- Advertisement -
Μια φωτογραφία που αξίζει χίλιες λέξεις και μέσα από αυτήν μπορούμε όλοι να καταλάβουμε το μέγεθος της καταστροφής. Ο πόνος που είναι αποτυπωμένος στο πρόσωπο της ηλικιωμένης γυναίκας που ακουμπά πάνω στο ώμο του πυροσβέστη…Δάκρυ, απόγνωση, απελπισία μαζεμένα όλα τα συναισθήματα που βγαίνουν αυθόρμητα και τόσο απλά…
Οι στίχοι δανεισμένοι από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη/Τελευταίος σταθμός/ Ημερολόγιο Καταστρώματος, Β’ Ποιήματα
«Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος».
AP Photo/Thanassis Stavrakis
