Η Πρωτομαγιά δεν είναι απλώς ένα ευκαιριακό post με λουλούδια. Οι εργαζόμενοι τιμούν, θυμούνται και διεκδικούν. Δεν ξεχνούν πως τίποτα δεν τους χαρίστηκε. Κατέκτησαν το οκτάωρο, τις άδειες, την κοινωνική ασφάλιση μέσα από σκληρούς αγώνες, ενότητα και θυσίες. Δεν είναι μια ημέρα ανάπαυλας αλλά και ημέρα υπενθυμίσεις.
Η 1η Μαΐου, «γιορτή της άνοιξης» για κάποιους, είναι στην ουσία κάτι πολύ βαθύτερο: παγκόσμια ημέρα των εργαζομένων και σύμβολο των κοινωνικών αγώνων για δίκαιη εργασία, αξιοπρέπεια και ισότητα. Στην Κύπρο, φέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας από τον πρώτο εορτασμό της Πρωτομαγιάς, το 1925. Κι όμως, σήμερα, η επέτειος κινδυνεύει να υποβαθμιστεί σε μια απλή αργία ή σε φόντο για ινσταγκραμικά στεφάνια.

Η Πρωτομαγιά δεν είναι μια «εισαγόμενη» ημέρα. Έχει ιστορικές ρίζες και στην Κύπρο: το 1925, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου και το Εργατικό Κέντρο Λεμεσού οργάνωσαν τον πρώτο εορτασμό. Από τότε, οι εργατικοί αγώνες συνεχίστηκαν με πορείες, απεργίες, συλλήψεις και διώξεις, σε μια εποχή που οι εργάτες εργάζονταν μέχρι και 14 ώρες την ημέρα χωρίς δικαιώματα.

Δεν είναι τυχαίο που η πρώτη κοινή Ελληνοκυπριακή – Τουρκοκυπριακή Πρωτομαγιά έγινε το 2014, μέσα στη νεκρή ζώνη, ως μήνυμα ενότητας των εργαζομένων πάνω από εθνικούς διαχωρισμούς. Το παράδοξο της εποχής μας είναι πως ενώ τεχνολογικά και κοινωνικά έχουμε προοδεύσει, εργασιακά έχουμε γυρίσει πίσω. Χιλιάδες εργαζόμενοι στην Κύπρο και παγκοσμίως: πληρώνονται με μισθούς που δεν καλύπτουν ούτε τα βασικά, εργάζονται χωρίς ωράριο ή με «συμβόλαια-φαντάσματα», νιώθουν φόβο να μιλήσουν για αδικία, βλέπουν τις συντεχνίες να αποδυναμώνονται ή να απαξιώνονται. Οι εργασιακές σχέσεις έχουν γίνει «ευέλικτες» για τους εργοδότες και ασφυκτικές για τους εργαζόμενους.
Η Πρωτομαγιά δεν είναι απλώς ένα ευκαιριακό post με λουλούδια. Κάποιοι κατέκτησαν το οκτάωρο, τις άδειες και την κοινωνική ασφάλιση με αγώνες, ενότητα και θυσίες.
Αν σήμερα την αφήσουμε να περάσει σαν άλλη μια «ρεπό μέρα», τότε αύριο δεν θα έχουμε τίποτα να υπερασπιστούμε.