Η Ζέτα Μακρυπούλια παραδέχτηκε στο περιοδικό Glow και στον Άρη Καβατζίκη όλες τις αλλαγές στην ζωή της, που προέκυψαν τον τελευταίο διάστημα. Σε μια εξομολογητική συνέντευξή εξέφρασε τα συναισθήματα της και την απόφαση της να απομονωθεί στη φύση και να αλλάξει τη ζωή της.
«Δεν ξέρω εάν η σημερινή μου κατάσταση οφείλεται στη δική μου κρίση ή στον εγκλεισμό. Δεν κρύβω ότι η πρώτη αντίδραση στην πρώτη καραντίνα ήταν σαν σε εκδρομή ή σαν ένα δώρο σε ανθρώπους που τρέχαμε όλη την ημέρα και μας είπαν να μείνουμε στο σπίτι. Έπεσαν οι τόνοι, ξεκουραστήκαμε. Με βόλεψε που έμεινα μόνη, σκέφτηκα πράγματα που με απασχολούσαν»
«Μετά άρχισε να βγαίνει ο εκνευρισμός και η πίεση. Ο εγκλεισμός άφησε στην ανθρωπότητα την έξαρση βίας, που με τρομάζει. Σε μένα δεν έφερε βία, αλλά χάνω πιο εύκολα την ψυχραιμία μου, δεν έχω την υπομονή που είχα. Ως προσωπικότητα πιέζομαι και αργώ πολύ να καταλάβω την πίεση. Όταν αντιληφθώ τι έχει συμβεί, θα κάνω μία κίνηση και θα τα διαλύσω όλα, χωρίς αυτός να είναι πάντα ο σωστός δρόμος. Είναι ωραίο τη στιγμή που πιέζεσαι να το καταλαβαίνεις και να βάζεις τα όριά σου»
«Δεν κάνω τις συζητήσεις όταν πρέπει να γίνουν. Και για να λέμε αλήθειες, υπάρχει μία παρανόηση γύρω από εμένα. Προς τα έξω, και κυρίως μέσα από το τηλεπαιχνίδι, είμαι ένας πολύ θετικός άνθρωπος -αυτή είναι η βάση μου-, αλλά τελικά δεν τα έχω καταφέρει τόσο καλά όσο δείχνω με τον εαυτό μου. Όταν κόλλησα Covid, που έπρεπε να μείνω 16 μέρες μόνη μου, έφτασα σ’ ένα σημείο που έπιασα πάτο, χαμένη σε σκέψεις και σε θλίψη, επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει – κάτι που δε μου το επιτρέπω. Τόσο πολύ με έχω περιορισμένη από παντού και δεν ξέρω ειλικρινά σε ποια ηλικία ‘κανόνισα’ με τον εαυτό μου να μην κλαίει»
Η Ζέτα Μακρυπούλια εξομολογήθηκε συναισθήματα που ήρθε αντιμέτωπη με τον εαυτό της λόγω των αλλαγών που είχε στη ζωή της.
«Ήρθα ξαφνικά αντιμέτωπη με πολλές αποφάσεις και αλλαγές που έπρεπε να κάνω. Ήταν μία καθολική κρίση, σε όλους τους τομείς. Ωστόσο, δεν είχα καταλάβει πως δεν είμαι των αλλαγών, ότι ουσιαστικά τις φοβάμαι. Δεν τις άφηνα, λοιπόν, να συμβούν και ένιωθα εντάξει μέσα στα πράγματα, έτσι όπως τα είχα τακτοποιήσει. Δεν είχα καταλάβει πως δεν είμαι εντάξει. Φοβόμουν να αλλάξω αυτό που είχα φτιάξει, που ήταν η ασφάλειά μου, το δεδομένο μου. Έφτασα, λοιπόν, σε ένα σημείο που συνειδητοποίησα πως ό,τι μηχανισμούς είχα ενεργοποιήσει σε όλη μου τη ζωή ήταν άκυροι»
«Δεν άλλαξα μόνο την προσωπική μου ζωή, αλλά και την επαγγελματική μου. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν κάνω κάθε χρόνο θέατρο. Σταμάτησα τις συνεντεύξεις. Έβγαινα κάθε μέρα, δε με έβλεπε το σπίτι μου. Άλλαξε κι αυτό. Έχω κλειστεί στους τοίχους του σπιτιού μου, έχω μελετήσει κάθε σπιθαμή του ταβανιού. Η τηλεοπτική μου παρουσία στο “Ρουκ Ζουκ” ήταν μία άγκυρα και δεν είναι απλώς μία επιτυχημένη εκπομπή, αλλά η ψυχοθεραπεία μου. Μέσα από αυτό εξελίχθηκα ως άνθρωπος, ως παρουσιάστρια. Πριν θεωρούσα πως ήμουν ον αντικοινωνικό, κι αυτός ο τοίχος έπεσε. Νιώθω πως υποδέχομαι τον κόσμο στο σπίτι μου κι έχω αναλάβει την ευθύνη να τους κάνω να νιώσουν άνετα αμέσως»
