Καθηλωτική ήταν η ομιλία της συγγραφέας-δημοσιογράφου Έλενας Ακρίτα η οποία βρέθηκε στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων του ημικρατικού καναλιού για την παρουσίαση του νέου της βιβλίου «Μαμά κοίτα, χωρίς χέρια».
Η Έλενα Ακρίτα εισήλθε στην αίθουσα αναφέροντας σε όλους «γειά σας, μα είσαστε τόσοι πολλοί…»… και γιατί άλλωστε αφού η πετυχημένη συγγραφέας και δημοσιογράφος ξέρει καλά πώς να χειρίζεται τη γλώσσα και να εξωτερικεύει τα συναισθήματα της μέσα από τις σελίδες των βιβλίων της.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Άννα Τζιοβάνη, ΒΙΝΤΕΟ: Mάριος Χριστοφορίδης
Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της παρουσίασης της, ήταν όταν ο θείος της Τάκης Χατζηδημητρίου, μίλησε για τη ζωή της αλλά και το αποτύπωμα που έχει αφήσει στο χώρο τόσο της δημοσιογραφίας όσο και της συγγραφής.
Καθηλωμένοι οι παρευρισκόμενοι άκουσαν μέσα σε λίγες γραμμές όλη την ιστορία της ζωής της, μια ζωής η οποία πήρε το δικό της δρόμο μέσα από βιώματα που έζησε με τον πατέρα της Λουκή Ακρίτα ο οποίος της έδωσε μαζί με την αγάπη του μαθήματα ζωής. Η ίδια μίλησε για τα χρόνια που η μητέρα της Σύλβα Ακρίτα, η οποία ήταν η μόνη γυναίκα υποψήφια βουλευτής της Ένωσης Κέντρου σε όλη την Ελλάδα, τις στιγμές που έζησε με τη σύλληψη της από την χούντα, σημαντικές στιγμές που έζησε κατά τις διακοπές της στην Κύπρο πριν τον πόλεμο, αλλά και για την κατάθλιψη που την ταλαιπώρησε για χρόνια.
«Με γρατζουνισμένα γόνατα πορεύτηκα, μεγάλωσα, πένθησα τους αγαπημένους μου, ερωτεύτηκα, γέλασα πολύ, αγάπησα πολύ, δούλεψα σκληρά, πάλεψα χρόνια ολόκληρα με τους δαίμονες μου. Οι απώλειες των παιδικών χρόνων, ο πρόωρος θάνατος του πατέρα μου, η φυλάκιση της μάνας μου στη Χούντα, τα κλάματα και τα τραύματα των παιδικών μου χρόνων με οδήγησαν στην κατάθλιψη, στις άγρυπνες νύχτες και στα υπνωτικά χάπια. Το βιβλίο αυτό ξεδιπλώνει τις σκοτεινές σελίδες σε μια φαινομενικά λαμπερή ζωή. Πολλές φορές ξεκίνησα κι άλλες τόσες σταμάτησα να το γράφω. Ή θα τα πω όλα ή τίποτα – αποφάσισα. Όσα έκρυψα, όσα φοβήθηκα, για όσα ντράπηκα, θα τα εξομολογηθώ όλα. Έτσι συνεχίζω και σήμερα πάνω στο ξεβαμμένο μου ποδήλατο. Κι όπου με βγάλει… Δεν ξέρω αν κρατάτε στα χέρια σας ένα καλό ή ένα κακό βιβλίο. Ξέρω μονάχα πως αυτή η εξομολόγηση είναι ό,τι πιο γενναίο έχω κάνει στην ασήμαντη ζωή μου».
