Ο αγαπημένος ηθοποιός Σπύρος Σταυρινίδης έφυγε από τη ζωή το πρωί του Σαββάτου, 13 Απριλίου 2025, σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο της Κύπρου και της Ελλάδας. Δεν αποφάσισε απλώς να γίνει ηθοποιός· η υποκριτική γεννήθηκε μέσα του σχεδόν ανεπαίσθητα, σαν ένας σπόρος που φυτεύτηκε στα παιδικά του χρόνια και άνθισε σιγά σιγά, παρακολουθώντας τον μεγάλο του αδελφό, Τάκη, να ακολουθεί τον ίδιο δρόμο.
Ο Τάκης Σταυρινίδης ήταν εκείνος που πρώτος διάλεξε τον δρόμο της υποκριτικής, σπουδάζοντας στην Κύπρο και μετά στην Αθήνα, μαζί με μια παρέα που έμελλε να σημαδέψει το κυπριακό θέατρο: ο Νίκος Χαραλάμπους, ο Στέλιος Καυκαρίδης, η Βούλα Πελεκάνου, ο Αντρέας Μουσουλιώτης, ο Νεόφυτος Νεοφύτου, η Τζένη Γαϊτανοπούλου.
«Σε ηλικία 79 ετών έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ηθοποιός Σπύρος Σταυρινίδης, που τον γνώρισαν καλύτερα οι παλαιότεροι και καλά οι νεότεροι»
Με την Βούλα Πελεκάνου
Ο νεαρός τότε Σπύρος, μαθητής Τεχνικής Σχολής με στόχο να γίνει ηλεκτρολόγος όπως ο πατέρας του, παρατηρούσε με δέος αυτούς τους νέους καλλιτέχνες. Χωρίς να το καταλάβει, η σπίθα άναψε μέσα του. Και αυτή η σπίθα έγινε φλόγα. Όταν έχασε τον πατέρα του στα 18 του, λίγο πριν καταταγεί στον στρατό, η ζωή του άλλαξε ρότα. Αντί να συνεχίσει τη δουλειά του πατέρα του, ακολούθησε τελικά τα χνάρια του αδελφού του.
Σπούδασε αρχικά στη δραματική σχολή του Εύη Γαβριηλίδη στην Κύπρο και στη συνέχεια στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν στην Αθήνα. Εκεί, όπως λέει, βρέθηκε στον «ναό» της υποκριτικής. Είδε τον ίδιο τον Κουν να σκηνοθετεί, είχε δασκάλους σπουδαίους και έζησε από κοντά μια θεατρική εμπειρία που τον διαμόρφωσε καθοριστικά. Συμμετείχε μάλιστα και σε έργο υπό τη σκηνοθεσία του Κουν – εμπειρία που κουβαλούσε πάντα με ευγνωμοσύνη.
Έπειτα από μερικά χρόνια στην Αθήνα, επέστρεψε στην Κύπρο. Δούλεψε στο Θεατράκι του ΡΙΚ, στον ΘΟΚ, και μετά τον πόλεμο, γύρισε ξανά στο Θέατρο Τέχνης. Εκείνα τα χρόνια τα θυμάται ως από τις πιο δημιουργικές και ευτυχισμένες του. Παίζοντας δίπλα σε κορυφαίους ηθοποιούς, «έκλεψε» τέχνη και ψυχή. Δεν δίσταζε να παραδεχτεί πόσο τυχερός στάθηκε, έχοντας δίπλα του ανθρώπους που τον βοήθησαν να εξελιχθεί. Ξεχώριζε παραστάσεις – δύσκολη υπόθεση για έναν άνθρωπο που αγάπησε βαθιά κάθε ρόλο. Όμως, οι Ικέτιδες του Ευριπίδη με τον ΘΟΚ, σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους, ήταν μια παράσταση-σταθμός. Ο ίδιος ενσάρκωσε τον Αγγελιοφόρο με έναν τρόπο τόσο ιδιαίτερο, που συζητήθηκε και ξεχώρισε. Ήταν μια από τις παραστάσεις που τον σημάδεψαν.
Όμως η πορεία του δεν σταμάτησε στο θέατρο. Συμμετείχε και σε σημαντικές κινηματογραφικές παραγωγές. Ο Αιώνιος Φοιτητής χάρισε μια ξεχωριστή διάκριση στον Σπύρο, ενώ συνεργάστηκε με καταξιωμένους δημιουργούς όπως ο Περικλής Χούρσουγλος και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Στην ταινία Αυτή η νύχτα μένει, η συμβολή του ήταν σημαντική, έστω κι αν… το όνομά του ξεχάστηκε στα credits – κάτι που ο ίδιος αντιμετώπισε με χιούμορ και ευγένεια.
«Στη ηλικία σου δεν πρέπει να κάνεις αυτά τα πράγματα», εκείνος τους απαντούσε: «Ποια ηλικία;»
Ερμήνευσε με επιτυχία αναρίθμητους ρόλους σε έργα του ελληνικού, κυπριακού και διεθνούς δραματολογίου, σύγχρονου, κλασσικού και αρχαίου δράματος. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Διαγόρα Χρονόπουλο, Χρήστο Σιοπαχά, Στέφανο Κοτσίκο, Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, Νίκο Χαραλάμπους κ.ά. Έλαβε μέρος, μεταξύ άλλων, στις παραστάσεις του ΘΟΚ «Μήδεια», «Σαμία», «Ο καπετάν Γιακουμής», «Ειρήνη», «Άτταλος ΙΙΙ», «Όθελλος», «Οιδίπους Τύραννος», «Στης Κύπρου το Βασίλειο», «Ο δρόμος για την Μέκκα», «Ικέτιδες», «Πλούτος», «Ηλέκτρα», «Δύσκολος», «Ορέστης», «Βάτραχοι», «Φοίνισσες», «Λυσιστράτη», «Ειρήνη», «Του κάτω κόσμου τα καμώματα», «Μήδεια», «Μυρμιδόνες, Νηρηΐδες, Φρύγες», «Η αγάπη της Μαρικκούς», «Αγαμέμνων», «Έξη πρόσωπα ζητούν συγγραφέα», «Η λοκαντιέρα», «Με το ίδιο μέτρο», «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ».
Στον κινηματογράφο έλαβε μέρος στις ταινίες μεγάλου μήκους «Kalabush» (Α. Φλωρίδης και Θ. Νικολαΐδης), «Η Νοσταλγός» (Ελ. Αλεξανδράκη), «Εργένης και Delivery» (Ν. Παναγιωτόπουλος), «Αιώνιος Φοιτητής» (Β. Σεϊτανίδης), «Μάτια από Νύχτα» (Π. Χούρσογλου) κ.ά. Συνεργάστηκε επίσης με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, με ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, σε ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα, σε τηλεταινίες και τηλεοπτικές σειρές.
Πάντα όμως, όσο κι αν συνεργάστηκε με μεγάλους ηθοποιούς, εκείνον τον συγκινούσε να δίνει ευκαιρίες στους νέους. Είχε το ταλέντο να διακρίνει τη σπίθα, ακόμη και μέσα από αβέβαιες ερμηνείες. Ήξερε ότι οι νέοι χρειάζονται καθοδήγηση, εμπιστοσύνη, ανθρώπους που να πιστέψουν σε αυτούς. Και αυτό έκανε, με συνέπεια και σεμνότητα. «Είναι μέρος της αποστολής μου σαν καλλιτέχνης», έλεγε. Να δίνει τη σκυτάλη. Να φωτίζει τους επόμενους.
Και όσο για την ηλικία; Δεν την ένιωθε. Παρόλο που οι φίλοι του τού έλεγαν πως «στην ηλικία σου δεν πρέπει να κάνεις αυτά τα πράγματα», εκείνος τους απαντούσε: «Ποια ηλικία;» και τους άφηνε να σιωπούν. Η ψυχή του δεν γνώριζε από χρόνια. Ζούσε τη ζωή του με πάθος, με ένταση, με ανεξάντλητη ενέργεια – από την πρώτη του παράσταση μέχρι την τελευταία του κουβέντα.
Ο ηθοποιός που δεν φοβήθηκε να ζήσει
Ο άνθρωπος που αγάπησε το θέατρο και το υπηρέτησε με σεβασμό, βάθος και αυθεντικότητα. Που δεν φοβήθηκε να ζήσει. Που δεν λογάριασε τη φθορά, αλλά την τέχνη. Και κανένα βραβείο δεν έχει σημασία, αν δεν συνοδεύεται από την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου είχε αναφέρει κάποτε σε συνέντευξη του. Ο κόσμος τον αναγνώρισε. Τον αγάπησε. Τον τίμησε. Κι αυτό είναι το πιο μεγάλο βραβείο απ’ όλα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
