Ένα από τα άτομα που γνώριζαν πολύ καλά τον Σωκράτη Χάσικο ήταν και ο δημοσιογράφος Πάμπος Χαραλάμπους o οποίος ήταν δίπλα του στα χρόνια που ο Σωκράτης Χάσικος ήταν διευθυντής της εφημερίδας «Αλήθεια» και μετέπειτα. Ο φίλος, ο αδελφός όπως τον αποκαλεί, αλλά και κουμπάρος του, μίλησε στο ΟΜΕGA για την γνωριμία τους αλλά και τη μεταξύ τους σχέση.
«Το φθινόπωρο του 1986, είχα επισκεφθεί στα πλαίσια μιας δημοσιογραφικής αποστολής την έδρα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, στο Στρασβούργο. Επιστρέφοντας βρήκα τον Σωκράτη στο διπλανό μου γραφείο. Τον έβλεπα για δεύτερη φορά, η πρώτη ήταν λίγες βδομάδες πιο πριν, στο γάμο του με την Έλλη. Δεν περίμενα ότι εκείνη η γνωριμία θα εξελισσόταν σε μια σχέση τόσο φιλική, αδελφική. Ο Σωκράτης ήταν, ως την τελευταία στιγμή της ζωής του ένας φιλικός, ανοιχτόκαρδος και προσιτός σε όλους άνθρωπος. Η σχέση του είτε με τους προς τα επάνω, είτε με τους προς κάτω ήταν το ίδιο φιλική, ειλικρινής και θερμή. Όμως, συμφωνούσαμε πως οι άνθρωποι κρίνονται καλύτερα από το πώς συμπεριφέρονται στους υφιστάμενους παρά στους προϊστάμενους τους. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να γνώρισε, να συνεργάστηκε ή να συναναστράφηκε με τον Σωκράτη και να μην τον εκτίμησε, να μην το αγάπησε. Με έκανε να αισθάνομαι υπερήφανος κάθε φορά που του σύστηνα κάποιον. Όλοι γύριζαν πίσω να μου πουν πόσο τον συμπάθησαν. Όταν ο καρκίνος του κτύπησε την πόρτα και παρά την οδύνη που πέρασε από την τραυματική εμπειρία της αγαπημένης Έλλης του, αισθάνθηκε την ανάγκη να ανακοινώσει σε όλους αυτούς που τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν και τον ένοιωθαν φίλο, ο ίδιος να τους ενημερώσει με ειλικρίνεια και ευθύτητα. Όταν μου μίλησε για την πρόθεσή του, του είπα ότι το εκτιμώ βαθύτατα, αλλά εγώ δεν θα τολμούσα. Πολλοί θα μιλήσουν για την ευθύτητα του, τον αιχμηρό του λόγο, την αποφασιστικότητά του, την ντομπροσύνη του, την εργατικότητά του, την φιλανθρωπία του, την στοργή για την οικογένειά του και πολλά άλλα χαρίσματα με τα οποία φρόντισε να προικίσει την προσωπικότητά του στην σύντομη, σχετικά ζωή του. Ίσως μιλήσουν και για την αφοσίωσή του στο εθνικό πρόβλημα, τη μεγάλη αγωνία του για τη διχοτομημένη πατρίδα, το πάθος του για την δημοσιογραφία και την προσφορά στην εθνική υπόθεση. Προσωπικά θα περιοριστώ σε αυτό που με άγγιξε περισσότερο. Το δικαίωμα που έδωσε σε εμένα και σε πολλούς άλλους να τον νοιώθουμε φίλο και αδελφό. Δεν ξέρω τι να γράψω για τον Σωκράτη τώρα που τον χάσαμε κι αν όσα έγραψα πιο πάνω είναι τα κατάλληλα. Ξέρω μόνο ότι με την απώλειά του χάσαμε όλοι. Χάσαμε οι φίλοι του, οι συνεργάτες, οι συναγωνιστές του, η πατρίδα μας, η Κερύνεια. Κυρίως όμως η Αννούλα του, ο Ιωάννης του και ο Φρίξος του. Η μάνα του, τα αδέλφια του, ο Φρίξος και η Άννα Κουλέρμου. Κουράγιο να τους ευχηθώ».
