Στις σχέσεις, στην καριέρα, στις φιλίες, όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ίδιο δίλημμα να μείνω και να παλέψω ή να φύγω; Η απάντηση δεν είναι πάντα εύκολη, γιατί το συναίσθημα σε δένει, το «ίσως αλλάξει» σε κρατάει. Κι όμως, η αλήθεια είναι πως η πιο κομψή και δυνατή «εκδίκηση» είναι απλή, να χαμογελάσεις, να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να φύγεις. Να αφήσεις τον άλλο με τις επιλογές του, ακόμα κι αν αυτές δεν έχουν λογική.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ

Φαντάσου μια σχέση όπου ο σύντροφος δεν συγχωρεί τα λάθη σου, δεν αναγνωρίζει την προσπάθειά σου, και κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά, στρέφει το βλέμμα πάνω σου. Οι ευθύνες πέφτουν αποκλειστικά σε σένα, λες και η δική του αδυναμία εξαφανίζεται αν φορτώσει τα βάρη στις δικές σου πλάτες. Μένεις για λίγο, προσπαθείς να εξηγήσεις, να δώσεις λογικές απαντήσεις. Στο τέλος, όμως, καταλαβαίνεις εκείνος δεν θέλει λύση, θέλει απλώς να βγει από πάνω. Εκεί είναι η στιγμή που η δική σου δύναμη δεν είναι να ανταπαντήσεις, αλλά να φύγεις με ελαφρά πηδηματάκια.
«Η καλύτερη εκδίκηση μερικές φορές είναι να αφήσεις τον άλλον με τις επιλογές του.»

Στην επαγγελματική ζωή, συχνά συναντάς ανθρώπους που νομίζουν πως η θέση τους τούς επιτρέπει να μειώνουν τους άλλους. Προϊστάμενοι που αντί να σε εμπνεύσουν, σε «κόβουν» για να δείξουν ότι έχουν τον έλεγχο. Συνεργάτες που αντί να σταθούν δίπλα σου, συμφωνούν με τους ανώτερους μόνο και μόνο για να κερδίσουν πόντους. Κι εσύ εκεί, να προσπαθείς να καταλάβεις πού έκανες λάθος, πώς να διορθώσεις τα πράγματα. Μέχρι που συνειδητοποιείς δεν έχει να κάνει με σένα, αλλά με το παιχνίδι εξουσίας που εκείνοι έχουν επιλέξει να παίξουν. Και το μόνο που μένει να κάνεις είναι να προστατέψεις την αξιοπρέπειά σου – φεύγοντας.
Μέχρι που συνειδητοποιείς δεν έχει να κάνει με σένα, αλλά με το παιχνίδι εξουσίας που εκείνοι έχουν επιλέξει να παίξουν. Και το μόνο που μένει να κάνεις είναι να προστατέψεις την αξιοπρέπειά σου – φεύγοντας.
Υπάρχουν φιλίες που σε πλουτίζουν, αλλά και φιλίες που σε στραγγίζουν. Εκείνοι που σε χρειάζονται μόνο όταν έχουν πρόβλημα, αλλά εξαφανίζονται όταν εσύ τους χρειάζεσαι. Που σε μειώνουν πίσω από την πλάτη σου για να φανούν πιο «έξυπνοι» ή πιο «δυνατοί» στην παρέα. Εκείνοι που θεωρούν δεδομένη την παρουσία σου. Αν μείνεις, χάνεις κομμάτια από την ψυχή σου. Αν φύγεις, κερδίζεις τον σεβασμό του εαυτού σου.
Υπάρχουν όμως κι άλλοι, πιο ύπουλοι: οι λεγόμενες «κατίνες» – άνθρωποι που χωρίς να σε γνωρίζουν προσωπικά, εισβάλλουν στη ζωή σου και το παίζουν θύματα. Χρησιμοποιούν το προσωπείο της «σωστής» και της «αξιοπρεπούς», ενώ στην πραγματικότητα τρέφονται από κουτσομπολιό και υπόγεια ειρωνεία. Στήνουν σενάρια πίσω από την πλάτη σου, σε διαβάλλουν, σε κοροϊδεύουν, μόνο και μόνο για να νιώσουν ότι ξεχωρίζουν στην παρέα.
Αυτούς, όμως, είναι που λυπάσαι περισσότερο. Γιατί πίσω από τη δήθεν ανωτερότητά τους κρύβεται φόβος: μην τους απορρίψουν οι «δικοί τους», μην μείνουν μόνοι. Έτσι, προτιμούν να παίζουν ρόλους και να κρύβονται πίσω από ψέματα, ζώντας μια μίζερη, ψεύτικη ζωή που βασίζεται όχι στην αλήθεια, αλλά στη σκιά των άλλων.
Υπάρχουν όμως κι άλλοι, πιο ύπουλοι: οι λεγόμενες «κατίνες» – άνθρωποι που χωρίς να σε γνωρίζουν προσωπικά, εισβάλλουν στη ζωή σου και το παίζουν θύματα. Χρησιμοποιούν το προσωπείο της «σωστής» και της «αξιοπρεπούς»,
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η λογική ψάχνει απαντήσεις «Μήπως φταίω;», «Μήπως αν εξηγήσω;», «Μήπως αλλάξουν;». Η αλήθεια όμως είναι πως όταν ο άλλος έχει αποφασίσει να σε απομακρύνει –από τη ζωή του, από τη δουλειά του, από τον κύκλο του– θα βρει εύκολες δικαιολογίες. Οι φτηνές ατάκες βγαίνουν πιο γρήγορα απ’ το στόμα από μια αληθινή συγγνώμη. Εκεί ακριβώς φαίνεται η δική σου δύναμη να αποχωρήσεις με χάρη, με χαμόγελο, χωρίς να χρειαστεί να φωνάξεις. Όπως αφήνεις πίσω ένα παπούτσι που σε στενεύει – στην αρχή πονάει να το βγάλεις, αλλά μετά νιώθεις ανακούφιση.

Στη ζωή, οι άνθρωποι που αξίζουν δεν σε κάνουν να αμφιβάλλεις για την αξία σου, σε βοηθούν να τη θυμάσαι. Οι υπόλοιποι; Άφησέ τους πίσω. Με χαμόγελο, με ανάλαφρο βηματισμό, με εκείνα τα ελαφρά πηδηματάκια που οδηγούν σε κάτι καλύτερο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: