Η συγγραφή για τον Περικλή Σπύρου αποτελεί έναν τρόπο απόδρασης από τον ρεαλισμό του επαγγέλματος του. Είναι η στιγμή που αφήνει τα λογιστικά φύλλα και τους υπολογισμούς, επιτρέποντας στον εαυτό του να δημιουργήσει, να εκφράσει συναισθήματα και να δώσει ζωή στις ιδέες του..
Μία από τις σημαντικότερες συγγραφικές στιγμές του Περικλή Σπύρου ήταν η δημιουργία του μυθιστορήματος «Έρωτας στην Πόλη», ένα έργο που γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Η Κωνσταντινούπολη, με τη μοναδική της αύρα, έγινε για τον συγγραφέα το απόλυτο σκηνικό έμπνευσης. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, κατάφερε να αποτυπώσει την αίσθηση ενός αιώνιου ταξιδιού στον χρόνο και τον τόπο, δημιουργώντας χαρακτήρες και πλοκές που φέρουν το αποτύπωμα της μαγείας της Πόλης. Η συγγραφή, για εκείνον, απαιτεί κόπο, έμπνευση και αφοσίωση, αλλά του προσφέρει το αντίβαρο στην καθημερινότητά του και του επιτρέπει να εξερευνά και να εκφράζει τις πιο δημιουργικές του πτυχές.
Ο Περικλής Σπύρου είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που καταφέρνει να παντρέψει την πειθαρχία και τη μεθοδικότητα της δουλειάς του με την ανεξάντλητη φαντασία του γραψίματος, αποτελώντας έμπνευση για όσους επιδιώκουν να βρουν τη δική τους «διέξοδο» στην καθημερινότητά τους.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια των δώδεκα χρόνων συγγραφής του «Έρωτας στην Πόλη»;
Μια συνεχόμενη, στείρα, συγγραφική ανομβρία – writer’s block, όπως λέμε και στην Κύπρο. Τυχερός στην ατυχία μου, ακολούθησε η πανδημία η οποία λειτούργησε καταλυτικά στο να επανέλθω με περισσότερη θέληση, πείσμα αλλά και έμπνευση στην συγγραφή του έργου.
Πώς ισορροπείτε την επαγγελματική σας καριέρα ως ορκωτός λογιστής με τη συγγραφική σας δημιουργία;
Το ένα βοηθάει άλλο. Το γράψιμο ξεκουράζει, αποφορτίζει, χαλαρώνει. Είναι το αντίβαρο στον ωμό ρεαλισμό της καθημερινότητας. Από την άλλη, εκτός και αν κάποιος είναι διάσημος συγγραφέας, μόνο βιοποριστικό δεν μπορεί να είναι ως επάγγελμα. Οπότε, η επαγγελματική καριέρα είναι αναγκαία για να χρηματοδοτεί το χόμπυ. Δεδομένου δε του ότι ο χρόνος είναι χρήμα, και από την οπτική γωνία του λογιστή, το κόστος της συγγραφής είναι πολύ υψηλό!
«Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη, είναι το Α και το Ω αυτού του βιβλίου. Θα έλεγα ότι η ίδια με πήρε από το χέρι και με ταξίδεψε μαζί της. Η Πόλη δημιούργησε την πλοκή, η Πόλη προικοδότησε τους χαρακτήρες με τα προτερήματα και τα κουσούρια τους, η Πόλη φιλοτέχνησε τις εικόνες».
Ο «Έρωτας στην Πόλη» είναι το τρίτο λογοτεχνικό σας έργο. Πώς αισθάνεστε ότι έχει εξελιχθεί το συγγραφικό σας ύφος από το πρώτο σας βιβλίο έως σήμερα;
Θα ήθελα να πιστεύω ότι το έχει ωριμάσει. Περισσότερες εμπειρίες, περισσότερα ερεθίσματα. Πιο πολλά αναγνώσματα που εμπλουτίζουν το υπόβαθρο. Πιο πολλή υπομονή στην δημιουργία, στην ύφανση μια σκηνής, στην δόμηση ενός κεφαλαίου. Ελπίζω να συμφωνούν μαζί μου και οι αναγνώστες!
Η Κωνσταντινούπολη παίζει σημαντικό ρόλο στο βιβλίο σας. Πώς επηρέασε αυτή η πόλη την πλοκή και τους χαρακτήρες σας;
Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη, είναι το Α και το Ω αυτού του βιβλίου. Θα έλεγα ότι η ίδια με πήρε από το χέρι και με ταξίδεψε μαζί της. Η Πόλη δημιούργησε την πλοκή, η Πόλη προικοδότησε τους χαρακτήρες με τα προτερήματα και τα κουσούρια τους, η Πόλη φιλοτέχνησε τις εικόνες. Πολλοί αναγνώστες που διάβασαν το βιβλίο (το ένα δεν εξυπακούει το άλλο) με ρώτησαν αν έζησα εκεί, αν έχω ρίζες Πολίτικες, πόσες φορές την επισκέφθηκα και ούτω καθ’ εξής. Και η απάντησή μου, αν και έμμεση, είναι απλή: Μέσα από αυτό το μαγικό ταξίδι που μου χάρισε η Πόλη, πλέον νιώθω και εγώ Ρωμιός.
Έχετε επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη για να πάρετε τον παλμό της πόλης και να αντλήσετε έμπνευση για το βιβλίο σας, ή βασιστήκατε σε ιστορικές και πολιτισμικές αναφορές για τη δημιουργία της ατμόσφαιρας;
Και τα δύο. Αν και περπάτησα μόλις άπαξ στους δρόμους της βασιλεύουσας, είναι μέσα από την ενδελεχή μελέτη που βασίστηκε η εκπόνηση του βιβλίου. Μέσα από τα βιβλία, τις ιστορίες, τις περιγραφές των Ρωμιών αναδύθηκε η ιστορία, το μεγαλείο και, αν μου επιτραπεί η λέξη, η μελαγχολία της Πόλης του εικοστού αιώνα.
Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσω του «Έρωτας στην Πόλη» στους αναγνώστες σας;
Η αιωνιότητα της Πόλης. Μια πόλη που ήταν βασιλεύουσα τον καιρό που η Νέα Υόρκη ήταν βοσκοτόπι των ινδιάνων, τότε που το Λονδίνο ήταν ένα ψαροχώρι και που το Παρίσι δεν ονομαζόταν καν Παρίσι (αυτό το τελευταίο δεν είναι ακριβώς αλήθεια αλλά ας μου επιτραπεί μια ποιητική αδεία). Εν πάσει περιπτώσει, και συνεχίζοντάς την λογοδιάρροιά μου, η Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε την πρωτεύουσα τριών αυτοκρατοριών. Είναι μια πόλη που, αν και δεν ήταν ποτέ της ελληνική, αποτέλεσε τον ομφαλό, το λίκνο του Ελληνισμού. Μια πόλη που, ακόμα και με την προσωρινή καταστροφή της, το 1453, σηματοδότησε μια παγκόσμια εξέλιξη· το τέλος του Μεσαίωνα και την απαρχή της Αναγέννησης. Μια Πόλη που, ως Έλληνες, την έχουμε χάσει για πάντα…
«Η Αντιγόνη είναι εμπνευσμένη από την πεθερά μου, με την οποία μοιράζονται την ίδια χαρακτηριστική αγάπη για… τα μνημόσυνα!»
Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος χαρακτήρας από το βιβλίο σας με τον οποίο ταυτίζεστε προσωπικά;
Ο στόχος μου σαν συγγραφέας είναι να υπερβαίνω την comfort zone μου και να εμπλουτίζω το βιβλίο με χαρακτήρες, βιώματα και ιστορίες που δεν έχουν σχέση με εμένα. Αν είναι, ωστόσο, ένα πράγμα το οποίο εμφυσώ στους χαρακτήρες μου είναι ο Διογένειος κυνισμός. Και πιστεύω ότι ο Ερωτόκριτος, ο κύριος από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες (για όσους διάβασαν το βιβλίο, ο Ερωτόκριτος ΔΕΝ είναι ο κύριος χαρακτήρας…) έχει μπόλικο από αυτό. Ο άλλος χαρακτήρας ο οποίος έχει ένα προσωπικό αποτύπωμα είναι η Αντιγόνη Βεζυρτζή, η πρόσχαρη Ρωμιά από τον Μπαλατά. Η Αντιγόνη είναι εμπνευσμένη από την πεθερά μου, με την οποία μοιράζονται την ίδια χαρακτηριστική αγάπη για… τα μνημόσυνα!
Πώς αντιμετωπίζετε την κριτική, είτε θετική είτε αρνητική, για τα έργα σας;
Σαν οξυγόνο. Δεν υπάρχει πιο αναζωογονητικό συναίσθημα για ένα συγγραφέα από την κριτική των αναγνωστών του, είτε αυτή είναι θετική είτε εποικοδομητική.
Το βιβλίο σας περιλαμβάνει αθλητικά ή επιστημονικά στοιχεία, δεδομένου του επαγγελματικού σας υπόβαθρου;
Το μυθιστόρημα είναι ένα σύνθετο έργο. Είναι σαν παζλ. Ο στόχος μου είναι το εμφυσώ όσα περισσότερα στοιχεία μπορώ που να το διανθίζουν και να προσδίδουν αληθοφάνεια και βάθος. Ιστορικά, επιστημονικά και άλλα, έχοντας πάντα ως γνώμονα ότι «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν». Όσο όμως και να εμπλουτιστεί ένα βιβλίο, όσο και αν το βαρυφορτώσει ένας συγγραφέας με στολίδια σαν Χριστουγεννιάτικο δέντρο, η λυδία λίθος παραμένει, όπως χαρακτηριστικά με νουθέτησε κάποτε η Αγγελική Σμυρλή, «να μπορέσεις να κάνεις το μυθιστόρημά σου ζωή».
«Δεν υπάρχει πιο αναζωογονητικό συναίσθημα για ένα συγγραφέα από την κριτική των αναγνωστών του, είτε αυτή είναι θετική είτε εποικοδομητική».
Αν μπορούσατε να επιλέξετε ένα τραγούδι που συνοψίζει την ατμόσφαιρα του «Έρωτας στην Πόλη», ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Aναμφίβολα το μοναδικό, το περίφημο «Θά ‘ρθεις σαν αστραπή» του Σταμάτη Σπανουδάκη. Χρονικά, δεν έχει καμία σχέση με το διάστημα στο οποίο εκτυλίσσεται η πλοκή του έργου. Ωστόσο, η ωδή στον μαρμαρωμένο βασιλιά, δεν μπορεί παρά να συντροφεύει και να συγκινεί ταυτόχρονα όποιον ταξιδεύει το βιβλίο.
Συντροφεύοντας την επιλογή μου αυτή με μια πιο λαϊκή, μια δευτερεύουσα επιλογή, το «Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές» είναι ένα θαυμάσιο μουσικό άκουσμα για να συνοδεύσει το ράθυμο σουλάτσο του Ερωτόκριτου και της Αυσέλ στο κοσμοπολίτικο Πέρα. Ένα τρίτο άκουσμα το «Γκιουζέλ Σταμπούλ» της Σοφίας Βέμπο που αγκαλιάζει μουσικά το δείπνο του Ερωτόκριτου, του θείου του και του Οδυσσέα Μελαγχροινού στο Πασάζ Χρηστάκη. (Παρασύρθηκα και σας έδωσα τρία αντί ένα που μου ζητήσατε!)
Πότε να αναμένουμε το επόμενο βιβλίο σας και αν έχετε ήδη κάποια ιδέα ή πλοκή στο μυαλό σας για το επόμενο λογοτεχνικό σας βήμα;
Αυτό θα μου επιτρέψετε να το κρατήσω, προς το παρόν, για τον εαυτό μου!
