν είδα τις φωτογραφίες κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για εκείνη να μου εξηγήσει το μέγεθος και το βάρος της ζημιάς και την προσπάθεια που έκαναν για να πετύχουν όλα τα μοσχεύματα. Το δεύτερο είναι ότι αυτές τις εικόνες η μητέρα μου έπρεπε να βρίσκει το θάρρος να τις αντιμετωπίζει κάθε μέρα. Έπρεπε να βρίσκει το κουράγιο να φέρεται φυσιολογικά μπροστά μου, να μη δείχνει τον πόνο της και να με κάνει να αισθάνομαι ήρεμη και ότι όλα θα πάνε καλά. Το τρίτο είναι ότι κατάλαβα πόσο κοντά έφτασα στον θάνατο. Συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που σώθηκα και δυστυχώς είναι ένας τρόπος να συνειδητοποιώ κάθε φορά που τις βλέπω, ότι δεν θα μπορέσω να είμαι ξανά όπως ήμουν».
Πότε είδες τον εαυτό σου για πρώτη φορά;
«Πριν βγω από το νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας δεν είχα δει καθόλου την εικόνα μου, ούτε το πρόσωπό μου, ούτε τα χέρια μου και το σώμα μου. Στις αλλαγές γυρνούσα το κεφάλι μου. Όσο πλησίαζε η ώρα του εξιτηρίου, οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι με πίεζαν να κάνω την κίνηση να δω τον εαυτό μου. Εγώ δεν ήμουν έτοιμη, όμως ήταν ένα βήμα που έπρεπε να κάνω πριν φύγω από την ασφάλεια του νοσοκομείου. με βοήθησε η γιατρός μου, μου έδειξε κάποιες πρώτες φωτογραφίες και μετά το έκανα μαζί της. Έγινε σταδιακά και προσεκτικά. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Δεν μπορεί να προετοιμαστεί κανείς για αυτό. Εμένα μου πήρε πολύ καιρό να αντιληφθώ την εικόνα μου. Έψαχνα να βρω τον εαυτό μου πάνω από την εικόνα. Μου πήρε πολύ καιρό να αντιληφθώ ότι δεν θα ξαναδώ την εικόνα μου όπως την ήξερα».
«Η γιατρός μου, μου είχε πει ότι ο σωματικός πόνος ξεχνιέται, ο ψυχικός δεν ξεπερνιέται. Είναι και ήταν αφόρητοι οι πόνοι κάθε φορά που πρέπει να κάνω μια θεραπεία ή κάποιο χειρουργείο. Είχα περάσει πολύ δύσκολη περίοδο στο νοσοκομείο, αμέτρητες φορές λύγισα. Όταν ήταν να μου πάρουν αίμα, επειδή δεν έχω φλέβες στα χέρια ήταν το χειρότερό μου. Ακόμα με τρομάζει όταν πρέπει να το κάνω. Το δεύτερο που θυμάμαι είναι στα πρώτα χειρουργεία. Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με κανέναν, να μιλήσω. Δεν ήθελα να μάθω λεπτομέρειες. Προσπαθούσα να μου δώσω κουράγιο λέγοντάς μου ότι δεν έχει τίποτα να φοβάσαι, γιατί το χειρότερο είναι να πεθάνεις, το οποίο είναι το ίδιο για εσένα. Εξίσωνα τον κίνδυνο του χειρουργείου που είναι ο θάνατος με την κατάσταση που βρισκόμουν. Σκεφτόμουν ότι μόνο καλό μπορεί να σου κάνει το χειρουργείο. Είναι το ίδιο σαν να έχεις πεθάνει οπότε μη φοβάσαι».
