Η φετινή αποφοίτηση στο Ιδιωτικό Σχολείο Forum δεν ήταν μια συνηθισμένη τελετή. Ήταν μια στιγμή βαθιάς μνήμης και σιωπηλής συγκίνησης· μια στάση του χρόνου για να θυμηθούν όλοι μια ψυχή που έφυγε πολύ νωρίς, αλλά δεν χάθηκε ποτέ.
Ανάμεσα σε μαθητές, γονείς και καθηγητές, η παρουσία της 14χρονης Λίλη Κυριάκου ήταν πιο ζωντανή από ποτέ. Το πλατύ, γεμάτο ανθρωπιά χαμόγελό της, η ανεμελιά και τα όνειρά της φωτίζουν ακόμη κάθε γωνιά της αυλής που περπάτησε, ονειρεύτηκε. Η φετινή αποφοίτηση ήταν για πολλούς μια μέρα που η ζωή και η μνήμη συναντήθηκαν ξανά, εκεί, στον «Κήπο της Λίλης». Για 13 χρόνια, η Λίλη έτρεξε, έπαιξε, αγάπησε. Και κάθε φορά που ο άνεμος φυσά η αμυγδαλιά του κήπου της, μοιάζει να ψιθυρίζει το όνομά της σε όλη την αυλή.
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
Η γιαγιά της Λίλη, καθ’ όλη τη διάρκεια, τα μάτια της ήταν βουρκωμένα. Μια γιαγιά δεν ξεχνά ποτέ…
Αυτά τα λουλούδια δεν είναι απλά ένα μπουκέτο. Είναι η αγάπη των φίλων της Λίλης, που ακόμη και τώρα δεν την ξεχνούν.
«Έχω το ίδιο γέλιο μαζί της», λέει, και γελάει δυνατά, μα ο πόνος είναι ριζωμένος βαθιά, σαν την αμυγδαλιά που ανθίζει ξανά κάθε άνοιξη.
Η φετινή αποφοίτηση δεν ήταν μόνο ένας αποχαιρετισμός. Ήταν μια υπόσχεση: να ζούμε με ευγνωμοσύνη, να κρατάμε τη μνήμη ζωντανή, να αγαπάμε βαθιά. Στην καρδιά της τεράστιας αυλής, κάτω από την αμυγδαλιά, η διεύθυνση δημιούργησε τον «Κήπο της Λίλης». Ένα γυάλινο περίβλημα προστατεύει ένα πέτρινο βιβλίο, όπου δεκάδες χέρια άφησαν λόγια, σκέψεις, υποσχέσεις — πως αυτή η ψυχή δεν θα ξεχαστεί ποτέ από όσους τη γνώρισαν και την αγάπησαν. Η μητέρα της, ξέρει καλά πως η Λίλη δεν θα ήθελε θλίψη. «Έχω το ίδιο γέλιο μαζί της», λέει, και γελάει δυνατά, μα ο πόνος είναι ριζωμένος βαθιά, σαν την αμυγδαλιά που ανθίζει ξανά κάθε άνοιξη.
Η κ. Αντιγόνη Τζιαπούρα, η δυνατή γυναίκα-διευθύντρια του Forum, με την ευαισθησία που τη διακατέχει, στάθηκε δίπλα στη Μαίρη Κυριακού σε όλη τη διαδρομή της Λίλης, από την αρχή μέχρι σήμερα, χωρίς να λείψει ούτε στιγμή.αρχή μέχρι σήμερα, χωρίς να λείψει στιγμή. Σε έναν κόσμο που αλλάζει, κάποιες αξίες μένουν σταθερές. Ήταν εκεί, και αυτό λέει πολλά.
Στην τελετή, η μητέρα της, Μαίρη Κυριάκου, η γιαγιά της Ελίζαμπεθ που φέρει και το όνομά της, και ο παππούς της στάθηκαν παρόντες — για να τιμήσουν τη Λίλη με τον δικό τους τρόπο. Να δουν έστω, έστω για μια στιγμή, μέσα από τα μάτια των καθηγητών και των φίλων της, πώς θα ήταν αν η Λίλη βρισκόταν εκεί, ανάμεσα στους αριστούχους, να περπατά με περηφάνια στο βάθρο.Η διευθύντρια του σχολείου, κα Αντιγόνη, στάθηκε διακριτικά δίπλα στην οικογένεια, αποδεικνύοντας ότι το Forum δεν ξεχνά ποτέ τα παιδιά του — ούτε εκείνα που γεμίζουν σήμερα τις τάξεις, ούτε εκείνα που άφησαν πίσω τους το πιο φωτεινό χαμόγελο.
Καθηγητές και μαθητές έσπευσαν να την αγκαλιάσουν. Κάποιοι, από ντροπή ή αμηχανία, έμειναν μακριά. Όμως η Μαίρη στάθηκε όρθια, με το σθένος μιας μάνας που μετατρέπει τον πόνο της σε φως. Η Μαίρη Κυριάκου έχει καταγράψει όλη την πορεία της Λίλη, από το νοσοκομείο μέχρι το τελευταίο της χαμόγελο, σε ένα βιβλίο που σύντομα θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Ένα βιβλίο γεμάτο αλήθεια, δάκρυα, αγωνία — μα πάνω απ’ όλα αγάπη.
Η Μαίρη, θέλοντας να τιμήσει τη Λίλη, βράβευσε έναν τελειόφοιτο μαθητή, αφιερώνοντάς του το βραβείο εις μνήμην της.
Η Μαίρη δεν σταματά εδώ. Ετοιμάζει δράσεις για να στηρίξει άλλους «μικρούς ήρωες» που δίνουν καθημερινά τις ίδιες μάχες με τη Λίλη. Τα έσοδα από το βιβλίο της και τις πρωτοβουλίες της σε παιδιά που χρειάζονται ελπίδα, δύναμη και την ευκαιρία να συνεχίσουν να ονειρεύονται.
«Σήμερα, αποφοιτούμε. Μαζί σου, Λίλη.»
Τα λόγια των φίλων της για την αποφοίτηση της/τους
Φωτογραφία: LIASI
Γιώργος Νέγκογλου
Ήρθε η ώρα. Ένας ακόμη κύκλος ολοκληρώνεται και ο καθένα από εμάς επιλέγει τον δικό του δρόμο. Παρ’ όλα αυτά νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για έναν άνθρωπο που αγαπώ, μια φίλη, που δυστυχώς δεν είναι πια κοντά μας. Η Λίλη αποχαιρέτησε τον κόσμο αυτό πριν από 4 χρόνια και μου είναι δύσκολο να προχωρήσω, γνωρίζοντας ότι δεν είχα την ευκαιρία να της πω ένα αντίο. Σ΄ ευχαριστώ για όλα. Έδωσες στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, χρώμα και ουσία και οι στιγμές που ζήσαμε μαζί θα αποτελούν πάντα μια γλυκιά ανάμνηση.
Αναστασία Στυλιανού
Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν πόσο μας λείπει η Λίλη. Υπάρχουν όμως αναμνήσεις που μας συντροφεύουν και την κρατάνε ζωντανή. Αυτή την ξεχωριστή μέρα, σ΄ αυτό το σχολείο που μας έδωσε την ευκαιρία να γνωριστούμε, η Λίλη βρίσκεται μαζί μας. Στο μυαλό όλων μας θα είναι ένα άτομο ευχάριστο, πάντα χαμογελαστή, αυτή που μας έμαθε τι σημαίνει να αντιμετωπίζεις τα δύσκολα με αισιοδοξία. Θα είσαι πάντα στην καρδιά μας και σε αγαπάμε Λίλη.
Ιόλη Πηλιά Αλεξάνδρου
Το πιο γλυκό άτομο που έχω γνωρίσει, ένα κορίτσι που ήταν δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα. Η Λίλη ήταν αυτή που μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ. Ήταν και θα είναι πάντα η καλύτερη μου φίλη, ο λόγος που θα πιστεύω στον εαυτό μου. Ήταν αυτή που έκανε τα πάντα για να χαμογελώ και δεν σταματούσε ποτέ να με στηρίζει. Μαζί της μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να φοβάμαι ότι μπορεί να με κρίνει. Την αγαπώ και κάθε φορά που έρχεται στο μυαλό μου αναπολώ όλες τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Θα είμαι πάντα ευγνώμων που υπήρξε κομμάτι της ζωής μου.
Μαρία Χριστοφόρου
Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας καταλάβαμε πως η Λίλη ήταν ένα κορίτσι γεμάτο ενέργεια. Είχε αυτόν τον καταπληκτικό τρόπο να ξέρει ακριβώς τι θέλει και να το λέει χωρίς δισταγμό. Αρχικά δεθήκαμε μέσα από τα anime και απ’ εκεί οι ομαδικές μας συνομιλίες έγιναν ένας μικρός δικός μας κόσμος γεμάτος αστεία, ανόητες μάχες για το ποιος χαρακτήρας είναι καλύτερος, ένας χώρος όπου μπορούσαμε να μοιραστούμε τις ανησυχίες μας. Ήταν τόσο ευγενική, με ένα ιδιαίτερο χιούμορ κάνοντας κάθε συζήτηση συναρπαστική. Κοιτάζοντας πίσω, νιώθω τυχερή που συναντηθήκαμε. Έκανε εκείνες τις στιγμές που περάσαμε μαζί πιο φωτεινές και πάντα θα χαμογελώ όταν τις σκέφτομαι.
Φωτογραφία: LIASI
Ευανθία Έκτωρος
Δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να προσθέσω. Το μόνο πράγμα που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως η Λίλη ήταν και είναι ένα από τα σπουδαιότερα άτομα που είχα την τύχη να γνωρίσω. Με φάρο τη δικαιοσύνη, την ισότητα, αλλά και την αγάπης της για τη ζωή, η Λίλη ονειρευόταν ένα καλύτερο μέλλον. Ζούσε όμως το παρόν με την οικογένεια και τους φίλους της, απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή. Φεύγοντας λοιπόν από εδώ σας ζητώ να κρατήσετε τις καλές στιγμές. Γιατί αυτό θα έκανε η Λίλη, η οποία βρίσκεται απόψε στο πλάι μας με εκείνο το χαμόγελο που αν και δεν μπορούμε να δούμε, μας γεμίζει ασφάλεια κι ελπίδα σε κάθε μας δύσκολη στιγμή. Αυτή τη Λίλη θα θυμόμαστε όλοι, γεμάτη φως και αγάπη.
Φίλιππος Σαββινίδης
Καθώς κλείνει το κεφάλαιο της μαθητικής μας ζωής, θέλω να πω λίγα λόγια για τη Λίλη. Δεν είναι μαζί μας, αλλά έχει αφήσει το δικό της αποτύπωμα στις ζωές όλων μας. Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα και όταν δεν είναι εδώ, επηρεάζουν τη ζωή μας και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Η Λίλη πάντα ήθελε να βοηθάει και να φροντίζει, ώστε να μην είναι κανένας δυστυχισμένος. Πιστεύω πως ακόμη και τώρα φροντίζει να μένω χαρούμενος κι προσγειωμένος. Τη θυμάμαι με σεβασμό κι εκτίμηση και ξέρω πως με τον δικό της τρόπο συνεχίζει να είναι παρούσα στις σκέψεις μου.
Μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις, αλλά μια μεγάλη αγκαλιά δεν μετριέται με αριθμούς.
Τα τραγούδια που ερμήνευσαν οι μαθητές, αφιερωμένα στη Λίλη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
