Σε μια μακροσκελή ανάρτησή του, ο Γιώργος Τσιάκκας αποχαιρετά τον καλό φίλο του, από τα παιδικά, εφηβικά χρόνια και μετέπειτα, τον αγαπημένο του Αντρίκκο. Ο γνωστός σεναριογράφος εξιστορεί σε μια συγκινητική ανάρτησή του, στιγμές που πέρασαν μαζί.
«Αυτή την ώρα κηδεύεται ο φίλος μου ο Αντρίκκος . Ο σύντροφος στα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων. Τον θυμάμαι πάντοτε χαμογελαστό να θέλει να στήσουμε καμία πλάκα σε φίλο , να πειράξουμε κάποιο να γελάσουμε . Τα εφηβικά μας χρόνια στην Άλωνα γεμάτα κίνηση και δράση . Πολλές φορές επικίνδυνη δράση. Όπως όταν έκανα τον ραλλίστα με συνεπιβάτες τον Αντρίκκο και άλλους φίλους. Αλόγιστη ταχύτητα στα βουνά της Μαδαρής το αυτοκίνητο ξέφυγε , έκανε να πάει. προς ένα ατέλειωτο γκρεμό , ανέβηκε σε ένα ανάχωμα ξανά προς τον γκρεμό και τελικά κατάφερα να το σταματήσω. Τότε μπορούσε πραγματικά να φεύγαμε μαζί . Γλυτώσαμε από θαύμα πιστεύω. Λυπήθηκε ο Θεός τις μανάδες μας. Πέρασαν τα εφηβικά χρόνια εγώ πήγα στην Ελλάδα και ο Αντρίκκος με περίμενε όποτε ερχόμουν να του πω καινούργιες ιστορίες από την φοιτητική μου ζωή , μετά από το θέατρο, από την τηλεόραση. Χαιρόταν με όποια επιτυχία είχα και πάντα μου θύμιζε όλα αυτά που ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια πάντα με το χαρακτηριστικό του γέλιο . Πάντα αεικίνητος. Μέχρι που ο φίλος μου που ήταν ένα πλάσμα που δεν καθόταν σε ένα τόπο όπως λέμε άρχισε να έχει πρόβλημα με την κίνηση του. Μια μυοπάθεια άρχισε σιγά σιγά να τον καθηλώνει. Τα χρόνια περνούσαν η αρρώστια προχωρούσε ακάθεκτη αλλά το χαμόγελο του Αντρίκκου πάντα το ίδιο. Να με ρωτά…Κάθε φορά που τον έβλεπα αν θυμάμαι εκείνη την ιστορία ή την άλλη…Και να γελά Με εκείνο το πάντα παιδικό του γέλιο. Μέχρι που έχασα και τη φωνή του και τότε προσπάθησε να μου θυμίσει τις ιστορίες με τα χέρια και όταν εγώ του έλεγα ναι κατάλαβα τι μου λες και συνέχιζα την ιστορία τότε τα μάτια του έλαμπαν από χαρά.
Σκεφτόμουν μερικές φορές πόσα χρόνια έμεινε καθηλωμένος στην καρέκλα. Όσες φορές τον είδα δεν παραπονέθηκε ποτέ και νομίζω κατάφερε ένα πολύ σπουδαίο πράγμα. Να φύγει χωρίς να γογκύσει. Χωρίς να πει ποτέ γιατί σε μένα να τύχει αυτό. Αντρίκκο πάντα ήθελα να σου πω κάτι αλλά δεν μπορούσα γιατί ντρεπόμουν γιατί εγώ στη θέση σου ίσως να μην Άντεχα και να ‘λεγα πολλά γιατί. ´Οποτε σε έβλεπα λοιπόν μου ερχόταν πάντα στο μυαλό μια φράση της εκκλησίας μας. Ο υπομείνας μακροχρόνια ασθένεια αγογγύστως ως μάρτυρας παραληφθείσεται. Είμαι σίγουρος φίλε μου ότι τώρα τρέχεις όπως έτρεχες όταν ήσουνα μικρό παιδί μέσα στον παράδεισο και αναπαύεσαι στην αγκαλιά του Χριστού μας. Αιώνια σου η μνήμη φίλε μου , να εύχεσαι για μας».
