Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις. Από τη μια, μας λένε να είμαστε ο εαυτός μας, να τολμάμε, να ζούμε αυθεντικά. Από την άλλη, όταν κάποιοι το κάνουν, βρίσκονται να απολογούνται για το ποιοι είναι. Προσωπικά, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει ένας άνθρωπος να βγαίνει στους δρόμους για να φωνάξει τη σεξουαλική του ταυτότητα. Γιατί να χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι «διαφορετικός», όταν το μόνο που ζητά είναι να τον αφήσουν να ζήσει όπως γεννήθηκε;
Οι ετεροφυλόφιλοι δεν χρειάζεται να βγαίνουν να φωνάξουν… ότι είναι άντρες ή γυναίκες, ούτε να εξηγήσουν σε ποιον στρέφονται συναισθηματικά ή ερωτικά. Και όμως, η κοινωνία συχνά δεν αφήνει σε ησυχία εκείνους που θέλουν απλώς να αγαπούν διαφορετικά.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Εκείνους που γεννήθηκαν έτσι – όχι ως μόδα, ούτε ως πείραμα ή σύγχυση – αλλά από τη φύση τους.
Κατανοώ ότι για μια μητέρα, για μια οικογένεια, ίσως να είναι δύσκολο να αποδεχτεί την αλήθεια του παιδιού της. Μα η αποδοχή δεν είναι απλώς πράξη αγάπης – είναι ευθύνη. Γιατί το παιδί σου δεν αλλάζει επειδή δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις. Είναι ήδη αυτό που είναι. Και το πιο τίμιο που μπορείς να κάνεις είναι να σταθείς δίπλα του, όχι απέναντί του. Και πιο τίμιο είναι να παραδεχτεί ότι είναι «διαφορετικός».

Κανείς δεν οφείλει να αποδείξει ποιος είναι. Αρκεί να ζει την αλήθεια του, χωρίς να κρύβεται, χωρίς να προσποιείται. Δεν υπάρχει τίποτα πιο άδικο από το να μεγαλώνεις παιδιά σε μια ζωή που δεν σε εκφράζει. Το ήθος, ο σεβασμός, η αγάπη – δεν έχουν φύλο. Έχουν πρόσωπο. Το δικό σου.
Είμαι επίσης από εκείνους που πιστεύουν πως δεν αξίζει κανείς να ζει σε ψέμα.Δεν είμαι υπέρ ενός γάμου όταν ο ένας από τους δύο ξέρει – μέσα του – ότι δεν μπορεί να αγαπήσει τον άλλον όπως χρειάζεται. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ξέρεις πως ο σύντροφός σου, αυτός με τον οποίο χτίζεις οικογένεια, ζει μια άλλη αλήθεια. Όχι από προδοσία, αλλά από φόβο.
Πολλές σχέσεις λειτουργούν και επιβιώνουν χωρίς σεξουαλική επαφή, βασιζόμενες σε βαθύτερη συναισθηματική σύνδεση. Η αγάπη, λοιπόν, δεν πρέπει να ταυτίζεται με τη σεξουαλικότητα, ενώ η ευτυχία και η πληρότητα σε μια σχέση εξαρτώνται κυρίως από το χαρακτήρα και την αμοιβαία κατανόηση των συντρόφων.
Σε μια εποχή που η σεξουαλικότητα συχνά συνδέεται άμεσα με την έννοια της αγάπης, πολλοί αναρωτιούνται γιατί ακόμη και στην ενήλικη ζωή η ανάγκη για ερωτική επαφή θεωρείται βασική προϋπόθεση μιας σχέσης. Ειδικοί και ψυχολόγοι υπογραμμίζουν πως η αγάπη δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη σεξουαλική διάσταση, αλλά περιλαμβάνει στοιχεία όπως η εμπιστοσύνη, η τρυφερότητα και η αμοιβαία αποδοχή.
Σε μια κοινωνία που συχνά χωρίζεται ανάμεσα σε παραδοσιακές αξίες και νέες προσεγγίσεις, το πιο σημαντικό δεν είναι αν ένας άνδρας αγαπά έναν άνδρα ή μια γυναίκα αγαπά μια γυναίκα. Το πραγματικό ζήτημα είναι η ποιότητα του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας. Δεν χρειάζεται να αποδεχτούμε μια συγκεκριμένη μορφή σχέσης ως «καλύτερη» ή «προοδευτική» για να σεβαστούμε την επιλογή του άλλου. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να ζει και να αγαπά ελεύθερα, σύμφωνα με την αλήθεια του, χωρίς κριτική ή αποκλεισμό.
Το ήθος, ο σεβασμός, η ειλικρίνεια και η αγάπη είναι αυτά που καθορίζουν την ουσία μιας σχέσης και όχι το φύλο ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός των συντρόφων. Στο τέλος, αυτό που έχει αξία είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η αμοιβαία κατανόηση. Ας δώσουμε λοιπόν έμφαση στον άνθρωπο, στην αγάπη και στην αποδοχή — εκεί βρίσκεται η αληθινή πρόοδος της κοινωνίας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: