Πριν από μία εβδομάδα, μια καταγγελία από μια μητέρα καθώς ανέφερε ότι εργοθεραπεύτρια φέρεται να χαστούκισε το παιδί της κατά τη διάρκεια θεραπείας. Το Coffee Vibes Magazine δημοσίευσε το περιστατικό, όμως τότε η αντίδραση ήταν περιορισμένη. Σήμερα, η μητέρα προχώρησε σε επίσημη καταγγελία στην Αστυνομία και η είδηση έχει αναπαραχθεί από όλα τα ΜΜΕ της Κύπρου.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Σύμφωνα με την καταγγελία της μητέρας του παιδιού, το περιστατικό συνέβη αφού το παιδί αρνήθηκε να φορέσει τα παπούτσια και τις κάλτσες του, με αποτέλεσμα η εργοθεραπεύτρια να αντιδράσει βίαια. Αν κάτι είναι σημαντικό, δεν είναι ποιο μέσο ανάρτησε την είδηση πρώτο, αλλά πώς επιλέγουμε να την προβάλλουμε ως δημοσιογράφοι. Η ανάγκη για εντυπωσιακούς τίτλους, που θα προκαλέσουν κλικ και ενδιαφέρον, συχνά υπερτερεί της ουσίας. Και έτσι, το συμβάν περνάει στην επικαιρότητα και, όταν η ένταση πέφτει, επαναλαμβάνεται με το επόμενο σοκαριστικό γεγονός που θα μας ταρακουνήσει για λίγο, μέχρι να ξεχαστεί και αυτό, μέχρι την επόμενη “πιασάρικη” δημοσιογραφική είδηση.
Αλλά τι μένει τελικά; Η ουσία, η οποία παραμένει σταθερή. Δυστυχώς, συχνά δεν βλέπουμε να τιμωρούνται οι υπεύθυνοι. Αντί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, συνηθίζουμε να καταφεύγουμε στην εύκολη λύση: να στοχοποιούμε ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς να έχουμε εξετάσει το πλήρες πλαίσιο. Βλέπουμε το πρόβλημα και με μία βιαστική κίνηση το καταδικάζουμε. Κι αυτό, μέχρι το επόμενο θέμα να αναδειχθεί. Ο πόνος, όμως, που προκαλούμε ή ο πόνος που κουβαλούν αυτοί που υποφέρουν, συνεχίζεται.
Για τη μητέρα που έχασε το παιδί της και συνεχίζει να παλεύει εδώ και 20 χρόνια για δικαιοσύνη, για το παιδί που έπεσε θύμα κακοποίησης από έναν εκπαιδευτικό, για την οικογένεια που έχασε τη ζωή της λόγω της φτώχειας και της εγκατάλειψης.
Το πρόβλημα έγκειται στο ότι αναλωνόμαστε σε λόγια, στο να εκφράσουμε την άποψή μας μέσω του πληκτρολογίου, αλλά δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας ή για τα λόγια μας. Δεν μπαίνουμε στη θέση αυτών που βιώνουν τις καταστάσεις, δεν κοιτάμε κατάματα αυτούς που ευθύνονται για τα γεγονότα. Συχνά, ρίχνουμε τις ευθύνες στους πολιτικούς, στα υπουργεία, στις αρχές, χωρίς να βλέπουμε την ανάγκη για ουσιαστική δράση. Όλα παραμένουν ίδια, οι καταγγελίες ακούγονται και εξαφανίζονται.
Κι έτσι η ζωή συνεχίζεται. Θρηνούμε για πρόσωπα και καταστάσεις που συχνά δεν έχουμε γνωρίσει, αλλά επειδή νιώθουμε την ανάγκη να λεγόμαστε άνθρωποι, αφήνουμε τον εαυτό μας να νιώσει την απώλεια και αναζητούμε απαντήσεις. Για τη μητέρα που έχασε το παιδί της και συνεχίζει να παλεύει εδώ και 20 χρόνια για δικαιοσύνη, για το παιδί που έπεσε θύμα κακοποίησης από έναν δάσκαλο, για την οικογένεια που έχασε τη ζωή της λόγω της φτώχειας και της εγκατάλειψης.
Η ζωή δεν είναι μια σειρά από περιστατικά που μας σοκάρουν και μετά ξεχνιούνται. Είναι μια διαρκής προσπάθεια να διορθώσουμε τα λάθη μας και να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο για όλους μας.
Αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι: Θα συνεχίσουμε να είμαστε θεατές της ενός περιστατικό που πολλές φορές είναι τραγωδία ή ήρθε η ώρα να αναλάβουμε την ευθύνη μας; Για να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη, για να μην καταλήγουμε μόνο να κατακρίνουμε και να θρηνούμε, αλλά να δημιουργούμε έναν κόσμο που σέβεται την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια. Η ζωή δεν είναι μια σειρά από περιστατικά που μας σοκάρουν και μετά ξεχνιούνται. Είναι μια διαρκής προσπάθεια να διορθώσουμε τα λάθη μας και να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο για όλους μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:
