Ήταν ένα συνηθισμένο καλοκαιρινό πρωινό. Ο καφές με περίμενε, άναψα την τηλεόραση, ετοιμάστηκα να φύγω για δουλειά. Ξαφνικά, η είδηση έσκασε στην οθόνη με την ίδια εκκωφαντική δύναμη που έσκισε τον ουρανό στο Μαρί. Άρπαξα το τηλέφωνο και πήρα αμέσως τη Μαρίνα Αβραάμ – πρώτη σκέψη, αφού μένει στην περιοχή. Μου απάντησε με φωνή που έτρεμε:
«Ναι αγάπη μου, είμαι καλά… οι πόρτες σείστηκαν, ακούστηκε δυνατή έκρηξη, φωτιά… Δεν ξέρω ακόμη τι έγινε. Μην ανησυχείς, είμαι καλά…».
TΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Τότε κατάλαβα. Πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί το «κανονικό» μέσα σε μια στιγμή. Πόσο γρήγορα η μυρωδιά του καφέ μπερδεύεται με τη μυρωδιά του καμένου. Πόσο εύκολα η φωνή που λέει «καλημέρα» γίνεται φωνή που τρέμει και λέει «μην ανησυχείς, είμαι καλά». Εκείνη τη μέρα φοβήθηκα στ’ αλήθεια. Φοβήθηκα για τη Μαρίνα, για τα παιδιά της, για τον άντρα και τους γονείς της. Όπως φοβήθηκαν όλοι όσοι είχαν δικούς τους ανθρώπους, ή ακόμη και γνωστούς, κοντά στο Μαρί.
Και μετά, ήρθε η συνειδητοποίηση πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι, που ζούσαν ανάμεσά μας, δεν γύρισαν ποτέ σπίτι εκείνο το πρωινό. Άνθρωποι που είχαν όνειρα, οικογένειες, σχέδια για το απόγευμα, για το αύριο, για το μέλλον τους. Άνθρωποι που έγιναν ήρωες χωρίς να το διαλέξουν, γιατί δεν εγκατέλειψαν το καθήκον τους. Και όσο κι αν ο τίτλος του ήρωα είναι τιμητικός, η αλήθεια είναι πως καμία μάνα, κανένας πατέρας, κανένας σύζυγος δεν θέλει να τον ακούσει με αυτόν τον τρόπο. Θέλουν το παιδί τους ζωντανό. Θέλουν να ακούσουν την πόρτα να ανοίγει το απόγευμα. Θέλουν να γεμίσουν ξανά το πιάτο τους στο τραπέζι.
Το Μαρί δεν ήταν απλά μια τραγωδία. Ήταν μια κραυγή που ακόμη αντηχεί για δικαιοσύνη. Ήταν το πιο σκληρό μάθημα πως η ανευθυνότητα σκοτώνει, πως η αδιαφορία έχει κόστος. Και αυτό το κόστος μετρήθηκε με δεκατρείς ψυχές, που εκείνο το πρωινό έγιναν αιώνια νέα, αφήνοντας πίσω άδεια καθίσματα στα οικογενειακά τραπέζια.
Στο σημερινό ετήσιο μνημόσυνο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, στάθηκε ενώπιον των οικογενειών και ζήτησε δημόσια συγγνώμη. Με λόγια που αντηχούν ακόμη στο μυαλό μου, είπε: «Σαν σήμερα πριν 14 χρόνια, ο χώρος που συγκεντρωθήκαμε έγινε τόπος θυσίας για 13 συνανθρώπους μας. Χάθηκαν άδικα από τη φονική έκρηξη που κατέστρεψε το ενεργειακό κέντρο της χώρας και οδήγησε σε πολιτειακή κρίση. Από τότε, κάθε ξημέρωμα της 11ης Ιουλίου, το χρέος της ευθύνης μάς οδηγεί εδώ, να πράξουμε το αυτονόητο: να αποτείνουμε φόρο τιμής στους ήρωες-μάρτυρες που στάθηκαν στο ύψος του καθήκοντος και δεν εγκατέλειψαν τις θέσεις τους».
Και ναι, μπορεί να ειπώθηκε η συγγνώμη. Μπορεί να ακούστηκε σωστά. Μπορεί να ένιωσε εκείνη την ώρα λίγο βάλσαμο για κάποιες καρδιές. Αλλά καμία συγγνώμη, όσο σωστά κι αν ειπωθεί, δεν μπορεί να γεμίσει τα άδεια καθίσματα στα οικογενειακά τραπέζια αυτών των ανθρώπων. Καμία συγγνώμη δεν μπορεί να πάρει πίσω τον χρόνο.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς που μείναμε πίσω είναι να μην τους ξεχάσουμε. Να θυμόμαστε ότι στο Μαρί χάθηκαν άνθρωποι που είχαν όνειρα, οικογένειες, μια ζωή μπροστά τους. Να θυμόμαστε ότι στάθηκαν μέχρι το τέλος, εκεί που άλλοι έπρεπε να είχαν σταθεί πριν από αυτούς. Να θυμόμαστε ότι το Μαρί δεν ήταν απλώς μια τραγωδία, αλλά μια κραυγή που ακόμη αντηχεί για δικαιοσύνη.
Γιατί το μόνο που πραγματικά τους χρωστάμε είναι να μη συνηθίσουμε τον θάνατο. Να μη δεχτούμε ότι «έτσι είναι τα πράγματα». Να μην ξεχάσουμε ποτέ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
