Ένα σχέδιο που δεν χρειάζεται πολλές λέξεις για να μιλήσει. Ο Χρήστος Κακουλλής παρουσιάζει το νέο του έργο, αφιερωμένο στην Κύπρο που θέλει μόνο να ανασάνει, πενήντα και πλέον χρόνια μετά την εισβολή που άλλαξε για πάντα την ιστορία της.
Ο Χρήστος Κακουλλής αποτυπώνει με το νέο του έργο την ειρήνη που καρφώθηκε πάνω στην Κύπρο το 1974 και συνεχίζει να σπαρταρά εγκλωβισμένη ανάμεσα σε σημαίες, τείχη και νεκρές ζώνες. Με φόντο ένα περιστέρι που κρατά στο ράμφος του την ελπίδα και στο βλέμμα του το μέλλον, ο καλλιτέχνης μιλά για το νησί που ζητά μόνο να ανασάνει.
«Δεν ξεχνώ, όχι για εκδίκηση, αλλά για να θυμάμαι ποιοι είμαστε. Ένα νησί, δύο λαοί, μία καρδιά», σημειώνει ο ίδιος, τονίζοντας ότι η ιστορία δεν ανήκει σε αυτούς που επιβάλλονται με όπλα, αλλά σε εκείνους που τολμούν να αγαπήσουν.
Το σχέδιο δεν δείχνει απλώς τον θάνατο της ειρήνης, αλλά και το σημείο που καρφώθηκε: πάνω στην Κύπρο. Μόνο ενωμένοι μπορούμε να τη λυτρώσουμε, σημειώνει ο Κακουλλής, στέλνοντας μήνυμα ενότητας και μνήμης, μακριά από τη λήθη και το φόβο που μας επέβαλαν. Η τέχνη του γίνεται για άλλη μια φορά φωνή μνήμης και ελπίδας για ένα νησί που αναζητά δικαιοσύνη και ειρήνη, χωρίς συρματοπλέγματα στις καρδιές των ανθρώπων του.
«Μια φορά κι έναν καιρό, πέταξε ένα περιστέρι πάνω από τη Μεσόγειο. Στο ράμφος του κρατούσε ελπίδα, στο βλέμμα του κουβαλούσε το μέλλον. Μα στη γη που λεγόταν Κύπρος, αντί για αγκαλιές, το περίμεναν σειρήνες, συρματοπλέγματα και ξένες βουλές.Το 1974, η ειρήνη δεν απλώς τραυματίστηκε – καρφώθηκε πάνω σε ένα νησί που ήθελε μόνο να ανασάνει. Κι από τότε, αυτό το περιστέρι σπαρταράει με τα φτερά του καθηλωμένα, ανάμεσα σε σημαίες, τείχη και νεκρές ζώνες.
Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι: Δεν είμαστε εχθροί. Δεν είμαστε αντίπαλοι.Μας πρόδωσαν, μας διαίρεσαν, μας δίδαξαν να φοβόμαστε ο ένας τον άλλο.Μα η ιστορία δεν ανήκει σε αυτούς που επιβάλλονται με όπλα.Ανήκει σε όσους τολμούν να αγαπήσουν.Αυτό το σχέδιο δεν δείχνει απλώς τον θάνατο της ειρήνης.Δείχνει πού την καρφώσανε — πάνω στην Κύπρο.Και μόνο ενωμένοι μπορούμε να τη λυτρώσουμε.Δεν ξεχνώ — όχι για εκδίκηση.Δεν ξεχνώ — για να θυμάμαι ποιοι είμαστε:Ένα νησί, δύο λαοί, μία καρδιά».
CRS
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
