Ένα παιδί μόλις 22 μηνών, που δεν πρόλαβε ακόμη να πει καθαρά τις πρώτες του λέξεις, μεταφέρθηκε το βράδυ της Δευτέρας σε κλινική στη Λεμεσό με εγκαύματα δευτέρου βαθμού στις παλάμες και στα πέλματά του, εκδορές στο κεφαλάκι του και σημάδια παραμέλησης.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Η κατάστασή του χαρακτηρίζεται σοβαρή αλλά εκτός κινδύνου, ενώ οι γιατροί έκαναν το καθήκον τους. Εννοείται ότι το παιδί δεν έπρεπε να βρίσκεται σε θάλαμο νοσοκομείου. Δεν έπρεπε να πονάει, να υποφέρει από εγκαύματα και πληγές, επειδή δύο άνθρωποι που το έφεραν στον κόσμο το άφησαν εκτεθειμένο στον κίνδυνο, συνειδητά ή ασυνείδητα. Η Αστυνομία συνέλαβε τους γονείς του, ηλικίας 31 και 35 ετών, για διευκόλυνση των ανακρίσεων, ενώ τα άλλα τρία ανήλικα παιδιά της οικογένειας παραλήφθηκαν από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας για να προστατευτούν από μια καθημερινότητα που, όπως φαίνεται, δεν ήταν ασφαλής.

Και εμείς, ως κοινωνία, μένουμε να αναρωτιόμαστε για ακόμη μια φορά: Πώς μπορούν δύο άνθρωποι που θέλουν να αποκαλούνται «γονείς» να φτάνουν σε αυτό το σημείο; Πώς μπορεί μια μάνα που για εννέα μήνες κουβαλούσε στα σπλάχνα της το παιδί, να το βλέπει να πονάει και να μη σπαράζει η ψυχή της; Πώς μπορεί ένας πατέρας που το καμάρωνε όταν γεννήθηκε, να το βλέπει γεμάτο εγκαύματα και να μην καταρρέει;
Πώς μπορούν δύο άνθρωποι που θέλουν να αποκαλούνται «γονείς» να φτάνουν σε αυτό το σημείο;
Ναι, κανείς δεν γεννιέται έτοιμος γονιός. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο, ούτε τέλεια συνταγή. Όλοι κάνουμε λάθη, όλοι κουραζόμαστε, όλοι έχουμε κακές ημέρες. Όμως υπάρχει ένα όριο που δεν το περνάμε ποτέ: δεν βάζουμε τον εγωισμό, την καλοπέραση, τις προσωπικές μας επιλογές πάνω από την ασφάλεια και την ψυχή ενός παιδιού. Γιατί το παιδί δεν φταίει που ήρθε στον κόσμο. Δεν σου χρωστάει τίποτα. Δεν ευθύνεται για τα νεύρα σου, την ανευθυνότητά σου, την ανωριμότητά σου ή την ανάγκη σου να ζήσεις τη ζωή που ήθελες πριν γίνεις γονιός. Αν το παιδί γίνεται βάρος για σένα, αν σε κάνει να ξεσπάς, να το παραμελείς, τότε το λάθος είναι δικό σου, όχι δικό του. Και αν δεν μπορείς να το αντέξεις, τότε γιατί το έφερες στον κόσμο;

Στην κοινωνία μας, είναι εύκολο να λες «είναι ευλογία να γίνεσαι γονιός». Αλλά κάποιοι το μετατρέπουν σε βάσανο για τα ίδια τους τα παιδιά. Εύκολα ποστάρουμε στα social media ότι «κάναμε το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής μας», χωρίς να κατανοούμε ότι το πραγματικό επίτευγμα δεν είναι η γέννηση, αλλά το μεγάλωμα με αγάπη, υπομονή και ασφάλεια. Τα οικονομικά άγχη και οι πιέσεις της καθημερινότητας γονατίζουν και τον πιο δυνατό. Αλλά αν τα παιδιά γίνονται το εμπόδιο στα «θέλω» σου, τότε μην τα κάνεις. Μην τους στερείς την παιδικότητά τους, το χαμόγελο και την ασφάλειά τους, για να μη χάσεις τη δική σου «ζωάρα».

Και το πιο σκληρό; Το παιδί που σήμερα νοσηλεύεται, όπως και κάθε παιδί που υποφέρει από παραμέληση και κακοποίηση, συνεχίζει να αγαπά αυτούς τους γονείς. Τα παιδιά αγαπούν, ακόμη κι όταν οι γονείς τους δεν το αξίζουν. Η κοινωνία οφείλει να ξυπνήσει, να μιλήσει, να καταγγείλει, να μην κλείνει τα μάτια. Αν δεν σταθούμε δίπλα στα παιδιά όταν οι ίδιοι τους οι γονείς τα προδίδουν, τότε γινόμαστε συνένοχοι. Αυτό το βρέφος στη Λεμεσό να γίνει υπενθύμιση: Γονιός δεν γίνεσαι επειδή το γράφει μια ταυτότητα ή ένα πιστοποιητικό γέννησης. Γονιός γίνεσαι κάθε μέρα, με τις πράξεις σου, με την ευθύνη σου. Αν δεν μπορείς να σταθείς στο ύψος αυτής της λέξης, τότε το πιο γενναίο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να μην φέρεις παιδιά στον κόσμο.
Γιατί τα παιδιά δεν είναι εμπόδιο. Είναι η ελπίδα μας για έναν καλύτερο κόσμο. Και αξίζουν το καλύτερο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: