Αλήθεια τώρα, τι άλλο πρέπει να κάνουμε για να ακουστούν οι πολίτες αυτού του κράτους; Να καούμε όλοι μαζί για να καταλάβει κάποιος ότι η φωτιά δεν κάνει διακρίσεις και δεν περιμένει ούτε ανακοινώσεις ούτε επισκέψεις για φωτογραφίες;
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Δεν με νοιάζει ποιος κυβερνά, ποιος δήμαρχος, ποιος υπουργός. Όλους αυτούς ο λαός τους ψήφισε και όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Σήμερα όμως, έχουμε δύο ηλικιωμένους νεκρούς, σπίτια καμένα, χωράφια και ζώα καμένα, το απόλυτο χάος. Και να πεις ότι δεν ξέραμε; Το ίδιο έργο θεατές κάθε καλοκαίρι, κάθε χρόνο, κάθε δεκαετία. Λες και δεν μαθαίνουμε ποτέ, λες και πρέπει να θρηνήσουμε νεκρούς για να θυμηθούμε ότι δεν έχουμε πτητικά μέσα.
Και ξέρεις τι πονάει πιο πολύ; Ότι αυτή η μικρή Κύπρος, ευρωπαϊκή υποτίθεται, δεν μπορεί να προστατεύσει ούτε τα δάση της, ούτε τους ανθρώπους της, ούτε τις περιουσίες τους. Να βρεθεί ένας ανεγκέφαλος να βάλει άλλη φωτιά και τι θα κάνουμε; Θα περιμένουμε τα ελικόπτερα των Βάσεων, την Ιορδανία, την Αίγυπτο να μας σώσουν; Και η Ελλάδα, απούσα, γιατί κι αυτή καιγόταν την ίδια ώρα με τρία μέτωπα ανοιχτά. Να τους κατηγορήσουμε; Όχι. Γιατί κι αυτοί, όπως κι εμείς, δεν προλαβαίνουν να σβήνουν τις φωτιές που βάζει η ανευθυνότητα και η αδιαφορία.
Γιατί αργήσαμε να ζητήσουμε βοήθεια; Γιατί πάντα μας τρώει το «άστο για αύριο»; Γιατί νομίζουμε πως η φωτιά δεν θα έρθει ποτέ στη δική μας αυλή; Όχι, δεν είναι ώρα για ευθύνες λένε. Μα πότε είναι; Όταν καταμετρηθούν κι άλλοι νεκροί; Όταν χαθούν κι άλλοι κόποι μιας ζωής;
Η πολιτεία ανακοίνωσε μέτρα, το λιγότερο που μπορεί να κάνει για να απαλύνει τον πόνο των πληγέντων. Από χθες που ξεκίνησε η πυρκαγιά, ζητήθηκε βοήθεια, ανέφερε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, την ώρα που οι φλόγες τύλιγαν βουνά, σπίτια και περιουσίες. Τώρα που η στάχτη μυρίζει ακόμα, τώρα που το βουνό καπνίζει ακόμα, είναι η ώρα να μετρήσουμε απώλειες, να στηρίξουμε όσους έμειναν πίσω, να κοιτάξουμε κατάματα τι έφταιξε. Για να μη χρειαστεί να ξαναγράψουμε το ίδιο κείμενο σε έναν χρόνο από τώρα.
Γιατί αργήσαμε να ζητήσουμε βοήθεια; Γιατί πάντα μας τρώει το «άστο για αύριο»; Γιατί πάντα νομίζουμε ότι δεν θα έρθει η φωτιά στη δική μας αυλή; Γιατί πάντα νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο; Όχι, δεν είναι ώρα ευθυνών λένε. Μα πότε είναι; Όταν καταμετρηθούν και άλλοι νεκροί; Όταν χαθούν κι άλλοι κόποι μιας ζωής;
Η αλήθεια είναι απλή: Δεν έχουμε αρκετά πτητικά μέσα. Δεν έχουμε σχέδιο πρόληψης. Δεν έχουμε σωστή διαχείριση κρίσης. Δεν έχουμε το θάρρος να απαιτήσουμε αυτά που μας αξίζουν. Αν δεν αλλάξουμε, αν δεν απαιτήσουμε οργανωμένα και πριν καεί το δάσος, τότε κάθε χρόνο θα γράφουμε το ίδιο άρθρο, θα κλαίμε τα ίδια σπίτια, θα θάβουμε ανθρώπους. Δεν είναι φυσιολογικό να καίγεται η Κύπρος κάθε χρόνο. Δεν είναι φυσιολογικό να πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν υπάρχουν εναέρια μέσα. Δεν είναι φυσιολογικό να περιμένουμε τα ελικόπτερα άλλων χωρών για να σωθούμε. Η Κύπρος μας καίγεται, κι αν δεν αλλάξουμε, θα καούμε μαζί της.
Ζεύγος ηλικιωμένων είναι οι δύο άνθρωποι που εντοπίστηκαν νεκροί μέσα στο καμένο όχημα, στον δρόμο Μοναγρίου προς Άλασσα. Το ζευγάρι φέρεται να είχε εξοχική κατοικία στην περιοχή, την οποία πιθανότατα προσπάθησαν να προσεγγίσουν ή να εγκαταλείψουν την ώρα που οι φλόγες τύλιγαν το βουνό, σπίτια και περιουσίες. Η τραγωδία αυτή έρχεται να υπενθυμίσει με τον πιο σκληρό τρόπο πως η φωτιά δεν κάνει διακρίσεις, αφήνοντας πίσω της στάχτες και ανείπωτο πόνο.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι συγχαρητήρια στους Πυροσβέστες που δίνουν μάχες πάνω από τις δυνάμεις τους. Στους απλούς πολίτες που έτρεξαν με το φορτηγάκι, με το λάστιχο, με ένα μπουκάλι νερό. Στους εθελοντές που άφησαν τη δουλειά και το σπίτι για να βοηθήσουν. Σε όσους στέκονται δίπλα στους πληγέντες χωρίς δεύτερη σκέψη. Και ναι, και στους δημοσιογράφους, που βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στις επάλξεις, για να δείξουν την καταστροφή και την κατάντια μας. Για να μην ξεχάσουμε πως σε αυτή την ημικατεχόμενη πατρίδα, το μόνο που ξέρουμε πολλές φορές είναι να δίνουμε υποσχέσεις. Γιατί εκεί που χρειάζονται πράξεις, μένουμε στα λόγια. Κι αν κάτι πρέπει να μείνει από αυτές τις στάχτες, είναι ότι η αλληλεγγύη δεν καίγεται ποτέ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
