Η Ρωσίδα Όλγα Νταβίντοβα με τόλμη αποφάσισε να μην εκπροσωπήσει τη χώρα της στις διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, επειδή θεωρεί άδικο τον πόλεμο στην Ουκρανία. H ίδια μετά την ανάρτησή της κατηγορήθηκε από την κυβέρνηση για προδοσία που, όπως η ίδια επισημαίνει, επισύρει ποινή κάθειρξης 15 ετών.
«Σήμερα πήρα μια πολύ δύσκολη απόφαση για εμένα. Είμαι η πρωταθλήτρια και κάτοχος του ρεκόρ της Ρωσίας στην ελεύθερη κατάδυση και μία από τους κορυφαίους αθλητές σε αυτό το άθλημα, προπονήτρια ελεύθερης κατάδυσης, με εννέα χρόνια εμπειρία και δάσκαλος γιόγκα. Είμαι μητέρα δύο παιδιών και πολίτης Ρωσίας. Αποφάσισα να μην εκπροσωπώ, πλέον, την χώρα μου σε διεθνείς διοργανώσεις, ακόμη κι εάν αυτό, σημαίνει το τέλος της αθλητικής καριέρας μου. Και ξέρω, ότι αυτό μπορεί να συμβεί, αρκετά σύντομα. Κανένας από τους Ρώσους αθλητές δεν θα έχει την ευκαιρία να συμμετάσχει σε διεθνείς αγώνες, αλλά έκανα την επιλογή μου, όχι από το γεγονός του αναπόφευκτου, αλλά σύμφωνα με τις δικές μου πεποιθήσεις. Αυτά που δηλώνω, είναι ασήμαντα στον απόηχο του εφιάλτη που συμβαίνει τώρα. Αλλά είναι σημαντικό για εμένα να εκφράσω την θέση μου. (Είναι εντελώς ασαφές, πώς εγώ, με την αδυναμία μου να σιωπήσω, θα συνεχίσω να ζω σε μια χώρα όπου υπάρχει ποινή 15ετούς κάθειρξης για “προδοσία της πατρίδας”. Αλλά δεν ξέρω πώς να σιωπήσω. Επιπλέον, δεν μπορώ να φανταστώ και δεν θέλω να σκέπτομαι, πώς ζουν οι άνθρωποι στη Βόρεια Κορέα).
Είμαι κατηγορηματικά κατά του καθεστώτος του Πούτιν και του πολέμου στην Ουκρανία, που εξαπέλυσε η ρωσική κυβέρνηση. Δεν είμαι εδώ για να δικαιολογώ τις τρέχουσες πολιτικές άλλων κρατών που εμπλέκονται σε αυτήν την αιματοχυσία. Είμαι πολίτης ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ και ως Ρωσίδα, φέρω ευθύνη για ό,τι συμβαίνει εδώ και τώρα. Είμαι Ρωσίδα, δεν έχω ουκρανικό αίμα, αλλά έχω πολλούς φίλους και συγγενείς στην Ουκρανία. Και έχω αρκετές πληροφορίες για το τι συμβαίνει εκεί τώρα. Και ανεξάρτητα από το ποιος και πόσο λάθος έκανε στο παρελθόν, σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στην κόλαση. Και αυτά τα ρωσικά τανκς πέρασαν τα σύνορα της Ουκρανίας.
Από παιδί, μεγάλωσα με την ιδέα ενός άθλου του σοβιετικού λαού κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατά του Ναζισμού. Σχετικά με το γεγονός ότι εμείς, οι Ρώσοι, είμαστε κληρονόμοι ενός ηρωικού παρελθόντος: Έθνος-νικητής, Έθνος-απελευθερωτής, και δεν θα επιτρέψουμε ποτέ τον πόλεμο. Είμαι από αυτούς που δάκρυζαν στο άκουσμα του ύμνου της ΕΣΣΔ. Μόνο όταν μεγάλωσα έμαθα για τη φρίκη των Γκουλάγκ και τις εκατομμύρια καταγγελίες. Θυμάμαι την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την υποκίνηση εθνικιστικών πολέμων σε όλον τον μετασοβιετικό χώρο, και σκέφτηκα ότι εμείς, οι Ρώσοι, δεν θα υποκύψουμε στους πολιτικούς που αντιμετωπίζουν έτσι τα έθνη. Η κυβέρνησή μου, μού στέρησε αυτές τις πατριωτικές αυταπάτες, και δόξα τω Θεώ. Ένα βήμα, είναι η απόσταση από τον πατριωτισμό στον εθνικισμό. Ντρέπομαι για τη χώρα μου. Πιστεύω ότι η ανθρωπότητα είναι πάνω από τα κρατικά συμφέροντα».
