O ηθοποιός Πέτρος Πέτρου δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Πριν πολλά χρόνια, οι τηλεθεατές τον γνώρισαν μέσα από την πετυχημένη σειρά του Δημήτρη Τοκαρή, «Τάκκοι». Λίγα χρόνια αργότερα ο νεαρός ηθοποιός «χάθηκε» από την τηλεόραση και τις κυπριακές σειρές και μετακόμισε στην Ελλάδα για να ζήσει τον «μεγάλο του έρωτα»…
Ο Πέτρος Πέτρου μπορεί να έχει χαθεί από την κυπριακή τηλεόραση, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο ίδιος, δεν έχει βρει πλέον τον δρόμο του. Ο άλλοτε νεαρός ηθοποιός που γνώρισε αρκετή επιτυχία στην τηλεόραση αλλά και στο θέατρο και αγαπήθηκε από τους συμπατριώτες του, έχει πλέον χαράξει το δικό του δρόμο στην ελληνική πρωτεύουσα. Παίρνοντας, τον ίδιο πίσω στο χρόνο αναλογίζεται τις καλές στιγμές που έζησε στην Κύπρο εκφράζοντας παράλληλα ένα μικρό παράπονο.
«Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΜΕ ΘΥΜΑΤΑΙ ΜΙΚΡΟ ΝΑ ΜΑΖΕΥΩ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΙΖΩ ΘΕΑΤΡΟ…»
Πότε διαπίστωσες ότι θέλεις να ασχοληθείς με την υποκριτική; Ήταν κάτι που ήθελες από μικρός;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα το θέατρο στη ζωή μου. Από τις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού ζητούσα επίμονα από τους γονείς μου να με πάρουν να δω παραστάσεις, όπου τις πλείστες φορές τις παρακολουθούσα μόνος και ερχόντουσαν στο τέλος να με πάρουν. Η μάνα μου με θυμάται μικρό να μαζεύω όλα τα παιδιά της γειτονιάς και να τους παίζω θέατρο…Έχω καταστρέψει πολλά σεντόνια που έσκιζα στα δύο για να τα χρησιμοποιήσω ως αυλαία.. “Δεν μας έμειναν σεντόνια για να στρώσω” έλεγε η κυρία Νίτσα.
Υπήρξαν άτομα που προσπάθησαν να σε αποθαρρύνουν από αυτή σου την προσπάθεια?
Κανένας. Όλη η οικογένεια μου είχε σίγουρο ότι μεγαλώνοντας θα γίνω ηθοποιός. Βλέποντας μάλιστα οι γονείς μου αυτή μου την αγάπη για το θέατρο όταν ήμουν 11 χρονών με έγραψαν στο θεατρικό εργαστήρι που είχε ο Χρύσανθος Χρυσάνθου στη Πάφο, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να στηρίξουν το όνειρό μου.
Τι είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από τα εφηβικά σου χρόνια, και αργότερα από τις πρώτες απόπειρες σου να εισέλθεις στο χώρο της υποκριτικής;
Στην προ εφηβεία μου συμμετείχα στην περιοδεία του Εθνικού θεάτρου που έκανε στην Κύπρο με την παράσταση “Οιδίπους Τύραννος” του Σοφοκλή, όπου το ρόλο του Οιδίποδα είχε ο Νικήτας Τσακίρογλου και της Ιοκάστης η Αντιγόνη Βαλάκου. Ήμουν ένα από τα δύο παιδιά τους. Αυτή η στιγμή είναι ξεχωριστή…
Υπήρξαν κάποια άτομα που σε βοήθησαν στο ξεκίνημα της πορείας στο χώρο του θεάτρου;
Γνωριμίες δεν είχα, μπαίνοντας στο χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης. Μου δόθηκαν ευκαιρίες και σίγουρα ποτέ δεν θα ξεχάσω τις πρώτες σημαντικές συνεργασίες μου, όπως αυτή με τον αγαπημένο Δημήτρη Ποταμίτη που συνεργάστηκα μόλις τελείωσα τη δραματική σχολή το 2001. Νιώθω τυχερός στη ζωή μου γιατί υπάρχουν φίλοι καρδιάς από τα εφηβικά χρόνια μέχρι και σήμερα που με βοήθησαν με το δικό τους τρόπο στις δυσκολίες που έχει η διαδρομή αυτή…
«ΝιΩθω τυχερΟς στη ζωΗ μου γιατΙ υπΑρχουν φΙλοι καρδιΑς απΟ τα εφηβικΑ χρΟνια μΕχρι και σΗμερα που με βοΗθησαν με το δικΟ τους τρΟπο στις δυσκολΙες που Εχει η διαδρομΗ αυτΗ…»
Αρκετοί είναι αυτοί που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους λόγω ενός έρωτα και όχι μόνο για να κυνηγήσουν τα όνειρα τους. Εσύ ποιο από τα δύο επέλεξες για να φύγεις από τη γενέτειρα σου;
Το θέατρο είναι “Έρωτας” οπότε μπορεί κάποιος να πει ότι όντως τότε έφυγα από την Κύπρο εξαιτίας ενός “Μεγάλου Έρωτα!!!”. Σαν άνθρωπο με ιντριγκάρουν πάντα οι προκλήσεις και δοκιμασίες, συνεπώς αυτός ήταν και ο λόγος που ήρθα στην Αθήνα. Το βρήκα σαν μια μεγάλη πρόκληση να δοκιμαστώ σε μια μεγαλύτερη “αγορά”, παρόλο που τότε οι “Τάκκοι” του Δημήτρη Τοκαρή στο Sigma ήταν μια απίστευτα επιτυχημένη σειρά και η αγάπη που έλαβα και λαμβάνω ακόμη και σήμερα είναι συγκινητική. Απλώς έτυχε τη δεύτερη χρονιά της σειράς να προκύψει πρόταση για συνεργασία στην πρωινή εκπομπή του Alpha Ελλάδος με τη Σόφια Αλιμπέρτη, την οποία βρήκα μοναδική ευκαιρία και έτσι την αποδέχτηκα. Οπότε το δεύτερο και τρίτο έτος του σίριαλ πηγαινοερχόμουν (Αθήνα – Λευκωσία) σε εβδομαδιαία βάση. Την τελευταία χρονιά των “Τάκκων” ήρθε πρόταση από θεατρικό παραγωγό στην Αθήνα να συμμετέχω σε κεντρικό θέατρο δίπλα στους σπουδαίους ηθοποιούς Σωτήρη Μουστάκα, Γιώργο Κωνσταντίνου και Στάθη Ψάλτη, οπότε και αποφάσισα να μείνω στην Ελλάδα. Από τότε ακολούθησαν θεατρικές παραστάσεις με σπουδαίους σκηνοθέτες και συναδέλφους.
Τον τελευταίο καιρό με αυτά που συμβαίνουν στο χώρο της υποκριτικής είναι αναπόφευκτο να μην σε ρωτήσω τη δική σου άποψη. Σου έχει συμβεί ποτέ είτε στην Κύπρο είτε στην Ελλάδα να σε προσβάλλουν λεκτικά ή σεξουαλικά ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο;
Είμαι αρκετά χρόνια στο χώρο, οπότε έτυχε να συναντήσω κάποιες ανάρμοστες συμπεριφορές. Είχα πάντοτε τη δύναμη να τις αντιμετωπίσω ψύχραιμα, κάποιες φορές επιλέγοντας τη φυγή και κάποιες ξεκαθαρίζοντας τη θέση μου. Οι εμπειρίες αδιαμφισβήτητα μας ωριμάζουν και χειριζόμαστε τα πράγματα διαφορετικά όταν είμαστε είκοσι από ότι όταν είμαστε τριάντα κ.ο.κ. Σε καμία περίπτωση δεν άφησα τέτοιου είδους περιστατικά να με επηρεάσουν και να αισθάνομαι “θύμα”, ακόμα και σε κάποιες περιπτώσεις που υπήρξαν σεξουαλικά υπονοούμενα ή νύξεις με αντάλλαγμα ένα ρόλο. Είχα ευτυχώς πάντα τον τρόπο να υψώνω αντιστάσεις στο ανήθικο και το απαράδεκτο. Δεν είμαι κατά; όταν μια επαγγελματική σχέση αναπτυχθεί και μετατραπεί σε προσωπική στη διάρκεια μιας δουλειάς, αλλά ποτέ δεν θα υπέκυπτα σε οποιαδήποτε πρόταση για ένα ρόλο. Η ελεύθερη συνειδητή επιλογή είναι ευτυχία, αυτό εφάρμοζα και αυτό εφαρμόζω στη ζωή μου.
Θεωρείς ότι στην Κύπρο υπάρχουν «κλίκες» τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση που δεν αφήνουν να εισχωρήσουν τους νεαρούς ηθοποιούς μέσα σε αυτές;
Ο κόσμος βλέποντας τις σειρές καταλαβαίνει… Δεν είναι κακό να υπάρχουν παρέες στο θέατρο ή στην τηλεόραση και να υποστηρίζονται μεταξύ τους, δηλαδή αν ένας παραγωγός, σκηνοθέτης ή σεναριογράφος έχει φίλους ηθοποιούς είναι δεδομένο και ως ένα βαθμό αποδεχτό ότι θα παίξουν στη σειρά του, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να δίνονται ευκαιρίες και σε ηθοποιούς που δεν ανήκουν στον κύκλο τους, είτε αυτοί είναι καινούργιοι στον χώρο είτε όχι.
«Πρεπει να δινονται ευκαιριες και σε ηθοποιους που δεν ανηκουν στον κυκλο τους, ειτε αυτοι ειναι καινουργιοι στον χωρο ειτε οχι».
Ίσως να θεωρείσαι από τους τυχερούς που στις μέρες της πανδημίας δουλεύεις για ταινία στον κινηματογράφο…
Τον περασμένο χρόνο ήμουν σε δύο θεατρικές παραστάσεις που έριξαν ταυτόχρονα και αναγκαστικά αυλαία λόγω των μέτρων καταπολέμησης της πανδημίας. Όπως οι περισσότεροι του χώρου έτσι κι εγώ ξαφνικά βρέθηκα χωρίς παραστάσεις, πρόβες και χωρίς συζητήσεις για την επόμενη δουλειά. Ένα τηλεφώνημα τον περασμένο Οκτώβριο από τον σεναριογράφο-σκηνοθέτη Βασίλη Τσικάρα, μου έφερε πάλι το χαμόγελο της δημιουργικότητας. Πρόκειται για μια ταινία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα του 1940 που έχει τον τίτλο “Operation Star – Επιχείρηση Άστρο’. Τα γυρίσματα έχουν γίνει στα Γιαννιτσά και στη Θεσσαλονίκη. Παίρνουν μέρος οι: Κωνσταντίνος Λάγκος, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Χρύσα Κοντογιώργου, Έλενα Χειλέτη κ.α., ενώ τη διεύθυνση φωτογραφίας έχει ο Γιώργος Φλέγγας.
Θεωρείς ότι εδώ στην Κύπρο υποτίμησαν το ταλέντο σου;
Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τα τελευταία χρόνια ήρθα σε επαφή με ανθρώπους του χώρου της τηλεόρασης και του θεάτρου, αλλά δεν βρήκα τουλάχιστον ακόμα την κατάλληλη ανταπόκριση. Αν αυτό ακούγεται ως παράπονο… Ε, τότε, ναι είναι ένα γλυκό παράπονο και είναι η αλήθεια μου.
Υπάρχει κάποια τηλεοπτική σειρά στην Κύπρο που θα ήθελες να συμμετέχεις;
Τα τελευταία χρόνια πολλές Κυπριακές τηλεοπτικές παραγωγές είναι εφάμιλλες σε ποιότητα με αυτές της Ελλάδας. Υπάρχουν κάποιες από αυτές στις οποίες θα ήθελα να συμμετάσχω είτε ως μόνιμος είτε ως έκτακτος ηθοποιός και ελπίζω και εύχομαι ότι σύντομα θα έχω την ευκαιρία να το κάνω.
